Αρρωστημένα μυαλά οραματίζονται «δημοκρατίες» και «κράτη» που χρειάζεται να σκοτώνουν παιδιά για να εδραιώσουν την «ασφάλειά» τους. Δεν έχουν πρόβλημα να κάνουν business με δολοφόνους, να τους σφίγγουν το χέρι χαμογελώντας και να φωτογραφίζονται μαζί τους. Κι ύστερα έρχονται και μας λένε: «ούτε εμείς θέλουμε να σκοτώνονται άμαχοι. Τι νομίζετε, ότι εσείς είστε πιο ευαίσθητοι από εμάς;». Ναι, είμαστε.
Παιδιά, που κραυγάζουν για το αυτονόητο. Που οι μέρες τους δεν έχουν όνομα, που το αίμα τους είναι μια μόνιμη, κατακόκκινη κατακλείδα πάνω από το μέτωπό τους.
Περπατούσε αργά και περήφανα. Βλοσυρός, ψηλός, εύσωμος, σοφός σε εκείνες τις κουβέντες, στο στέκι της Πανεπιστημίου, ανάμεσα σε σοκολατίνες και νεοφώτιστους καλλιτέχνες. Ο ταυτοτικός ποιητής από τα υψώματα της ορεινής Αρκαδίας. Ο στιχουργός των μεγάλων τραγουδιών.
Μητέρα είναι η αγάπη. Η άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο κι ο χειμώνας. Σε όποιο σημείο του δρόμου και να βρίσκεσαι. Είναι οι αναμνήσεις, που θα αγωνιστεί να μη χάσει, ακόμη κι αν αδειάσει το βλέμμα. Το ίδιο κι εσύ.
Τα τελευταία χρόνια ζω σ’ ένα χωριό στην άκρη του βουνού, σε υψόμετρο περίπου 1500 μέτρων. Οι άνθρωποί μου δεν πίστεψαν ποτέ ότι θα έρθω να εγκατασταθώ εδώ. Όταν μοιραζόμουν μαζί τους – μεταξύ σοβαρού και αστείου – το πλάνο διαφυγής μου, άκουγα την ψύχραιμη απάντηση του στιλ: «Πας καλά; Πώς γίνεται να τ’ αφήσεις όλα πίσω σου και να σηκωθείς να φύγεις;». Κι όμως, γίνεται.
Ήταν πράσινα μάτια σε ένα γελαστό πρόσωπο χωρίς πολλά μαλλιά. Ήταν τα πράσινα μάτια ενός ταπεινού καλλιτέχνη, που έζησε την κίνηση της ζωής κι από την στεριά και από τη θάλασσα.
Δεν ξέρω πώς θα είναι τα πράγματα, όταν δε θα υπάρχω εδώ. Θέλω να φαντάζομαι ότι θα είναι πιο εύκολα. Ότι ο φόβος και η αδικία θα λυγίσουν. Ότι το σκοτάδι δε θα βρίσκει χώρο να απλωθεί. Ότι οι τάξεις θα διαλυθούν. Ότι τα σύμβολα δε θα έχουν καμία αξία. Ότι οι σφαίρες δε θα βρίσκουν τον στόχο.
Στη δική μου λογική, τα πρόσωπα των παιδιών δεν παγώνουν ποτέ. Έχουν πάνω τους μόνο ίχνη από φαγητό κι αγάπη. Τα παιδιά δεν πεθαίνουν.
[mc4wp_form id="278"]
