Πέρα από τη σιωπή και τη συγκάλυψη που επιχειρείται, οι συγγενείς και οικογένειες των θυμάτων δεν αφήνουν το έγκλημα να ξεχαστεί. Το διαπίστωσα έντονα την περασμένη Παρασκευή, στη συναυλία μνήμης, στο Καλλιμάρμαρο.
[mc4wp_form id="278"]
Όσο μεγαλώνω, η αντίληψή μου για τον χρόνο εξελίσσεται, όμως δεν μπορώ να φανταστώ πόσο διαφορετική μπορεί να ήταν η σχέση μου μαζί του, αν είχε τύχει να γεννηθώ 1.200 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από εδώ που βρίσκομαι. Στη λωρίδα της Γάζας.
Είχε πάντα μια τεράστια περιέργεια. Ήθελε να τα ζήσει όλα κι όσα δεν προλάβαινε τα διάβαζε στα βιβλία και τα έβλεπε στις οθόνες.
Έλαβα, πρόσφατα, δώρο από έναν φίλο ένα μπλουζάκι. Ο φίλος αυτός είχε επισκεφτεί ένα φεστιβάλ πολιτικών νεολαιών, στην Ισπανία. «Μόλις το είδα, είπα αυτό είναι για σένα».
Τα λαμπρά μυαλά των ενηλίκων θεωρούσαν καλή ιδέα να ρωτούν ένα εξάχρονο με τι θ’ ασχοληθεί σχεδόν τη μισή του ζωή, τη στιγμή που δεν ήξερε να δέσει ούτε τα κορδόνια του.
«Η μαμά έκανε κοριτσάκι». «Άντε στο διάολο», ήταν η αυθόρμητη απάντηση του μικρού αγοριού που πλέον δε θα ήταν ο «μικρός» του σπιτιού.
«Όλα τα ‘χε ξηγημένα μεσ’ στον κήπο ο Θεός», μας λέει ο Ρασούλης στην «Εκδίκηση της γυφτιάς». Και παρά την τάξη, που είχε επιβάλει ο παντοδύναμος, ο Αδάμ και η Εύα είχαν τις αντιρρήσεις τους, «την είδανε και λίγο αλλιώς».
Δεν χορταίνεται ποτέ το καλοκαίρι, ούτε οι διακοπές του κι έτσι πεινασμένος γυρνάω στο σπίτι.
Είδα ένα meme που έγραφε: «Ξέρεις ποιο είναι το καλό με τον Αύγουστο; Είναι ο τελευταίος μήνας της χειρότερης εποχής του χρόνου». Μ’ έπιασε εκνευρισμός. Είναι δυνατόν κάποιος άνθρωπος να σκεφτεί κάτι τέτοιο; Δεν έχει καμία καλοκαιρινή ανάμνηση; Δεν έχει πάει διακοπές; Δεν έχει φάει παγωτό; Κατανοώ τους ανθρώπους που…
Ο χρόνος, δεμένος στον αριστερό μου καρπό, δείχνει 06:30. Βάζω μπροστά τη μηχανή του Clio. Ξεκινάω. Στα πρώτα λεπτά της οδήγησης, έχω στα δεξιά μου τη λίμνη Τριχωνίδα (δε χωράει αμφιβολία σ’ αυτό). Ανεβαίνω τις στροφές για το Θέρμο και ο δρόμος, δρόμος. Στην Αγία Σοφία, προσπερνάω ένα μπλε Toyota…