Πριν δέκα χρόνια, καλοκαίρι πάλι, μπροστά μου, μια γυναίκα απάγγελνε το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη «Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ.Χ.». Καθισμένη στον καναπέ της, φορούσε μαύρα γυαλιά και κόκκινο κραγιόν. Τα καλά της. Ήταν 87 χρόνων και είχε τέλεια μαλλιά. Έμενε στην οδό Καψάλη. Κάπνιζε.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που ορίζουν, με κάθε λεπτομέρεια, το πεπρωμένο τους. Διαλέγουν το «πολύ» και το «λίγο», όπως τα παιδιά, επινοούν την πατρίδα τους, δεν συρρικνώνουν το άλμα τους, είναι γενναίοι. Ακριβώς γιατί ζουν, όπως θέλουν. Η συγγραφέας Καλλιόπη Αναστασάκη είναι ακριβώς αυτό. Η ίδια έχει επιλέξει την Τήνο ως…
Ακούω τον ήχο του κλαρίνου του κι από εδώ που είμαι, εδώ που χάνουν, κάθε τόσο, τον προσανατολισμό τους αρχαία πουλιά και κουρασμένοι αέρηδες, αγιοποιώ ξανά και ξανά το χώμα και τις κοφτερές πέτρες, τις κορυφές και τα παγωμένα νερά, τα μονοπάτια των ηρώων, τα ίχνη της πετροπέρδικας, τα βελούδινα κέρατα του ζαρκαδιού, την ερημιά της πληρότητας.
Όταν ήμουν μικρή, είχα την Νεφελοκοκκυγία. Τόσο απλά, τόσο μοιραία, τόσο αναπόφευκτα. Και το θυμήθηκα σήμερα.
Δεν ξέρω, αγαπητέ Βασίλη Παπαβασιλείου μου, αν θα καταφέρω ποτέ αυτή την τόσο ατόφια, πηγαία και καθαρόαιμη υπερβολή που υπερασπιζόσασταν. Ξέρω, όμως, πως δεκατέσσερα χρόνια μετά, τα λόγια σας ακόμα με συγκινούν και μου δημιουργούν χώρο για ένα θέατρο, που πιστεύω και αγαπώ.
Δεν ξέρω, αν το φανταζόταν. Αυτή μόνο βρήκε την ανάποδη λέξη για να πει «καλημέρα». Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε σαν σήμερα, την 1 Ιουνίου 1940. Είναι η δεύτερη φορά που γράφω κάτι γι’ αυτήν.
Από τις πιο ωραίες μέρες είναι αυτές που μοιραζόμαστε φωναχτά την παραδοχή ότι τα μικρά, ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία πρέπεινα υπάρχουν ακλόνητα και είμαστε εμείς που θα συντελούμε σε αυτή την ακλόνητη ύπαρξη, συνειδητοποιώντας, παράλληλα, τη δύναμή μας. Όχι άλλο aperol, όχι άλλο μενού ευεξίας, όχι άλλο τιγκαρισμένο πεζοδρόμιο. Ας σωθούμε την τελευταία στιγμή, με λιγότερο Sweet potato Brownie στις φλέβες μας, αλλά με περισσότερη γνώση.
Θέλησα να συναντήσω ανθρώπους που κρατούν ζωντανή αυτή την παράδοση κι έτσι γνώρισα τον Σταμάτη Λαδικό, ιδιοκτήτη του “Pickabook” στην οδό Αγίας Λαύρας, στην Πετρούπολη. Ξέχασα να του πω ότι μου θυμίζει κάθε άνθρωπο σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, που κρατά όρθιο ένα βιβλιοπωλείο με πείσμα, φροντίδα και αγάπη για το βιβλίο.
«Θα χρειαστούμε το σπίτι», άκουσα κι αμέσως έπεσαν πάνω μου τα παπαγαλάκια των κυπαρισσιών να με ραμφίσουν για την ονειροπαρμένη μου φύση. Τόσο απλά: «Θα χρειαστούμε το σπίτι». Τσοπ – τσοπ. Ψάξιμο, απογοήτευση, μετωπική με την πραγματικότητα του 2025 (όχι πως το 2019 ήταν αλλιώτικα τα πράγματα), μεταφορική, αποθήκες, κούτες, κλάματα, τα φυτά μου συμπεριφέρονται σαν να είναι χειμώνας, ακρίβεια, παραλογισμός, πείσμα.
Παιδιά, που κραυγάζουν για το αυτονόητο. Που οι μέρες τους δεν έχουν όνομα, που το αίμα τους είναι μια μόνιμη, κατακόκκινη κατακλείδα πάνω από το μέτωπό τους.
[mc4wp_form id="278"]
