Μια ξεπεσμένη πενηντάρα ηθοποιός, η Ρεμπέκα και ένας νέος, αλλά άκρως επιτυχημένος συγγραφέας, ο Όσκαρ. Μια πρόταση που μπορεί ήδη να προϊδεάζει έναν έμπειρο θεατή – έχουν σημασία τα φύλα, γιατί στα 50 του κανένας άντρας δεν είναι ξεπεσμένος και γιατί σπάνια μιλάμε για μια νέα, άκρως επιτυχημένη συγγραφέα.
Και αυτή η κινηματογραφική εβδομάδα στην Αθήνα είναι γεμάτη από νέες κυκλοφορίες ταινιών και η ταινία που ίσως ξεχωρίζει, γιατί θυμίζει το ρεύμα του πολύ σημαντικού Κεν Λόουτς, είναι το Ρισελιέ.
Ταινίες που βλέπεις με λαχτάρα, ταινίες που σε ικανοποιούν, που σε συγκινούν, που σου θυμίζουν να κοιτάς πιο πολύ γύρω σου, που σε βαραίνουν δημιουργικά, που κάνουν τις σκέψεις σου να τρέχουν… Ταινίες που τις δημιουργεί ο άνθρωπος για τον άνθρωπο.
Μια Μεξικανή δικηγόρος δέχεται την πρόταση να βοηθήσει έναν αδίστακτο έμπορο ναρκωτικών να αλλάξει ταυτότητα χωρίς να το μάθει κανείς και να γίνει η γυναίκα που πάντα ονειρευόταν να είναι.
Όσα χρόνια παρακολουθώ, όσα χρόνια ακούω τη Χριστίνα Μαξούρη επαληθεύεται αυτό που πιστεύω, ότι η σεμνή ωριμότητα θα είναι πάντα συνδεδεμένη με την αγάπη και τη μνήμη. Το περισσότερο χειροκρότημα, εκείνη τη Δευτέρα, ήταν γι’ αυτή τη σιωπηρή υπόσχεση.
«Θα σκότωνες κάποιον που αγαπάς»; Ένα ερώτημα που αιωρείται, όσο η εγγύτητα των δύο αδερφών, της Στέλλας και του Τόνυ, αγγίζει τη ζωή στα θεμέλια, στα αναπόφευκτα, στα ανεξάντλητα.
Είχα καιρό να νιώσω τόσα συναισθήματα μαζεμένα και να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο να εκφραστεί ανάμεσα σε τόσους άγνωστους –μικρούς και μεγάλους-. Η ωραία αυτή στιγμή συνέβη το περασμένο Σάββατο, στην Αίγλη του Ζαππείου, κι ενώ παρακολουθούσα την ταινία του Κρις Σάντερς «Το ατίθασο ρομπότ». Μια κινηματογραφική μεταφορά βασισμένη…
[mc4wp_form id="278"]
