Η Άννα Καλλινίκου αφηγείται την εκάστοτε –καθημαγμένη- ιστορία με ηρεμία. Με τη φωνή της, αδιαμφισβήτητα, να συντάσσεται με το δίκιο και τους αδύναμους. Με ό,τι, τέλος πάντων, σημαίνει φως μέσα στο σκοτάδι.
[mc4wp_form id="278"]
Ο χώρος είναι γεμάτος χρώμα. Κοσμήματα, ρούχα, πόσα πράγματα, προορισμένα να σημαίνουν χαρά και τέχνη κι από το εκπαιδευμένο χέρι της Μαριλίζας Κορωνιωτάκη, που έχει αποφασίσει, εδώ και καιρό, ότι ταλέντο είναι να έχεις (πάντα) τη λαχτάρα να κάνεις κάτι.
Τα τατουάζ της Παυλίνας Παπαηλιοπούλου έχουν κάτι αέρινο, κάτι δυναμικό, κάτι απρόβλεπτο. Ενισχύουν ένα εγγενές χαρακτηριστικό, μια δοκιμασμένη αγάπη, ένα βίωμα. Σπάνε τη σιωπή με τον πιο εύγλωττο τρόπο. Γιατί η Παυλίνα, όπως είπαμε, ξέρει κι από ιστορίες.
Η Μάντη Περσάκη είναι από τις πρώτες γυμνάστριες που ασχολήθηκαν με το Pilates στην Ελλάδα, προτού αυτό γίνει trend.
Στη σημερινή εποχή, της απόλυτης εξειδίκευσης, οι θεατράνθρωποι παλιάς κοπής έχουν εκλείψει. Ο Μάνος Καρατζογιάννης είναι «αναγεννησιακός». Ένας άνθρωπος πολυσχιδής, που διαρκώς εξελίσσεται. Ευγενής και σεμνός, εργατικός και ακούραστος, καλλιεργημένος, δημιουργικός, προσγειωμένος.
Οι αόρατοι ασθενείς υποφέρουν σιωπηλά δίπλα μας και δεν ζητούν τη συμπόνοια, αλλά να ακουστεί η φωνή και οι ανάγκες τους.
Η κεραμίστρια Μυρτώ Βουτυρά, στο γενναιόδωρο εργαστήριό της, το Μyrtmigi shop, χωρίς άγχος, περιττές ταχύτητες και αναχαιτίσεις, δημιουργεί κατασκευές με λεπτομέρειες, που είναι αδύνατον να προσπεράσεις. Όπως, όταν ήμασταν παιδιά και ζωγραφίζαμε. Τότε που ακόμη και μια στραβή, κίτρινη γραμμή -στις ακτίνες του ήλιου- είχε τον λόγο της.
Σε μια πόλη που η ταχύτητα κάνει ακόμη και τους παπαγάλους να μοιάζουν με περιστέρια, η Πονηράκου αποδεικνύει ότι η Αθήνα έχει πάντα φωτογραφικό ενδιαφέρον, οι τόποι δεν είναι η ερημιά τους, όση ελευθερία έχει το μάτι, τόση η απεραντοσύνη και του κόσμου που καταθέτει τη δική του ιδιόλεκτο, κάθε στιγμή.
Μιλώντας με την Μάτα Καστρησίου καταλαβαίνεις αμέσως ότι οι τόποι ελευθερίας, στους οποίους επιλέγει να ζει, της έχουν δώσει μία δύναμη παραπάνω για να μπορεί να βλέπει την ομορφιά παντού, για να στέκεται με το ίδιο αίμα δίπλα σε κάθε άνθρωπο της γης, για να δημιουργεί.
Ανατρέχω, συχνά, στη στιγμή που χορεύει, σε δρόμο του Κορυδαλλού, το «Σιγά μην κλάψω» με τη φωνή του Παύλου Φύσσα. Γιατί ακριβώς, εκεί στον Κορυδαλλό, ο Xhuma είναι όλα τα αντιφασιστικά ποιήματα της Γης. Εύκαμπτος, χωρίς να λυγίζει. Γεμάτος συλλογική μνήμη.