Η Όλγα Στέφου είναι δημοσιογράφος. Έγινε συγγραφέας όταν κάθισε τους δαίμονές της απέναντί της και τους έγραψε βιβλίο. Κατάφερε και κατέγραψε όλες τις μορφές του πόνου της σε ένα βιβλίο-ημερολόγιο και εξομολόγηση μαζί, κάτι που όπως λέει ενώ δεν απάλυνε τον πόνο, της έδωσε την αυτοπεποίθηση για να τον αντιμετωπίσει.

Στο τώρα, το βιβλίο της γίνεται παράσταση από την Άννα Χατζησοφιά, με την ιστορία της «να χαλάει τη διάθεση» σε ακόμα περισσότερο κόσμο, ενώ εκείνη συνεχίζει να γράφει ανελλιπώς, νιώθοντας δυνατότερη μετά το ρίσκο που πήρε εκθέτοντας την προσωπική της ζωή. Μέσα στη ματαιότητα, πιστεύει φανατικά πως έχουμε η μία την άλλη και πως γι’ αυτό αντέχουμε, γεγονός που φαίνεται στις λέξεις του βιβλίου της και των λοιπών συνεντεύξεών της. Κι όπως και να το κάνουμε, αυτή είναι η αλήθεια πολλών γυναικών και θα μας δίνει πάντα ακόμη περισσότερη δύναμη να την ακούμε από γυναίκες που τα καταφέρνουν σε πείσμα της πατριαρχίας, όπως η Όλγα Στέφου.

Το «Μονόκλινο σε Μπουάτ» είναι ένα βιβλίο-εξομολόγηση ενός πόνου σωματικού και ψυχικού. Σε ποια στιγμή της πορείας σας μέσα σε αυτόν τον πόνο σας γεννήθηκε η ανάγκη να τον καταγράψετε;

Γράφω από την πρώτη στιγμή. Στο βιβλίο υπάρχουν κομμάτια που τα έγραψα το 2013, η «Μπουάτ» είναι το ημερολόγιό μου. Με βοηθούσε να γράφω, ώστε να ξέρω ότι είναι αληθινά όσα συμβαίνουν.

«Είναι η κατάθλιψη σαν μπουάτ με τραγούδια για κουλτουριάρηδες»; Μιλήστε μου γι’ αυτή την ιδιαίτερη λέξη «μπουάτ» στον τίτλο του βιβλίου σας.

Ήθελα να έχει ένα όνομα η κατάθλιψη, να τη νιώθω οικεία. Η σκλήρυνση κατά πλάκας λέγεται Καζαμπλάνκα, επειδή εκεί είναι η τελευταία στάση πριν ξεκινήσει ο πόλεμος (σύμφωνα με την ταινία) κι εγώ λέγομαι Όλγα. Έπρεπε να έχει ένα όνομα και η κατάθλιψη και καθώς μου θυμίζει Μπουάτ, τις εναλλαγές των συναισθημάτων που συμβαίνουν κατά το πρόγραμμα σε μία μπουάτ, πήρε το όνομά της.

Απάλυνε καθόλου τον πόνο η συγγραφή αυτής της εξομολόγησης και φυσικά το μοίρασμα μιας ιστορίας τόσο προσωπικής, αλλά ταυτόχρονα και τόσο οικείας; Οικείας, όσον αφορά στο κομμάτι του βιβλίου όπου μιλάτε για την κακοποίησή σας από τον άντρα που ερωτευτήκατε, μιας και οι ιστορίες κακοποίησης που πια γίνονται γνωστές είναι τρομακτικά συνηθισμένες, καθημερινές.

Όχι, καθόλου. Ο πόνος είναι προσωπική υπόθεση, δε φεύγει με το μοίρασμα, ούτε και μειώνεται. Το μοίρασμα μου έδωσε την αυτοπεποίθηση να τον αντιμετωπίσω, αλλά όχι, δεν τον μείωσε.

Το «Μονόκλινο σε Μπουάτ» γίνεται παράσταση κι έτσι η ιστορία σας θα ταξιδέψει μακρύτερα, θα φτάσει σε περισσότερους ανθρώπους. Πώς σας κάνει να αισθάνεστε αυτό;

Καταπληκτικά! Αν και θα προτιμούσα να ανοίξει η γη να με καταπιεί όταν έρχεται η ώρα της συνομιλίας με αναγνώστες ή θεατές. Έχω καταβάλει μεγάλη προσπάθεια να φαίνομαι κουλ – δεν είμαι όσο θα ήθελα.

