Ημερομηνία:June 19, 2025, Thursday

Author page: Βασίλης Φωτόπουλος

Today:June 19, 2025, Thursday

Author page: Βασίλης Φωτόπουλος

Αργύρης Ξάφης: Το θέατρο σε σπρώχνει στη δράση, εφόσον έχεις στοιχειώδη συνείδηση

Ο Αργύρης Ξάφης επιδιώκει να εμβαθύνει στον λόγο, στο σώμα, στο πολιτικό και υπαρξιακό βάθος κάθε ρόλου, αφήνοντας πάντα χώρο στην αλήθεια. Από τη σκηνή του θεάτρου «Αμόρε», μέχρι τους πολλαπλούς ρόλους στην παράσταση «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σ’ αυτό το μέρος», μαθαίνει και εξελίσσεται. Φέτος το καλοκαίρι, συμμετέχει στην «Ανδρομάχη» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαπα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου — μια ακόμη διαδρομή στη συνεχή του αναμέτρηση με το αρχαίο δράμα.

Τεντωμένη χορδή

Έμαθα πώς να μαθαίνω. Να παρατηρώ τα πάντα. Τα χέρια, τα βλέμματα, τα στόματα. Τους ανθρώπους πίσω απ’ το τιμόνι, τους ανθρώπους που περπατούν σιωπηλά. Η ακοή μου οξύνθηκε. Έπαιξα από την αρχή τα αγαπημένα μου τραγούδια, οι ήχοι και οι στίχοι έφταναν «πειραγμένοι» στ’ αυτιά μου. Μίλησα με μια κρυμμένη ορμή για όλα αυτά που μας καίνε– με το δίκιο μας και την καρδιά μας. Μέτρησα προσεκτικά τις λέξεις για να μην κάνω λάθος. Όχι επειδή φοβάμαι τον κίνδυνο να γίνω γελοίος, αλλά για να είμαι όσο πιο ειλικρινής μπορώ.

Κύριε, δε θέλω να πεθάνω μέσα στη θύελλα

Αρρωστημένα μυαλά οραματίζονται «δημοκρατίες» και «κράτη» που χρειάζεται να σκοτώνουν παιδιά για να εδραιώσουν την «ασφάλειά» τους. Δεν έχουν πρόβλημα να κάνουν business με δολοφόνους, να τους σφίγγουν το χέρι χαμογελώντας και να φωτογραφίζονται μαζί τους. Κι ύστερα έρχονται και μας λένε: «ούτε εμείς θέλουμε να σκοτώνονται άμαχοι. Τι νομίζετε, ότι εσείς είστε πιο ευαίσθητοι από εμάς;». Ναι, είμαστε.

Ιωάννα Παρασκευοπούλου: Το να κινούμαι στη σκηνή, μού δίνει τεράστια δύναμη

Η χορεύτρια και χορογράφος, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, από την ηλικία των έξι, έμαθε να εκφράζεται με το σώμα κι από τότε, όλα πήραν τον δρόμο τους. Μέσα από τη πορεία της της στον σύγχρονο χορό, ερευνά, αφηγείται και μεταμορφώνεται. Σε κάθε χρόνο και σε κάθε καιρό, δημιουργεί τις δικές της εικόνες και μας μιλά με τη δική της «φωνή» — μια «φωνή» που εκφράζεται μέσα από την κίνηση. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, μιλά για τις ρίζες της, τις καλλιτεχνικές της αναζητήσεις, το βίωμα που τη διαμορφώνει και τη δύναμη, που την τραβάει μπροστά.

Ψηλά

Τα τελευταία χρόνια ζω σ’ ένα χωριό στην άκρη του βουνού, σε υψόμετρο περίπου 1500 μέτρων. Οι άνθρωποί μου δεν πίστεψαν ποτέ ότι θα έρθω να εγκατασταθώ εδώ. Όταν μοιραζόμουν μαζί τους – μεταξύ σοβαρού και αστείου – το πλάνο διαφυγής μου, άκουγα την ψύχραιμη απάντηση του στιλ: «Πας καλά; Πώς γίνεται να τ’ αφήσεις όλα πίσω σου και να σηκωθείς να φύγεις;». Κι όμως, γίνεται.

Η Μαρίνα Τζιάρα φτιάχνει ιερά από γυναικείες ιστορίες

Πιστεύω ότι αν η οποιαδήποτε τέχνη δεν είναι ικανή να ευαισθητοποιεί, να κάνει τον θεατή να νιώθει κάτι, είναι μια αποτυχία. Υπάρχουν καλλιτέχνες ή άτομα, που έχουν αυτή τη νοοτροπία, να λένε δηλαδή ότι «πρέπει να σκεφτούμε τι κοινό θέλουμε να προσεγγίσουμε και πώς να περάσουμε το μήνυμα σε αυτό». Η δική μου απάντηση είναι ότι η τέχνη έρχεται μέσα από την καρδιά.

Είναι νωρίς ακόμα

Δεν ξέρω πώς θα είναι τα πράγματα, όταν δε θα υπάρχω εδώ. Θέλω να φαντάζομαι ότι θα είναι πιο εύκολα. Ότι ο φόβος και η αδικία θα λυγίσουν. Ότι το σκοτάδι δε θα βρίσκει χώρο να απλωθεί. Ότι οι τάξεις θα διαλυθούν. Ότι τα σύμβολα δε θα έχουν καμία αξία. Ότι οι σφαίρες δε θα βρίσκουν τον στόχο.

Πάνος Ζάχαρης: Στόχος μου είναι να συνεχίσω να ζω από τη δουλειά μου

Είκοσι χρόνια, σχεδόν, λέει τις μεγάλες αλήθειες με έναν τρόπο, εντελώς δικό του. Παραδίδοντας ένα υλικό, που με τίποτα δεν πρέπει να μένει αθέατο, ο γελοιογράφος Πάνος Ζάχαρης είναι ένας δημιουργός, που ξέρει να συνδέει το δάκρυ με τη γροθιά, το τίποτα με την ελπίδα, τον δρόμο με την αληθινή ανάσταση. Σε μια διαρκή πορεία, από μικρές και μεγάλες στιγμές, που θεμελιώνουν τον άνθρωπο. Εκείνον τον άνθρωπο, που «πρέπει να περπατάει με το κεφάλι απέναντι στον ήλιο».

Χάρης Τζωρτζάκης: Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, θα πρέπει να μιλάμε για την Παλαιστίνη

Ψάχνοντας πληροφορίες για τον Χάρη Τζωρτζάκη, έπεσα πάνω σε μια ανάρτησή του για την καθημερινότητα. Εκεί συνδέθηκα πιο πολύ. Σκέφτηκα ότι έχω πάρα πολλά πράγματα να τον ρωτήσω – από το τι πάει στραβά στις ζωές μας, μέχρι την ειλικρίνεια, που μπορεί να κρύβεται σε ένα παιδικό παραμύθι.

Εμείς οι πρώην

Έχουμε χτίσει έναν εσωτερικό κόσμο γεμάτο μικρά κομμάτια. Άναρχος, πολύχρωμος, ενίοτε ελαφρώς χαοτικός – αλλά αληθινός. Κι όπως λέει ο Φοίβος, αν είμαστε σε κάτι στ’ αλήθεια καλοί, είναι ότι απλά συνεχίζουμε.

[mc4wp_form id="278"]