Κλείστε τα μάτια σας… Τώρα, φανταστείτε ότι μια μελωδία ξεπήδησε στο μυαλό σας… Ίσως είναι ένα παιδικό νανούρισμα, ένα τραγούδι που ακούσατε κάποτε και σας κόλλησε στο κεφάλι ή μια μουσική επένδυση ταινίας.
[mc4wp_form id="278"]
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι από εκείνους τους τραγουδιστές που νιώθω πως ακούω σχεδόν από όταν γεννήθηκα. Μου είναι τόσο οικεία η φωνή του, που πιστεύω πως δεν είμαι ικανή να ξεχάσω ποτέ τον τόνο της. Κι επειδή αυτός ο τόνος και αυτά που εκφέρει μου λείπουν συχνά, πήρα τη μαμά μου και ανεβήκαμε μια εβδομάδα πριν στον Λυκαβηττό, για να ξεκινήσουμε το καλοκαίρι μας νοσταλγώντας παλιά τραγούδια και ελπίζοντας σε μια στιγμιαία ανακούφιση.
Αυτό το καλοκαίρι, σε μια προσωπική υπόσχεση να τιμήσω τις γωνιές αυτής της πόλης, ελπίζω να παίρνω συχνότερα το λεωφορείο από το Σύνταγμα με προορισμό το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Το Πάρκο αυτό είναι ανάσα πράσινου, ανάσα ξεκούρασης, ανάσα πολιτισμού, είναι η βαθιά ανάσα ανακούφισης που παίρνεις στο τέλος μιας μέρας που κράτησε παραπάνω γιατί οι ώρες στη δουλειά ήταν πιο γεμάτες από το συνηθισμένο.
Καλοκαίρι και φαγητό, καλοκαίρι και τάπερ στη δουλειά, καλοκαίρι και γεύματα ελαφριά και δροσερά: Αυτά παίζουν στο κεφάλι μου εδώ και μέρες, όσο κρατάνε ήδη οι πρώτες ζέστες.
Στην αρχή της εβδομάδας, μιας εβδομάδας αφιερωμένης στα μικρά βιβλιοπωλεία των γειτονιών της Αθήνας – αλλά και της επαρχίας – διαβάσαμε και μοιραστήκαμε με άλλους φανατικούς αναγνώστες την είδηση ότι ένα βιβλιοπωλείο που μετράει παρουσία πολλών χρόνων, θα αναγκαστεί να κλείσει εξαιτίας του πιο πεζού και πιο συνηθισμένου λόγου που είναι η απάντηση σχεδόν σε κάθε εύρεση αιτίας κάθε φορά που ένας χώρος πολιτισμού κλείνει: Της ανάπτυξης.
Μιλήσαμε με την Αναστασία Δαφερέρα, μια εικαστικό που με τα σχέδια και τα χρώματά της, δίνει φωνή στις γυναίκες, στη νοσταλγία και στα ζώα και συζητήσαμε για την τέχνη της και την έμπνευσή της, αλλά και για το πώς η φωνή των καλλιτεχνών μπορεί να εκφράσει όσους δεν έχουν την ευκαιρία και τον χώρο να υψώσουν φωνή και ανάστημα.
Στην παράσταση Αλλαγή: Μέθοδος, μια διασκευή βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Εντουάρ Λουί, μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο γεμάτο από βιβλία και γνώση.
Τον Χρήστο Ρουμελιώτη, τον ανακάλυψα, και λέω ανακάλυψα καθώς κάθε φορά που πηγαίνω σε ένα Printed Athens ART Weekend στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, η αγαπημένη μου στιγμή είναι ο ενθουσιασμός μπροστά από έναν πάγκο ενός καλλιτέχνη που θα προσθέσω την ίδια στιγμή στη λίστα μου στο Instagram, για να μην τον ξεχάσω μέχρι την επόμενη έκθεση. Γρήγορα είδα πως ζωγραφίζει και ζωντανεύει ήρωες και χρώματα σε σχολεία όλης της Ελλάδας, γεγονός που μου τράβηξε την προσοχή. Έχω μαθητές που συνηθίζουν να μου περιγράφουν το σχολείο τους και ποτέ δεν ξεχνούν να μου μιλήσουν για την τέχνη που τα περιβάλλει σε κάθε διάλειμμα και παιχνίδι. Και ξέρουν πάντα να μου περιγράψουν τις ζωγραφιές με τον μοναδικό και τρυφερό τρόπο που μόνο αυτοί ξέρουν κι εγώ τότε είναι που ελπίζω και αντιλαμβάνομαι το χάδι της δημόσιας τέχνης.
Το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας επιστρέφει ανανεωμένο και επετειακό, υπό νέα καλλιτεχνική διεύθυνση και με ένα πολυσύνθετο πρόγραμμα που συνδυάζει τη χρόνια ιστορία του με το παρόν του, αλλά και το μέλλον του, ένα μέλλον που μόνο ευοίωνο φαντάζει, καθώς το Φεστιβάλ έχει αποδείξει τον ρόλο και την επιρροή που ασκεί στην ίδια την πόλη όπου έχει καθιερωθεί ως θεσμός, αλλά και σε όσους θεατές καταφτάνουν εδώ και 30 χρόνια στην πόλη της Καλαμάτας για να ανοίξουν έναν διάλογο με τους τους εαυτούς τους μέσω του χορού.
Η Διεθνής Ένωση Εργαζομένων Γυναικείων Ενδυμάτων (ILGWU), τα μέλη της οποίας εργάζονταν στη βιομηχανία γυναικείων ενδυμάτων, ήταν κάποτε ένα από τα μεγαλύτερα εργατικά συνδικάτα στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα από τα πρώτα συνδικάτα των ΗΠΑ που είχαν κατά κύριο λόγο γυναικεία συμμετοχή και αποτέλεσαν βασικό παράγοντα στην εργατική ιστορία της δεκαετίας του 1920 και του 1930.