Συζητώντας με την ηθοποιό Μάρα Δαρμουσλή για τη γυμναστική και την τεράστια σημασία της στη ζωή μας, αμέσως κατάλαβα ότι απέναντί μου έχω έναν άνθρωπο, που έχει επιλέξει να ζει χωρίς να την αναχαιτίζει το παραμικρό, ενώ η «επίτευξη», ο «στόχος», η «προσήλωση», η «αποφασιστικότητα» και η «επιμονή» αθροίζονται αρμονικά, όπως συμβαίνει σε όλους όσοι δεν επαναπαύονται.
Σε μια εποχή απόλυτης ρευστότητας, ευτυχώς υπάρχουν σημαντικοί πολιτιστικοί φορείς, που προσφέρουν αυτό που κυρίως λείπει: την ομαδική δημιουργία, τη βιωματική μάθηση, την αλληλοενίσχυση, την ανάπτυξη νέων ιδεών.
Πρέπει να είναι στιγμή σπάνιας δυναμικής, όταν ατόφια ποίηση τραγουδιέται, νιώθεται, αγγίζεται, μπαίνει στο άθροισμα των εμπειριών, γίνεται οικεία πατρίδα.
«Μόνο στα όνειρα, την ποίηση, το παιχνίδι φτάνουμε μερικές φορές σε αυτό που ήμασταν πριν είμαστε αυτό που, ποιος ξέρει τι, είμαστε».
«Το αυγοτάραχο είναι τα αυγά του θηλυκού ψαριού κέφαλου ή μπάφας, που παστώνονται». Συνεχίζω να κάθομαι στο ίδιο στέκι και να μιλάω σαν ντόπια. Σαν να θέλω να συνεχίσω ό,τι έμεινε στη μέση. Πιάνω τον εαυτό μου να αναφέρεται στις ψαροκαλύβες, τις πελάδες. Ο Νίκος άραγε ευθύνεται γι’ αυτό; Χαμογελάω.
Η πρώτη ποιητική συλλογή της «Και ο κόσμος τι θα πει;», που κυκλοφορεί από την Κάπα Εκδοτική, την οδήγησε στο Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα 2024. Εβδομήντα κάτι σελίδες απτής καθημερινότητας, μέσα από ένα απτόητο βλέμμα. Η κάθε επόμενη μέρα έχει περισσότερη ζωή από την προηγούμενη. Αλλά ζωή με όλες τις «ετερόκλητες πατρίδες», που φιλοξενούν το πέρασμά μας.
«Η κίνηση υπάρχει παντού, ειδικά μέσα στην ακινησία. Η ακροβασία μπορεί να υπάρχει και στην αναπνοή, στη διαχείριση του χρόνου. Το ερώτημα είναι σε τι γυμνάζεται κανείς».
«Όλα είναι απλά», έτσι λέει ο Βασίλης. Αρκούσε μια στιγμή σε μια γνώριμη γειτονιά, για να στραφεί το βλέμμα σε θάλασσες και βουνά, σε ποτάμια και λίμνες, σε δάση, πάρκα, δρόμους. Σε πόλεις και χωριά. Γιατί η καθημαγμένη ομορφιά, που μας περιβάλλει, έχει πολύ θάνατο μέσα της και είναι καθήκον μας να αντιδράσουμε σε αυτό.
Τα «Μαλαματένια λόγια», κάθε φορά, ακούγονται πιο δυνατά κι από τον ήχο των δακρύων. Σκάνε σαν βεγγαλικά και οι λέξεις. Μία προς μία. Και στη φράση «μαλαματένια λόγια στο χορτάρι ποιος βρίσκει για την άλλη την γενιά» φυσάει πάντα δυνατός αέρας.
Η εμπειρία της σύνδεσης με το κείμενο, το μοίρασμα της ίδιας ανάσας, η ομάδα, η εποχή και η ελληνική πραγματικότητα είναι μερικά από τα θέματα που συζητήσαμε. Ενώ στο μυαλό μου κυριαρχεί η σκέψη ότι ο άνθρωπος που αντιστέκεται θα είναι πάντα συνώνυμος με το νερό.
[mc4wp_form id="278"]
