Κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με τα κείμενα του Εντουάρ Λουί σκέφτομαι πως απολαμβάνω τα βιβλία και τους συγγραφείς που ορίζουν εκ νέου λογοτεχνικά είδη όπως είναι η αυτοβιογραφιά και ο ρεαλισμός. Έτσι, σχεδόν εμμονικά ακολουθώ τα λογοτεχνικά του βήματα και τείνω να υποστηρίζω όσους μοιράζονται την ίδια αυτή «εμμονή» και επιλέγουν να δουλέψουν και να ερμηνεύσουν τα κείμενα του κάνοντάς τα δικά τους. Κι είναι ίσως ένας από τους πιο εποικοδομητικούς διαλόγους, λογοτεχνικούς και θεατρικούς, αυτή η ανταλλαγή ταύτισης και ανάγκης για αυτή.

Στην παράσταση Αλλαγή: Μέθοδος, μια διασκευή βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Εντουάρ Λουί, μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο γεμάτο από βιβλία και γνώση. Βλέπουμε, έναν νεαρό άνδρα που προσπαθεί να εμπνευστεί και να γράψει. Θέλει να γίνει συγγραφέας. Στο δωμάτιο εμφανίζεται ένας ακόμα άνδρας, που ως έργο έχει να τον βοηθήσει να θυμηθεί το παρελθόν του. Έτσι, οι δύο αυτοί άνδρες κάνουν μια βουτιά στη μνήμη του πρώτου και σε μια ζωή διαφορετική και μακρινή πια. Μέσα από αυτή την κατάδυση, ταξιδεύουμε μαζί τους από ένα χωριό του γαλλικού βορρά – και ό, τι συνεπάγεται αυτό – μέχρι το Παρίσι.

Ο σύγχρονος εαυτός που επιθυμεί να γίνει συγγραφέας, θα θυμηθεί τα χρόνια του στο λύκειο, τα πρόσωπα και τις καταστάσεις που τον σημάδεψαν, αλλά κυρίως την διαδικασία της αλλαγής και της εκ νέου επινόησης της ταυτότητάς του καθώς και την απόλυτη ανάγκη του να ξεφύγει από τον άλλο του εαυτό που έπρεπε να ανήκει μονάχα στο παρελθόν. Οι δύο πρωταγωνιστές συνθέτουν το σύμπαν του ίδιου ανθρώπου, ενός ανθρώπου που βιώνει τις δικές του εσωτερικές συγκρούσεις. Ο εαυτός που επιθυμεί να γίνει συγγραφέας, είναι ο εαυτός του τώρα, αυτός που θέλει, να κοιτάει μόνο μπροστά και να προχωρά στο προσωπικό του ιδανικό και ο άλλος είναι ο εαυτός του χωριού και όσων έχει ορίσει πάνω του η μικρή κοινότητα, αυτός ο εαυτός που είναι γεμάτος από ενοχικότητα για όσα αφήνει στην άκρη και φόβο για όσα νέα θέλει να αποκτήσει.

Αυτός ο δεύτερος εαυτός, είναι αυτός που θα ήθελε να μείνει σαν υπενθύμιση της αρχής της πορείας του παροντικού εαυτού και κατηγορεί τον νέο εαυτό για όσα τελικά απαρνήθηκε στο όνομα της εξέλιξης και του ονείρου. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και αναγκαία, καθώς η αλλαγή υφίσταται μόνο όταν κοιτάξουμε απ’ έξω όλα όσα αφήνουμε και ελπίζουμε να ξεχάσουμε.

Οι δύο εαυτοί συζητούν και αλληλοσυμπληρώνονται. Φαίνεται πως καμία σημασία δεν έχει ο τωρινός εαυτός χωρίς την προηγούμενη πραγματικότητά του. Φαίνεται πως είναι σημαντικό να κουβαλήσουμε μαζί μας όλες τις θυσίες, τις προσπάθειες, τα άτομα, τους τόπους, τις συνήθειες, τις σχέσεις, όλα όσα δεν είναι πια το ίδιο οικεία, όλα όσα μισήσαμε και επιλέξαμε να κλείσουμε στο κουτί εκείνο που περιέχει ένα άλλο εγώ.

