Δεν ξέρω πώς θα είναι τα πράγματα, όταν δε θα υπάρχω εδώ. Θέλω να φαντάζομαι ότι θα είναι πιο εύκολα. Ότι ο φόβος και η αδικία θα λυγίσουν. Ότι το σκοτάδι δε θα βρίσκει χώρο να απλωθεί. Ότι οι τάξεις θα διαλυθούν. Ότι τα σύμβολα δε θα έχουν καμία αξία. Ότι οι σφαίρες δε θα βρίσκουν τον στόχο.
Στη δική μου λογική, τα πρόσωπα των παιδιών δεν παγώνουν ποτέ. Έχουν πάνω τους μόνο ίχνη από φαγητό κι αγάπη. Τα παιδιά δεν πεθαίνουν.
Το Πάσχα, αυτή η ανοιξιάτικη γιορτή που τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα και η προσδοκία της Ανάστασης συμπέφτει με την προσωπική μας ανάγκη για εξύψωση, έχει εμπνεύσει πολλούς από τους ποιητές μας.
Να είμαστε καλά. Να κοιτάζουμε προς το Βουνό της Χωμήριανης. Στη μεγάλη κορυφή. Με περίσσευμα ανάτασης, αντίστασης, επανάστασης.
Τα Πάσχα είναι ωραία, αλλά δεν αρέσουν πολύ σε αυτούς, που αγαπάνε πιο πολύ από όλους κι από όλα τον εαυτό τους. Έτσι λέει η προ-γιαγιά μου και μετά λέει «θεέ μου, συγχώρα με».
Στον νέο δίσκο του The Boy υπάρχει ένας στίχος για κάθε βήμα μας σε μια λεωφόρο που απλώνεται σαν ποτάμι.
Η πορεία του Θάνου Μικρούτσικου επιβεβαιώνει την αλήθεια ότι οι άνθρωποι, που συμμετέχουν χωρίς ενοχές, που προτείνουν τρόπους και αισθητική, που δεν πουλούν την απειθαρχία της νιότης τους, δεν καταλήγουν ποτέ. Δεν αγναντεύουν από καμία κορυφή. Δεν περιφέρουν το βίωμα σαν εχθρικό δόρυ. Οι χορτάτοι είναι καλόκαρδοι. Είναι ανεξάντλητοι. Είναι νέοι.
Έχουμε χτίσει έναν εσωτερικό κόσμο γεμάτο μικρά κομμάτια. Άναρχος, πολύχρωμος, ενίοτε ελαφρώς χαοτικός – αλλά αληθινός. Κι όπως λέει ο Φοίβος, αν είμαστε σε κάτι στ’ αλήθεια καλοί, είναι ότι απλά συνεχίζουμε.
[mc4wp_form id="278"]
