Η δημοσιογράφος Άννα Καλλινίκου παρουσιάζει, στο pod.gr, podcast, που αφορούν σε εγκλήματα, που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία, αλλά και τον κόσμο. Η ίδια είναι πολύ νέα, αλλά το «ξεσκόνισμα», που κάνει, ερευνώντας υποθέσεις, που μοιάζουν -λόγω της σκληρότητας και της απρόσμενης πλοκής-, το λιγότερο ανατριχιαστικές, καταδεικνύει την ψυχραιμία, την ωριμότητα και τη γόνιμη περιέργεια ενός ανθρώπου, που ψάχνει την αλήθεια, ενώ παράλληλα ξέρει καλά να βάζει «την πένα στην πληγή». Η Άννα Καλλινίκου αφηγείται την εκάστοτε –καθημαγμένη- ιστορία με ηρεμία. Με τη φωνή της, αδιαμφισβήτητα, να συντάσσεται με το δίκιο και τους αδύναμους. Με ό,τι, τέλος πάντων, σημαίνει φως μέσα στο σκοτάδι.

Παρακολουθώ το έγκλημα από παλιά. Από τα 14 μου, και όχι φυσικά ψυχαγωγικά, αλλά ως χόμπι, αν μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο. Ξεκίνησα, λοιπόν, αρχικά να μαθαίνω για εγκλήματα, που είχαν γίνει σε χώρες του εξωτερικού. Είχα και την ανάγκη, εκείνη την εποχή, να εξασκήσω και τα αγγλικά μου. Έμπαινα πολύ συχνά στο Youtube, που ήταν το πιο διαδεδομένο μέσο τότε, και παρακολουθούσα videos, που σχετίζονταν με οποιοδήποτε έγκλημα του εξωτερικού. Και κάπως έτσι, ανέπτυξα αυτό το ενδιαφέρον. Με τον καιρό, παρατήρησα ότι ανάλογο ενδιαφέρον υπάρχει γενικότερα στην Ελλάδα. Ψάχνοντας, βρήκα και κάποιους Έλληνες youtubers, που ασχολούνταν συστηματικά. Σιγά σιγά, το χόμπι έγινε συστηματική έρευνα (ήθελα να διευρύνω τις γνώσεις μου, πρωτίστως). Μάθαινα λεπτομέρειες κι έπειτα όλα αυτά τα έκανα κείμενο.

Στην αρχή, έψαξα να δω πώς θα μπορούσα να κάνω τα podcast μόνη μου. Αλλά δεν είναι εύκολο, όταν έχεις και μια άλλη δουλειά, η οποία είναι απαιτητική. Έτσι προσέγγισα το pod.gr, συζητήσαμε, τους άρεσε η ιδέα, οπότε δουλέψαμε και κάναμε την ιδέα πραγματικότητα. Συνήθως, βγάζουμε τα επεισόδιά μας βδομάδα παρά βδομάδα. Η μέρα μας φέτος είναι η Πέμπτη. Τα επεισόδια συνήθως έχουν ηχογραφηθεί το πολύ έναν μήνα πριν. Τα δουλεύω μέσα στη χρονιά. Δεν είναι ότι τα έχω όλα έτοιμα και βγαίνουν.

Αυτό που κάνουμε στο pod.gr με τους συνεργάτες, που επιμελούνται το ηχητικό κομμάτι, –γιατί εγώ δεν εμπλέκομαι στο μοντάζ- είναι ότι προσπαθούμε ώστε η κάθε υπόθεση, η οποία προφανώς και στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα, να μοιάζει, μέσω της ροής, με ιστορία. Να είναι μια αφήγηση.

Σπουδάζω Επικοινωνία και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, στο ΕΚΠΑ. Έχω σχεδόν ολοκληρώσει τις σπουδές μου. Ήδη εργάζομαι στο «Πρωινό» του ANT1, κάνοντας ελεύθερο ρεπορτάζ. Όταν τελειώσω τη σχολή, θα δω αν θα ασχοληθώ με έναν τομέα πιο εξειδικευμένο.

Τη στοιχειώδη έρευνα για να δομήσω το κείμενο συνήθως την κάνω μέσω του διαδικτύου. Μου αρέσει να εμβαθύνω, ψάχνοντας παλιότερα δημοσιεύματα. Φυσικά έχω και τα βιβλία του κ. Πάνου Σόμπολου, που είναι ο βετεράνος του αστυνομικού ρεπορτάζ.

