Μήπως έχει έρθει η ώρα να μιλήσουμε ανοιχτά για την εμμηνόπαυση και να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας χωρίς καμία ενοχή;
Η εμμηνόπαυση είναι μια φυσιολογική φάση στη ζωή μιας γυναίκας, παρόλα αυτά πολλές από εμάς διστάζουμε να το μοιραστούμε, να συζητήσουμε για τα συμπτώματα, τα συναισθήματα, τις δυσκολίες αλλά και τις ευκαιρίες που συνυπάρχουν σε αυτήν τη φάση της ζωής μας;
Στον επαγγελματικό μου κύκλο, έχω γνωρίσει την Αθανασία Παππά, Επισκέπτρια Υγείας, πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρείας Αντιρευματικού Αγώνα (ΕΛΕΑΝΑ) και πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρείας Εμμηνόπαυσης (ΕΛΕΤΕΜ). Είναι μία δραστήρια γυναίκα, μητέρα δύο κοριτσιών, ασθενής η ίδια με χρόνιο ρευματικό νόσημα, που, τα τελευταία χρόνια, μιλά ανοιχτά και δυνατά για την εμμηνόπαυση, στηρίζοντας ψυχολογικά τις γυναίκες σε αυτήν τη μεταβατική περίοδο της ζωής τους.
Κάτι που κάνει την ιστορία της Αθανασίας πιο ξεχωριστή είναι ότι υπήρξε η ιατρική ανάγκη να μπει «απότομα» στην εμμηνόπαυση, λίγους μήνες μετά την έναρξη των συμπτωμάτων της, κάνοντας υστερεκτομή. Έχει βιώσει, λοιπόν, την εμμηνόπαυση με έναν πιο «δύσκολο» και «οριστικό» τρόπο. Επιπλέον, λόγω της θέσης της ως προέδρου της ΕΛΕΤΕΜ έρχεται καθημερινά σε επαφή με γυναίκες σε προεμμηνόπαυση και εμμηνόπαυση και συζητά πολύ μαζί τους.
Στην Αθανασία, λοιπόν, έθεσα το ερώτημα: «Μήπως έχει έρθει η ώρα να μιλήσουμε ανοιχτά για την εμμηνόπαυση;» Και η απάντηση ήταν εμφατικά θετική!
Η εμπειρία κάθε γυναίκας με την εμμηνόπαυση είναι μοναδική και μπορεί να αποδειχθεί επίσης μοναδική πηγή έμπνευσης. Η Αθανασία περιγράφει εδώ, με δικά της λόγια τη δική της η οποία ξεκίνησε νωρίς και οριστικοποιήθηκε με μία απαραίτητη υστερεκτομή:
Πώς ξεκίνησαν όλα
«Για μένα η εμμηνόπαυση ξεκίνησε νωρίτερα από το «φυσιολογικό» και με βρήκε απροετοίμαστη, στην ηλικία των 42 ετών. Σε μια εκδρομή στο βουνό, όπου περπατούσαμε με τον σύντροφο μου, σε μια μέρα με γλυκό φθινοπωρινό καιρό, εγώ ένιωσα ξαφνικά μία λάβα να αναδύεται από μέσα μου, εισχωρώντας σε κάθε πόρο του κορμιού μου, κάτι που έδινε την αίσθηση μιας προσωπικής επίσκεψης στην κόλαση. Ξαφνικά άρχισα να κοκκινίζω, να ιδρώνω, ένιωσα μια ταχυκαρδία και το πρόσωπο μου πήρε την απόχρωση του παντζαριού. Ο όρος «έξαψη», μου φάνηκε ανεπαρκής για να περιγράψω το φαινόμενο, μιας και η λάβα ήταν πιο καυτή και μεγαλύτερης διάρκειας από το αναμενόμενο. Στην αρχή πανικοβλήθηκα και ένιωσα πολύ άβολα. Με ρώτησε αν αυτό μου συμβαίνει συχνά και του απάντησα ότι αυτά τα συμπτώματα τα βιώνω τουλάχιστον 5-6 μήνες, όπως και διάφορα άλλα. Καθώς μιλούσαμε του ανέφερα ότι ο ύπνος μου είναι ανύπαρκτος, ότι σηκώνομαι από το κρεβάτι πολύ κουρασμένη, ότι νιώθω σύγχυση στην σκέψη μου και εκνευρισμό, πολλές φορές χωρίς κανένα λόγο. Συζητώντας δυνατά όλα αυτά, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε το συντομότερο δυνατό να επισκεφτώ τον γυναικολόγο μου.
