Της πρότεινα να μιλήσουμε για ταξίδια. Περισσότερο για να εμπεδώσω τη διαρκή κίνηση, τη δύναμη που υπάρχει στον άνθρωπο, που περπατάει με άνεση σε μεσαιωνικές πλατείες, βουνά, δρόμους, σοκάκια κι ακτές, δίνοντας αφειδώς ευγνωμοσύνη -γι’ αυτόν τον ελάχιστο, αναγκαίο, μεταμορφωτικό αέρα-. Η Παναγιώτα Χαϊδεμένου είναι ηθοποιός, αλλά στην στρατόσφαιρα, που βρίσκεται συχνά, γίνεται η ψυχή του Βάσκο ντα Γκάμα, φωτογραφίζοντας κυρίως τη ζωή, όπως θα έπρεπε να είναι.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που ορίζουν, με κάθε λεπτομέρεια, το πεπρωμένο τους. Διαλέγουν το «πολύ» και το «λίγο», όπως τα παιδιά, επινοούν την πατρίδα τους, δεν συρρικνώνουν το άλμα τους, είναι γενναίοι. Ακριβώς γιατί ζουν, όπως θέλουν. Η συγγραφέας Καλλιόπη Αναστασάκη είναι ακριβώς αυτό. Η ίδια έχει επιλέξει την Τήνο ως…
Πιστεύω ότι αν η οποιαδήποτε τέχνη δεν είναι ικανή να ευαισθητοποιεί, να κάνει τον θεατή να νιώθει κάτι, είναι μια αποτυχία. Υπάρχουν καλλιτέχνες ή άτομα, που έχουν αυτή τη νοοτροπία, να λένε δηλαδή ότι «πρέπει να σκεφτούμε τι κοινό θέλουμε να προσεγγίσουμε και πώς να περάσουμε το μήνυμα σε αυτό». Η δική μου απάντηση είναι ότι η τέχνη έρχεται μέσα από την καρδιά.
Είκοσι χρόνια, σχεδόν, λέει τις μεγάλες αλήθειες με έναν τρόπο, εντελώς δικό του. Παραδίδοντας ένα υλικό, που με τίποτα δεν πρέπει να μένει αθέατο, ο γελοιογράφος Πάνος Ζάχαρης είναι ένας δημιουργός, που ξέρει να συνδέει το δάκρυ με τη γροθιά, το τίποτα με την ελπίδα, τον δρόμο με την αληθινή ανάσταση. Σε μια διαρκή πορεία, από μικρές και μεγάλες στιγμές, που θεμελιώνουν τον άνθρωπο. Εκείνον τον άνθρωπο, που «πρέπει να περπατάει με το κεφάλι απέναντι στον ήλιο».
Σε μια εποχή απόλυτης ρευστότητας, ευτυχώς υπάρχουν σημαντικοί πολιτιστικοί φορείς, που προσφέρουν αυτό που κυρίως λείπει: την ομαδική δημιουργία, τη βιωματική μάθηση, την αλληλοενίσχυση, την ανάπτυξη νέων ιδεών.
Η πρώτη ποιητική συλλογή της «Και ο κόσμος τι θα πει;», που κυκλοφορεί από την Κάπα Εκδοτική, την οδήγησε στο Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα 2024. Εβδομήντα κάτι σελίδες απτής καθημερινότητας, μέσα από ένα απτόητο βλέμμα. Η κάθε επόμενη μέρα έχει περισσότερη ζωή από την προηγούμενη. Αλλά ζωή με όλες τις «ετερόκλητες πατρίδες», που φιλοξενούν το πέρασμά μας.
«Όλα είναι απλά», έτσι λέει ο Βασίλης. Αρκούσε μια στιγμή σε μια γνώριμη γειτονιά, για να στραφεί το βλέμμα σε θάλασσες και βουνά, σε ποτάμια και λίμνες, σε δάση, πάρκα, δρόμους. Σε πόλεις και χωριά. Γιατί η καθημαγμένη ομορφιά, που μας περιβάλλει, έχει πολύ θάνατο μέσα της και είναι καθήκον μας να αντιδράσουμε σε αυτό.
Η Όλγα Στέφου είναι δημοσιογράφος. Έγινε συγγραφέας όταν κάθισε τους δαίμονές της απέναντί της και τους έγραψε βιβλίο. Κατάφερε και κατέγραψε όλες τις μορφές του πόνου της σε ένα βιβλίο-ημερολόγιο και εξομολόγηση μαζί, κάτι που όπως λέει ενώ δεν απάλυνε τον πόνο, της έδωσε την αυτοπεποίθηση για να τον αντιμετωπίσει.
Για τον συγγραφέα Θεόδωρο Πολυράκη, τα πράγματα είναι απλά. Το γράψιμο έχει δύναμη, το γράψιμο ίσως δείχνει τον δρόμο προς τις ωραίες εστίες, που κάνουν τη ζωή ξεχωριστή.
Η σημασία του θεάτρου για τη Βασιλική Διαλυνά και ο διάλογος που θεατρικές παραστάσεις όπως τα Ανεξάρτητα κράτη και το Είσαι και φαίνεσαι ανοίγουν με το κοινό τους, είναι βαθιάς σημασίας.
[mc4wp_form id="278"]
