Δεν ξέρω, αν το φανταζόταν. Αυτή μόνο βρήκε την ανάποδη λέξη για να πει «καλημέρα». Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε σαν σήμερα, την 1 Ιουνίου 1940. Είναι η δεύτερη φορά που γράφω κάτι γι’ αυτήν.
[mc4wp_form id="278"]
Έμαθα πώς να μαθαίνω. Να παρατηρώ τα πάντα. Τα χέρια, τα βλέμματα, τα στόματα. Τους ανθρώπους πίσω απ’ το τιμόνι, τους ανθρώπους που περπατούν σιωπηλά. Η ακοή μου οξύνθηκε. Έπαιξα από την αρχή τα αγαπημένα μου τραγούδια, οι ήχοι και οι στίχοι έφταναν «πειραγμένοι» στ’ αυτιά μου. Μίλησα με μια κρυμμένη ορμή για όλα αυτά που μας καίνε– με το δίκιο μας και την καρδιά μας. Μέτρησα προσεκτικά τις λέξεις για να μην κάνω λάθος. Όχι επειδή φοβάμαι τον κίνδυνο να γίνω γελοίος, αλλά για να είμαι όσο πιο ειλικρινής μπορώ.
«Θα χρειαστούμε το σπίτι», άκουσα κι αμέσως έπεσαν πάνω μου τα παπαγαλάκια των κυπαρισσιών να με ραμφίσουν για την ονειροπαρμένη μου φύση. Τόσο απλά: «Θα χρειαστούμε το σπίτι». Τσοπ – τσοπ. Ψάξιμο, απογοήτευση, μετωπική με την πραγματικότητα του 2025 (όχι πως το 2019 ήταν αλλιώτικα τα πράγματα), μεταφορική, αποθήκες, κούτες, κλάματα, τα φυτά μου συμπεριφέρονται σαν να είναι χειμώνας, ακρίβεια, παραλογισμός, πείσμα.
Αρρωστημένα μυαλά οραματίζονται «δημοκρατίες» και «κράτη» που χρειάζεται να σκοτώνουν παιδιά για να εδραιώσουν την «ασφάλειά» τους. Δεν έχουν πρόβλημα να κάνουν business με δολοφόνους, να τους σφίγγουν το χέρι χαμογελώντας και να φωτογραφίζονται μαζί τους. Κι ύστερα έρχονται και μας λένε: «ούτε εμείς θέλουμε να σκοτώνονται άμαχοι. Τι νομίζετε, ότι εσείς είστε πιο ευαίσθητοι από εμάς;». Ναι, είμαστε.