Μερικές φορές, η πορεία μιας ζωής αλλάζει ξαφνικά με ένα γεγονός τόσο οριστικό και αδιαμφισβήτητο που μετατοπίζει τον ίδιο τον κόσμο στον άξονά του. Σε άλλες περιπτώσεις, αυτή η αλλαγή, ή τουλάχιστον η κατανόηση αυτής της αλλαγής, έρχεται σταδιακά, με το τεράστιο μέγεθος της κατάστασης να συγκαλύπτεται από τη φυσική τάση του ανθρώπου να ελπίζει σε ένα ευτυχές αποτέλεσμα. Για την Eunice Paiva – τη φανταστική Fernanda Torres – στο υπέροχο δράμα «Είμαι Ακόμη Εδώ» του Βραζιλιάνου σκηνοθέτη Walter Salles, και τα δύο είναι αληθινά.
Όταν συναντάμε την Eunice, η ζωή με τον σύζυγό της, Rubens (Selton Mello), έναν πρώην βουλευτή του εργατικού κόμματος της Βραζιλίας και πολιτικό μηχανικό, που ζουν με τα πέντε παιδιά τους σε ένα σπίτι των ονείρων στο Rio De Janeiro, γινόμαστε κοινωνοί της ευτυχίας και της πληρότητάς τους μέσα από τους ήχους των γέλιων, των ποτηριών που τσουγκρίζουν με τους φίλους τους, ανάμεσα σε βιβλία, δίσκους, φιλοφρονήσεις και όλα εκείνα που συμπληρώνουν το παζλ μιας υγιούς καθημερινότητας, όλα εκείνα που εξυψώνουν δηλαδή το άτομο.
Η μεγαλύτερη χώρα της Λατινικής Αμερικής, η Βραζιλία, έζησε μια περίοδο καταπίεσης και απαγόρευσης των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών από το 1964 έως το 1985 από ένα καθεστώς το οποίο ήταν υπεύθυνο για το θάνατο 475 αντιφρονούντων αλλά και για το βασανισμό χιλιάδων πολιτών που δεν συμφωνούσαν με τις πρακτικές του. Στην ταινία βρισκόμαστε στο 1970. Η σήψη του καθεστώτος, δεν έχει χτυπήσει ακόμα την πόρτα των Paiva. Περνάει μονάχα πάνω από τα κεφάλια τους, ενώ απολαμβάνουν τη θάλασσα, βλέπουν τις ρόδες της καθώς πηγαίνουν για παγωτό, κρύβεται στις συζητήσεις ποτισμένες μόνο με ανησυχία κι όχι βεβαιότητα. Μέχρι που ένα απόγευμα, άντρες με όπλα και ξινισμένα μούτρα φτάνουν στην πόρτα και παίρνουν μαζί τους τον άντρα της. Έτσι απλά και για πάντα.
Αυτό που ακολουθεί είναι μια σταδιακή διαδικασία από τη συνειδητοποίηση στο πένθος, που διαδραματίζεται, σε μεγάλο βαθμό χωρίς λόγια, στο πρόσωπο της Torres, σε μια παράσταση εξαιρετικής συναισθηματικής πολυπλοκότητας. Είναι μία μάνα πέντε παιδιών που πρέπει να τα καταφέρει μόνη. Κι αυτό το μόνη, όσο κι αν η πίστη στην ελπίδα είναι έμφυτη στον άνθρωπο, φαίνεται πως έβγαλε ρίζες από την πρώτη στιγμή.
Και το πιο εκπληκτικό σε αυτή την ταινία είναι ακριβώς αυτό: Η μάνα-σύμβολο που της επιτρέπεται να λυγίσει κάτι ελάχιστα λεπτά στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του συζύγου της, γιατί είναι μάνα με πέντε παιδιά και πρέπει να κάνει τα πάντα για την οικογένειά της.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας, ως παιδί στο Rio, ήταν στενός φίλος με τα παιδιά Paiva – μέρος της συνεχούς παλίρροιας επισκεπτών που περνούσαν από τις πάντα ανοιχτές πόρτες του ευάερου, φιλικού σπιτιού στην παραλία. Η ταινία αυτή βασίζεται στο βιβλίο με τα απομνημονεύματα του γιου της Eunice, Marcelo Rubens Paiva, ο οποίος έγραψε το σενάριο μαζί με τους Murilo Hauser και Heitor Lorega. Το σημαντικό αρχείο Paiva με φωτογραφίες και οικιακά βίντεο ήταν ένας ανεκτίμητος πόρος.
Σε αυτήν την ταινία για την ανθεκτικότητα της οικογένειας σε πείσμα κάθε συγκυρίας που αναποδογυριζεί τον κόσμο, υπάρχει επίσης μια προσωπική οικογενειακή στιγμή της πρωταγωνίστριας Fernanda Torres: Η μητέρα της, Fernanda Montenegro, υποψήφια πριν από 26 χρόνια για Όσκαρ για την ερμηνεία της στον «Κεντρικό Σταθμό», ταινία του ίδιου σκηνοθέτη, εμφανίζεται σε αυτήν την ταινία σε μια σύντομη αλλά σπαρακτικη coda, υποδυόμενη την Eunice ως ηλικιωμένη γυναίκα.
Το «Είμαι Ακόμη Εδώ» είναι μια ταινία γεμάτη, που αν και σε πλακώνει ο ρεαλισμός της και αυτό το πένθος που ουρλιάζει χωρίς φωνή, έχει κάτι σκηνές που θα βρουν μια θέση παντοτινή σε εκείνα τα κομμάτια του μυαλού σου και της ψυχής σου που πιστεύουν ακράδαντα πως το σινεμά μπορεί κάποιες φορές να μας μάθει και ιστορία. Τέτοιες ταινίες χρειαζόμαστε για να μην ξεχάσουμε ποτέ.
Η ταινία προβάλλεται σε επιλεγμένους κινηματογράφους.
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας.