Δουλεύοντας και στο «Πρωινό», όπου ασχολούμαστε και με εγκλήματα, αυτό που έχω συμπεράνει είναι ότι δεν έχει αλλάξει καθόλου το μοτίβο του εγκλήματος. Αν προσέξουμε κάποια εγκλήματα, που συνέβησαν τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, θα δούμε ότι το μοτίβο είναι το ίδιο. Απλώς, τότε, στα εγκλήματα, απέδιδαν χαρακτηρισμούς, όπως «έγκλημα τιμής» ή «έγκλημα πάθους». Ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Στον τρόπο που οι άνθρωποι τα αντιλαμβάνονταν, όχι ως προς την αγριότητα. Μια γυναίκα που σκοτώνεται σήμερα, δεν αφήνει περιθώριο ερωτηματικών στον κόσμο, που έχει συνειδητοποιήσει την κατάσταση κι έχει και τα κοινωνικά ερεθίσματα. Παλιότερα, υπήρχε πάντα ένα «αλλά» και σίγουρα μια εντελώς αλλιώτικη φωταγώγηση στον χαρακτήρα του θύματος και του θύτη. Μπορεί ο δράστης να έκανε την αποτρόπαια πράξη, αλλά «ήταν και καλός πατέρας», ας πούμε. Κάτι που πλέον δεν μας ενδιαφέρει καθόλου, από τη στιγμή, που δολοφόνησε τη γυναίκα του και στέρησε τη μητέρα από το παιδί του.

Η υπόθεση των Γλυκών Νερών διαφοροποιήθηκε (ας θυμηθούμε πώς την προσέγγισε ο τύπος) γιατί, μεταξύ άλλων, είχε να κάνει με δύο εμφανίσιμους ανθρώπους και με ένα lifestyle, όσον αφορά στον δολοφόνο, πολύ διαφορετικό. Πόσους πιλότους ξέρεις ή ξέρω; Ενώ π.χ οικοδόμους, εργάτες ξέρουμε πολλούς. Το επάγγελμα του πιλότου είναι κάτι εντυπωσιακό και πουλάει κι από μόνο του.

Ό,τι έχει να κάνει με παιδιά, για μένα, είναι το πιο βαρύ. Δε θα ξεχάσω σίγουρα την ιστορία της μικρής Άννυ. Ήμουν πολύ μικρή τότε, αλλά ήταν ένα έγκλημα, που για αρκετά χρόνια ήταν στις πρώτες ειδήσεις. Το ακούγαμε και το διαβάζαμε. Επίσης, με σοκάρουν οι εξαφανίσεις, το μυστήριο των οποίων δε λύθηκε ποτέ. Νομίζω ότι είναι χειρότερο να μην έχεις καμία απάντηση.

Τα τελευταία χρόνια, όσα βήματα γίνονται μπροστά, γίνονται κι άλλα αντίστοιχα πίσω. Έχουν σημειωθεί βήματα, έχουν κατοχυρωθεί κάποια δικαιώματα, -τα οποία όμως στην πράξη, δεν ξέρω πόσο κατοχυρωμένα είναι-. Θα πρέπει να ρωτήσουμε και τους ανθρώπους, που βάλλονται καθημερινά τι γνώμη έχουν. Πρέπει ο καθένας μας να ξέρει να προστατεύεται και να προστατεύει και τον διπλανό του. Να κοιτάζει με συμπάθεια και κατανόηση τον συνάνθρωπο.

Έχω συναντήσει ανθρώπους, αρκετά μεγαλύτερούς μου, με πολύ προοδευτικές απόψεις κι έχω δει και συνομήλικούς μου ή μικρότερούς μου να εκφράζουν πράγματα, που δεν περίμενα ποτέ να ακούσω. Δεν μ’ αρέσει καθόλου η δικαιολογία της γενιάς. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να κατηγορούμε μια ολόκληρη γενιά εξαιτίας κάποιων περιστατικών. Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, που, ενώ έχουν μεγαλώσει με διαφορετικά ερεθίσματα, ξέρουν καλά ότι η ευγένεια, η καλοσύνη και η αποδοχή είναι καθολικά. Το να είσαι ευγενικός και καλός με κάποιον δεν έχει να κάνει με τη γενιά.

Πληροφορίες 

Podcast – Άγρια Εγκλήματα, με την Άννα Καλλινίκου | Pod.gr
Ηχοληψία- Μουσική επιμέλεια: Μάριος Πλασκασοβίτης