Το κείμενό σας, είναι βαθιά ειλικρινές, με γλαφυρές περιγραφές και με μια βαρύτητα στις λέξεις που τελικά χρησιμοποιείτε για να μεταδώσετε την αλήθεια σας. Πώς θέλετε λοιπόν να νιώσει ο αναγνώστης σας και πια ο θεατής που έρχεται σε επαφή με την ιστορία σας;

Αυτό δε με αφορά. Ελπίζω να νιώσει ότι βρίσκει κάποιο κομμάτι του και ειδικά οι γυναίκες που έζησαν ή βιώνουν κακοποίηση ή οι άνθρωποι που ασθενούν. Ελπίζω να νιώθουν ότι δεν είμαστε μόνες και μόνοι, αλλά δεν έχω δικαίωμα να επιθυμώ τα συναισθήματά τους. Ελπίζω να είναι θετικά.

Η έκθεση των πολύ προσωπικών μας ιστοριών ίσως έχει κι ένα ρίσκο, ίσως έχει κι ένα τίμημα. Νιώσατε ότι ρισκάρετε; Νιώσατε να σας αντιμετωπίζουν μονάχα ως την κακοποιημένη γυναίκα, τη γυναίκα που παλεύει με την κατάθλιψη και όλα όσα έχει να ξεπεράσει;

Το φοβόμουν για καιρό πριν και καιρό μετά ότι θα είμαι αυτή η ταμπέλα. Το ρίσκο το πήρα για τους δικούς μου λόγους – ήθελα να φύγει από πάνω μου όλο αυτό. Αλλά ναι, θεωρούσα ότι με βλέπουν «έτσι», επειδή πίστευα ότι είμαι αυτό. Μέχρι πρόσφατα, μάλιστα, μέχρι πολύ πρόσφατα. Αλλά το ξεπέρασα και τις στενάχωρες ταμπέλες τις έχω μεν μαζί μου, αλλά με περηφάνια. Υπό την έννοια ότι πάλεψα πολύ, σκληρά και επιτυχώς. Οπότε, αν άλλοι άνθρωποι έχουν αρνητικά συναισθήματα για τις δικές μου εμπειρίες, δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτούς. Ούτε και θέλω.

Από την άλλη, το βιβλίο σας συμβάλλει στην ενημέρωση, στην ορατότητα, στην υπενθύμιση πως η πράξη της αλληλεγγύης πρέπει να γίνει το λάβαρό μας στο δύσκολο σήμερα και για πάντα. Άξιζε λοιπόν το όποιο ρίσκο;

Το ρίσκο άξιζε, γιατί έκανε εμένα πιο δυνατή. Το ότι βοήθησε και άλλους ανθρώπους δεν το περίμενα. Αυτό είναι μια εξέλιξη που με κάνει να νιώθω χαρούμενη, πολύ χαρούμενη. Αν το περίμενα ότι θα πάει έτσι; Δεν το περίμενα. Η θέληση να βοηθήσω όσο μπορώ, υπήρχε από πριν. Γι’άυτό μιλούσα δημόσια για την κακοποίηση και την πάθηση πριν το βιβλίο. Απλά με το βιβλίο πολλαπλασιάστηκε η έκθεσή μου (εξού και το ρίσκο). Όμως, για να είμαι ειλικρινής, δεν πρέπει να αφήνω να εννοηθεί πως είμαι μια ανιδιοτελής ακτιβίστρια. Έγραψα για να καθησυχάσω την ψυχή μου, ελπίζοντας ότι θα αγγίξει και άλλες ή άλλους. Και χαίρομαι που αυτό έγινε, χαίρομαι που είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τόσους ανθρώπους.

Έχουμε χρέος να μιλάμε σίγουρα, μα πάνω απ’ όλα πιστεύω πως έχουμε χρέος να ακούμε. Ακούγονται σήμερα οι γυναίκες που φωνάζουν πιο δυνατά από ποτέ;

Όχι. Γι’αυτό και οι γυναικοκτονίες, γι’ αυτό και η αύξηση της έμφυλης βίας.

