Το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά, που ακούστηκε πρώτη φορά από τον ίδιο, την Παρασκευή 11 Οκτωβρίου, στο Καλλιμάρμαρο, (στη συναυλία που διοργάνωσε ο σύλλογος συγγενών «Τέμπη 2023» στη μνήμη των 57 ανθρώπων που σκοτώθηκαν στο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα) είναι για μένα, όλες εκείνες οι λέξεις που μένουν στη βαθιά πύκνωση…
Πέρα από τη σιωπή και τη συγκάλυψη που επιχειρείται, οι συγγενείς και οικογένειες των θυμάτων δεν αφήνουν το έγκλημα να ξεχαστεί. Το διαπίστωσα έντονα την περασμένη Παρασκευή, στη συναυλία μνήμης, στο Καλλιμάρμαρο.
Με σταθερό βήμα και σταθερές παύσεις καθώς περπατά, παίζει σταθερά στο ακορντεόν του τραγούδια με τους πιο απλούς στίχους της ελληνικής γλώσσας «Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία, σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσυ» και η φωνή του είναι σταθερά χαρούμενη.
Όσο μεγαλώνω, η αντίληψή μου για τον χρόνο εξελίσσεται, όμως δεν μπορώ να φανταστώ πόσο διαφορετική μπορεί να ήταν η σχέση μου μαζί του, αν είχε τύχει να γεννηθώ 1.200 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από εδώ που βρίσκομαι. Στη λωρίδα της Γάζας.
Η Άννα Δ. είναι 37 χρόνων. Είναι ζωγράφος, ζει στο Παγκράτι, σε έναν δρόμο, που λίγο θυμίζει Αθήνα. Μίλησα μαζί της, γιατί η ιστορία της έχει ενδιαφέρον.
Ωραίος θάνατος, είπε ένα ξανθό αγόρι. Ωραία ζωή, είπε ο Θωμάς. Τέλειωσα τον καφέ μου κι έφυγα. Τα τραγούδια του Πλέσσα συνέχισαν στην πλατεία Μεσολογγίου.
Είχε πάντα μια τεράστια περιέργεια. Ήθελε να τα ζήσει όλα κι όσα δεν προλάβαινε τα διάβαζε στα βιβλία και τα έβλεπε στις οθόνες.
Κι αν με ρωτάς, δεν ξέρω αν ισχύει ή αν το οφείλω στη φαντασία μου: στις φωτογραφίες, άρα ίσως και στην πραγματικότητα, υπάρχει ένα φως. Και υπήρχε και στα πρόσωπα το ίδιο φως.
[mc4wp_form id="278"]
