Τα τελευταία χρόνια ζω σ’ ένα χωριό στην άκρη του βουνού, σε υψόμετρο περίπου 1500 μέτρων. Οι άνθρωποί μου δεν πίστεψαν ποτέ ότι θα έρθω να εγκατασταθώ εδώ. Όταν μοιραζόμουν μαζί τους – μεταξύ σοβαρού και αστείου – το πλάνο διαφυγής μου, άκουγα την ψύχραιμη απάντηση του στιλ: «Πας καλά; Πώς γίνεται να τ’ αφήσεις όλα πίσω σου και να σηκωθείς να φύγεις;». Κι όμως, γίνεται.
Καλοκαίρι, αγαπητό μου Τουκάν, είναι: Το καρπούζι και τα κουκούτσια του Τα τζιτζίκια σε ασβεστωμένους κορμούς πορτοκαλιών Τα σύκα, αφημένα, χωρίς φειδώ, μέσα σε μια πετσέτα Όλοι οι άγνωστοι, που συνυπάρχουμε στο σημείο εκείνο της θάλασσας, πριν την σημαδούρα Το λευκό φως το πρωί κι ενώ δεν λιώνουν τα παγάκια…
Η Νάουσα είναι βουνό κι έχει χρώμα πράσινο. Είναι σπιτάκια με συνηθισμένα κεραμίδια σε μεγάλο υψόμετρο, είναι το κρύο μέσα στο καλοκαίρι που δε σε ενοχλεί, είναι ξύλινα σαλέ με καφέ εκτός μόδας, είναι παγωτό που επιτελεί επιτέλους το σκοπό του γιατί σε παγώνει, όχι απλά σε δροσίζει, είναι μια…
[mc4wp_form id="278"]