Πολλές γυναίκες ταυτίστηκαν με την ιστορία σας. Υπήρξαν κάποιες που σας προσέγγισαν, ανάμεσα στις παρουσιάσεις που κάνατε; Πώς αισθανθήκατε;

Πολλές και τις ευχαριστώ όλες. Με μηνύματα ή από κοντά αυτές οι γυναίκες -ή μάλλον, μαζί με αυτές τις γυναίκες- νιώσαμε ότι δεν είμαστε μόνες μας. Σπουδαία υπόθεση να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη σου.

Ο κάθε άνθρωπος αγκαλιάζει το τραύμα του και τα σημάδια αυτού πάνω του διαφορετικά. Μπορεί όμως μια κακοποιημένη γυναίκα να εμπιστευτεί και να ερωτευτεί ξανά; Εσείς μπορέσατε, μπορείτε;

Δεν ξέρω, δεν είμαστε όλες το ίδιο άτομο. Άλλες μπορούν, άλλες όχι. Δεν το ξέρω αυτό. Εγώ δεν μπόρεσα. Δεν μπόρεσα να εμπιστευτώ κανέναν αρκετά για να καταφέρω και να ερωτευτώ, αλλά δε ρίχνω σε εκείνους την ευθύνη. Ούτε και σε εμένα, βέβαια. Είναι όλα στα πλαίσια μιας διαδικασίας ίασης, που έχει διαφορετικές διαδρομές για τον κάθε άνθρωπο. Εγώ τώρα νιώθω ξανά καλά με εμένα. Πριν δεν μπορούσα να πάρω και δεν μπορούσα ούτε να δώσω σε έναν ερωτικό σύντροφο.

Από πού πιστεύετε πως αντλούν τελικά τη δύναμη όλες οι γυναίκες που γεννιούνται και μεγαλώνουν στην πατριαρχία και που ταυτίζονται με τα βιώματά σας; Από που αντλείτε δύναμη εσείς;

Η μία από την άλλη.

Όσον αφορά στη συγγραφή, συνεχίζετε να γράφετε λογοτεχνία κι αν ναι, είναι στα σχέδιά σας και η έκδοση ενός επόμενου βιβλίου, ενός βιβλίου μυθοπλασίας;

Ναι, πάντα. Και χρονογραφήματα έχω γράψει μετά την «Μπουάτ» και διηγήματα. Τώρα γράφω το επόμενο βιβλίο μου, ένα μιθυστόρημα που είναι μαύρη κωμωδία.

Κλείνοντας και για να βρισκόμαστε πάντα ανάμεσα στα βιβλία, τι διαβάσατε τελευταία που σας συγκίνησε;

Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα είναι «Ο εξαποδώ» του Γκι ντε Μομπασάν. Το διήγημα συνοδεύετια από ακόμη δύο: τον «Κόμη» και το «Όραμα», με μια απίθανη εικονογράφηση από τον Μάουρο Κασιόλι. Αλλά η τελευταία φράση που διάβασα και με συγκίνησε, όσο κι αν την βρίσκω ποιητική, δεν ήταν σε βιβλίο. Ήταν εκείνη της μητέρας του Βασίλη Καλογήρου προς την κυρία Μαρία Καρυστανιού. «Εσείς το πήρατε καμένο, εγώ το πήρα φαγωμένο».

Πληροφορίες για την παράσταση:

Συντελεστές

Ερμηνεύουν (με αλφαβητική σειρά):
Ιφιγένεια Καραμήτρου, Τζίνη Παπαδοπούλου, Ελένη Φίλιππα.
Κείμενο: Όλγα Στέφου
Σκηνοθεσία: Άννα Χατζησοφιά
Σκηνικά-κοστούμια: Λαμπρινή Καρδαρά
Μουσική: Σταύρος Καρτάκης
Φωτισμοί: Διονύσης Γαγάτσος
Βοηθός σκηνοθέτη: Θεοδώρα Τσάμη
Εικαστικά παράστασης: Γιώργος Γαλίτης
Δημιουργία Τρέιλερ: Thanos Angelis / Παντελής Κονσολάκης
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Νταϊόγλου
Creative Agency: GridFox
Παραγωγή: The artists
Δημόσιες σχέσεις: Νταίζη Λεμπέση

Χώρος διεξαγωγής

Θέατρο Αλκμήνη
Αλκμήνης 8-12, Αθήνα 118 54
τηλ. 2103428650 – [email protected]
Στάση μετρό: Κεραμεικός

Διάρκεια παραστάσεων έως την Κυριακή 13 Απριλίου 2025.

Κλείστε τα εισιτήριά σας, εδώ.