Συνήθως κοιτάζω τα μάτια των ανθρώπων. Ή μόνο τα μάτια. Τώρα που το σκέφτομαι όσοι αγαπώ έχουν στο βλέμμα τους την τελική σοφία ενός παιδιού, που μοιράζει γενναιόδωρα δύναμη.
Ήταν πράσινα μάτια σε ένα γελαστό πρόσωπο χωρίς πολλά μαλλιά. Ήταν τα πράσινα μάτια ενός ταπεινού καλλιτέχνη, που έζησε την κίνηση της ζωής κι από την στεριά και από τη θάλασσα.
Αγαπώ τη φιγούρα και την ψυχή του Θανάση Βέγγου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήταν τόσο καθαρός στο μαυρόασπρο και το ενδιάμεσο γκρι. Τα πόδια του έτρεξαν και την αθέατη μεριά του τόπου. Η φωνή του έμοιαζε υπομονετική.
Γελούσε και δεν γελούσε. Πιο πολύ θα ήθελα να τον έβλεπα σε κάποιο διάλειμμα γυρίσματος. Τον φανταζόμουν πάντα σκυθρωπό, να ψάχνει τρόπους να γυρίσει τη γη ολόκληρη με τα πόδια. Μετά τέλειωνε το διάλειμμα, και βούταγε στο πλατό σαν σίφουνας.
Πάει και τελείωσε. Ο Θανάσης Βέγγος είναι σχεδόν μια επινοημένη φιγούρα. Θα μπορούσε να χε βγει απ’ τα μολύβια των Ub Iwerks και Walt Disney, σαν ένας απ΄τους «κολλητούς» του Mickey Mouse ή ακόμα κι ο René Goscinny θα μπορούσε να τον χρίσει μόνιμο κάτοικο του γαλατικού χωριού. Είναι το σπάνιο γέλιο, το βλέμμα του αδικημένου, η δύναμή του, ο αυθορμητισμός ενός χορού, η τάξη και η καθαριότητα, το πρωινό χαμόγελο, ο σκονισμένος Μακρονησιώτης, ο πνιγμένος λυγμός, ο πόνος.
Στην κηδεία του, στην Αγία Μαρίνα, στο Θησείο, μας θυμάμαι να κλαίμε γοερά. Έκαιγε ο ήλιος, η γυναίκα του καθόταν σε μια καρέκλα, κρατώντας τη φωτογραφία του. Είχε γείρει. Μια αγάπη χρόνων, στη θέση της αφής, μια απλή φωτογραφία. Τα μάτια πιο πράσινα.
Ήταν ο καλός άνθρωπος. Και τον καλό άνθρωπο ή μάλλον σκέτο τον άνθρωπο, που εμπεριέχει την απλωσιά μιας κορφής, αυτόν ψάχνουμε, αυτόν θα ψάχνουμε, με αυτόν θα νιώθουμε συγγενείς. Τα ίχνη του θα περιγράφουμε στο παιδί που θα γεννηθεί με λιγότερο ουρανό;
Είχα κι εγώ έναν παππού. Ίδιο έτος, ίδιο μήνα γέννησης με τον Βέγγο. Καλός άνθρωπος. Φορούσε πουκαμισάκια με τσάκιση κι όταν μιλούσε πετούσε σαν χαρταετός.
Ήταν 3 Μάη 2011. Και η Ασημίνα έχανε τότε τη μισή της ζωή.
Ο Θανάσης Βέγγος (Νέο Φάληρο, 29 Μαΐου 1927 – Αθήνα, 3 Μαΐου 2011) ήταν Έλληνας κωμικός ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου, σκηνοθέτης και ιδρυτής της εταιρείας κινηματογραφικών παραγωγών ΘΒ Ταινίες Γέλιου. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Βέγκος και όπως είχε πει, το έγραφε με «γγ» όταν έγινε ηθοποιός γιατί φαινόταν καλύτερα στο μάτι. Έχει παίξει σε 126 ταινίες, σε 52 από τις οποίες ως πρωταγωνιστής και έχει σκηνοθετήσει (πρωταγωνιστώντας ταυτόχρονα) ακόμη επτά ταινίες. Θεωρείται ένας από τους πιο δημοφιλείς κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου. Mέχρι και το τέλος της ζωής του συνέχιζε να εμφανίζεται σε ταινίες, στην τηλεόραση και το θέατρο. Θα μείνει πάντα γνωστός ως «ο καλός μας άνθρωπος».