Ποιο είναι όμως αυτό το πριν στην περίπτωση του Εντουάρ Λουί; Γιατί εδώ μιλάμε για αλλαγή τάξης. Μιλάμε για χωριό και μετά για κάτι παραπάνω από πόλη, το Παρίσι. Μιλάμε για μια ζωή με συγκεκριμένη καθημερινότητα που έχει την τηλεόραση ανοιχτή σε προγράμματα χωρίς ενδιαφέρον και επίπεδο, που μετουσιώνεται σε μια γεμάτη ποιότητα – όπως την αντιλαμβάνεται το νέο εγώ – εμπειρία σε ένα Πανεπιστήμιο στο Παρίσι. Μιλάμε για την έλλειψη και την εγκατάλειψη αυτής. Μιλάμε για την τάξη ενός ανθρώπου που δεν είχε ποτέ φανταστεί πως υπάρχει το άλλο, ή καλύτερα, που δεν είχε ποτέ φανταστεί ότι μπορεί να ελπίσει για το άλλο, να το φτάσει, να το ακουμπήσει, να το χορτάσει.

Ο Λουί τα καταφέρνει. Κι ας είναι ο άλλος εαυτός παρών σε κάθε βήμα του. Κι ας τον γεμίζει τύψεις για τις σχέσεις που άφησε. Κι ας προσπαθεί να τον τραβήξει στα γνωστά και άλλοτε – στο μυαλό ενός έφηβου – ασφαλή μέρη. Ο εαυτός του παρελθόντος είναι το μικρόβιο του φόβου. Είναι αυτός ο φόβος που δε μας αφήνει να περάσουμε τη γραμμή της αλλαγής και της εξέλιξης. Είναι ο πιο λογικός φόβος του κόσμου και ο πιο βαθύς. Ο πιο βαθύς γιατί αρνείται να τα παρατήσει και να χάσει ακόμα κι εκείνη τη στιγμή που ο στόχος γίνεται πιο ποθητός από την ασφάλεια. Πώς να μην ταυτιστεί λοιπόν κανείς με έναν ακόμα νέο που έχει δικαίωμα να ονειρεύεται – κι ας γεννήθηκε – τυχαία – με περισσότερα προνόμια;

Η αλλαγή είναι αντίσταση και επανάσταση. Αυτό διαβάζουμε στο βιβλίο κι αυτό βλέπουμε στην παράσταση, σε μια παράσταση που σέβεται και ακολουθεί το κείμενο, ένα κείμενο που μας καλεί να αντιληφθούμε τη δύναμη που περνάει μόνο από το δικό μας χέρι. Ένα κείμενο που μας θυμίζει πως διαβάζουμε και βλέπουμε θέατρο για να ανακαλύψουμε ξανά τους εαυτούς μας.

Συντελεστές

Μετάφραση: Στέλλα Ζουμπουλάκη

Σκηνοθεσία / Δραματουργία: Εύα Φρακτοπούλου

Σχεδιασμός κίνησης: Κατερίνα Φώτη

Συνεργάτις στην κίνηση / επιμέλεια προβών: Ελευθερία Αγαπάκη

Επιμέλεια Ενδυματολογίας: Βασιλική Σύρμα

Πρωτότυπη Μουσική: Gary Salomon
-επίσης ακούγονται τα κομμάτια του Μάνου Μυλωνάκη: “Margarette ||”, “Treeman”, ” Envy”, “Giardini di Bomboli”, ”Margarette”

Σκηνογραφία: Κυριακή Φόρτη

Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Γκιώνη, Σεμίραμις Αμπατζόγλου

Επικοινωνία: Μαριάννα Ράντου

Φωτογραφίες: Νικολέττα Ζαρίφη

Φωτιστής: Γιώργος Κασσακος

Παίζουν: Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Διονύσης Πιφέας

Τοποθεσία: ΠΛΥΦΑ – Κτήριο 7Γ, Κορυτσάς 39, Βοτανικός

Παραστάσεις: 18/05, 30/05 και 1/06 στις 9 μ.μ.

Κλείστε τα εισιτήριά σας, εδώ.