Ζω για τη μέρα που θα ανοίξω την πόρτα του γραφείου και θα πω σε όλους και σε όλες: «Το παραμύθι που θα σα πω σήμερα, το ζω από καιρό. Αξίζει να σπαταλήσετε ένα οχτάωρο για να με ακούσετε».

Ζω για τη μέρα που θα ανοίξω την πόρτα του γραφείου και θα πω σε όλους και σε όλες: «Το παραμύθι που θα σα πω σήμερα, το ζω από καιρό. Αξίζει να σπαταλήσετε ένα οχτάωρο για να με ακούσετε».
Οι απαντήσεις δεν υπάρχουν πουθενά. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ό,τι έχει φτιάξει ο άνθρωπος αλλάζει. Ειδικά αν είναι χαλασμένο, δε θα λείψει σε κανέναν.
Όταν η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία φαινόταν πλέον αναπόφευκτη, οι αμερικανικές και βρετανικές μυστικές υπηρεσίες της εποχής, κλήθηκαν – όπως συνηθίζεται – να συντάξουν ένα ψυχογράφημα για τον «Φύρερ». Οι εκθέσεις τους συγκλίναν στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για έναν λογικό άνθρωπο, ο οποίος διέθετε τη δυνατότητα να αρθρώνει πολιτικό λόγο.
Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, όσα έγραψε και είπε ο Οδυσσέας Ιωάννου, όλα τα λόγια του που τραγουδήθηκαν, μπήκαν στο μυαλό, την ψυχή και το στόμα πολλών ανθρώπων. Θα μπορούσα να συζητάω για ώρες μαζί του για την μπάλα μέχρι τον πυρήνα της ύπαρξης.
Η αποσύνδεση από ό,τι συμβαίνει γύρω μας είναι χειρότερη κι από μια μεγάλη στενοχώρια. Μοιάζει με μια πανοπλία, που είναι μεν προστατευτική, αλλά ταυτόχρονα και τόσο βαριά που σ’ εμποδίζει να κινηθείς, να αισθανθείς και να ζήσεις.
Μου αρέσει η χριστουγεννιάτικη περίοδος. Τη θεωρώ μια παρένθεση χαράς μέσα στον απέραντο και μουντό χειμώνα. Κόσμος πάει κι έρχεται, μαζευόμαστε, γελάμε, τρώμε, πίνουμε σα να μην υπάρχει αύριο και στα μπαλκόνια αναβοσβήνουν πολύχρωμα φωτάκια.
Μέσα από μια πρωτότυπη δραματουργία, στοιχεία θεατρικού ντοκιμαντέρ και την οργή που θύμιζε την Αγία Ιωάννα των σφαγείων του Μπρεχτ, οι θεατές της παράστασης έχουν την ευκαιρία όχι μόνο να έρθουν σε επαφή με έναν αθέατο κόσμο εκμετάλλευσης, αλλά και με τη δύναμη των καταπιεσμένων ανθρώπων, όταν σηκώνουν το ανάστημα τους και μιλάνε.
Ανακάλυψα την Ειρήνη Γεωργή – στην προ-COVID εποχή – μέσω της δημοσιογραφικής πλατφόρμας The Press Project. Την ακολούθησα στα social media και από τότε μέχρι σήμερα, έχει από μένα μια σταθερή «καρδούλα» στα posts της.
Παρακολουθώντας αρκετά ευχάριστα την παράσταση, η οποία είχε ρυθμό, ευρηματικότητα και έντονα κωμικά στοιχεία, σε κάποιο σημείο, χάθηκα, όχι γιατί το έργο έκανε κοιλιά, αλλά γιατί στο μυαλό μου έπαιζε ο προβληματισμός: Τι κάνεις αν έχεις ξενερώσει με το κράτος, στο οποίο ζεις, αλλά σ’ αρέσει το φυσικό περιβάλλον, έχεις ωραίες αναμνήσεις, αφού μεγάλωσες εδώ και φίλους, οικογένεια, έρωτες;
Δεν είμαι κομμάτι του «σύμπαντος», που περιγράφει ο ΛΕΞ, αλλά μέσα σ’ αυτό, βρίσκω την αντανάκλαση της δικής μου πραγματικότητας.
[mc4wp_form id="278"]