Γκολ από τα αποδυτήρια
Η επίσκεψη στον γυναικολόγο δεν ήταν και τόσο ευχάριστη. Η ανησυχία μου ήταν έντονη, αλλά προσπαθούσα να είμαι ψύχραιμη και να κρύβω την αγωνία μου, έτσι όπως έχω μάθει να κάνω τόσα χρόνια ζώντας με ένα αυτοάνοσο νόσημα. Για να μην γίνω κουραστική, η κατάληξη της συζήτησης και μετά απ’ όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, ήταν ότι για λόγους υγείας έπρεπε να προβούμε σε υστερεκτομή.
Ένιωσα να αλλάζουν όλα τα δεδομένα και να ξεκινάει η μέρα μου με γκολ από τα αποδυτήρια. Ήθελα να μάθω τα πάντα – ή μήπως όχι. Δεν ήξερα εκείνη τη στιγμή τι ακριβώς ήθελα. Ένιωσα να γερνάω απότομα και να μην μπορώ να το διαχειριστώ. Ο γιατρός μου κατάλαβε όλα τα συναισθήματα που με πλημύρισαν εκείνη την ώρα και με προθυμία και κατανόηση μου εξήγησε βήμα βήμα τη διαδικασία και το μετά της επέμβασης προσπαθώντας να με καθησυχάσει.
Το επόμενο διάστημα άρχισα να προσεγγίζω κάθε μεγαλύτερη γυναίκα που γνώριζα και μπορούσα να μιλήσω μαζί της πιο ανοιχτά. Αποζητούσα τη σοφή συμβουλή εκείνων που είχαν περάσει την εμμηνόπαυση, ή διάβαιναν κι αυτές την πόρτα της, για να μοιραστώ μαζί τους το ταξίδι σε αυτή τη μεταβατική, γεμάτη προκλήσεις αλλαγή στη ζωή μου. Συνάντησα γυναίκες σε όλα τα στάδια της εμμηνόπαυσης, πρόθυμες να μοιραστούν τις εμπειρίες τους και συνειδητοποίησα πως ήμουν μεγάλη για να αισθάνομαι «νέα», αλλά και νέα για να αισθάνομαι «μεγάλη». Είναι ωραίο να θέτεις τα πράγματα σε μια μακροπρόθεσμη λογική και απλώς να ετοιμάζεσαι να τα δεχτείς.
Έτσι αποφάσισα να κάνω την επέμβαση. Ο σύντροφος μου ήταν στον πλάι μου. Ο φόβος μου για να αν θα συνεχίσω να φαίνομαι το ίδιο θηλυκή στα μάτια του εξατμίστηκε αμέσως.
Η αποδοχή της εμμηνόπαυσης, η αποδοχή του χρόνου
Μετά από την επέμβαση πήρα την απόφαση να σπάσω τον «κώδικα σιωπής» που επικρατεί γύρω από την εμμηνόπαυση και να αποδεχτώ τις αλλαγές του χρόνου – τον ίδιο τον χρόνο.
Σήμερα, τα μαλλιά μου ασπρίζουν και πλέον χαίρομαι που τα βλέπω. Μεγαλώνω και αποκτώ ρυτίδες. Βλέπω το πρόσωπο και το σώμα μου να αλλάζουν.
Ωστόσο, τα σημάδια του χρόνου είναι όλα εκείνα που μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα. Μπορούμε να προσπαθήσουμε να τα σβήσουμε, να τα παγώσουμε ή μπορούμε να τα αποδεχτούμε, ελπίζοντας όχι να σταματήσουμε τον χρόνο, αλλά να μεγαλώσουμε υγιείς αποκτώντας μια θετική εικόνα για τον εαυτό μας. Πιστέψτε ότι μπορείτε να καταφέρετε τους όποιους στόχους θέλετε να επιτύχετε και εστιάστε στις δικές σας επιθυμίες δοκιμάζοντας καινούργια πράγματα! Όπως είχε γράψει και ο Τζορτζ Έλιοτ: Δεν είναι ποτέ αργά για να γίνεις αυτό που θα μπορούσες να είχες γίνει! Το να μεγαλώνουμε αποτελεί προνόμιο και πρέπει να είμαστε υπερήφανες για τις εμπειρίες που έχουμε αποκτήσει σε όλη μας τη ζωή. Δεν πρέπει να το περνάμε μόνες.
