Και θα νιώθουν όλοι οι επόμενοι ότι δεν υπάρχει χθες, ούτε θάνατος, ούτε συγκεκριμένη εποχή να κλείσει τον ζεστό πυρετό ενός ανθρώπου. Kαι θα οικειοποιούνται τη φωνή του -εκείνη την λυγμική φωνή στις μελοποιημένες λέξεις του Μιχάλη Κατσαρού- χωρίς να αραιώνει ποτέ η παρουσία του.
Να ακούσω τη φωνή της; Και ακούμε τη φωνή της. Σε διάφορα. Και τη βλέπουμε με μακριά, κοντά, ολόισια μαλλιά. Με μωβ φορέματα. Σε θάλασσες και στη μεγάλη βεράντα της Ίωνος Δραγούμη. Στην Επίδαυρο. Στην Ακαδημίας. Στο Πήλιο. Στην ασπρόμαυρη μετα-εφηβεία, στα έγχρωμα ‘70ς, στα χειροκροτήματα.
Αυτός ο συγγραφέας για εμένα είναι ο Βασίλης Αλεξάκης, που πεθαίνει σαν σήμερα τέσσερα χρόνια πριν και που μου άφησε ένα κενό σαν να είχα μαζί του ένα εβδομαδιαίο ραντεβού κάποια πρωινή ώρα που πια θα έμενε άδεια.
Η αποσύνδεση από ό,τι συμβαίνει γύρω μας είναι χειρότερη κι από μια μεγάλη στενοχώρια. Μοιάζει με μια πανοπλία, που είναι μεν προστατευτική, αλλά ταυτόχρονα και τόσο βαριά που σ’ εμποδίζει να κινηθείς, να αισθανθείς και να ζήσεις.
Βαφτίζω μια καθημερινή με το όνομα Τετάρτη, μέρα καλλωπισμού και θέλω σίγουρα αυτός ο καλλωπισμός να έχει glitter.
Τα ουρλιαχτά ανήκουν σε εκείνους που παραμένουν άνιωθοι. Σε εκείνους που τρώνε παναρισμένα κοτόπουλα και τους παίρνει ο ύπνος με το μάγουλο στην οθόνη. Τα λαδωμένα σχόλια τούς φέρνουν (λογικό) δυσπεψία. Και η ζωή τους είναι μόνο αυτό.
Μου αρέσει η χριστουγεννιάτικη περίοδος. Τη θεωρώ μια παρένθεση χαράς μέσα στον απέραντο και μουντό χειμώνα. Κόσμος πάει κι έρχεται, μαζευόμαστε, γελάμε, τρώμε, πίνουμε σα να μην υπάρχει αύριο και στα μπαλκόνια αναβοσβήνουν πολύχρωμα φωτάκια.
Έλεγες τα κάλαντα, όταν ήσουν μικρή; Τη ρωτάμε. Ναι. Μου άρεσε, όμως, περισσότερο, όταν μου απαντούσαν «άντε και του χρόνου και πάρε κι ένα κουραμπιεδάκι».
Στη σημερινή εποχή που η ζωή μοιάζει βιαστική περαστική και που η καθημερινότητα απαιτεί να της δανείζουμε όλο και περισσότερο προσωπικό χρόνο, που διαφορετικά θα μοιραζόμασταν με εκείνους που μας κάνουν να την ξεχνάμε για λίγο, η μοναξιά αναδεικνύεται σε ένα από τα κυρίαρχα κοινωνικά θέματα συζητήσεων, ντυμένων με φόβο.
Αποχαιρετισμοί διαρκείς. Άνθρωποι μιλούν, άνθρωποι γράφουν. Νέος, νέος. Σπουδαίος δάσκαλος. Το θέατρο θρηνεί. Αύριο είναι Παρασκευή. Και όλα συνεχίζουν την ύπαρξή τους.
[mc4wp_form id="278"]
