Ήταν πράσινα μάτια σε ένα γελαστό πρόσωπο χωρίς πολλά μαλλιά. Ήταν τα πράσινα μάτια ενός ταπεινού καλλιτέχνη, που έζησε την κίνηση της ζωής κι από την στεριά και από τη θάλασσα.
[mc4wp_form id="278"]
Δεν ξέρω πώς θα είναι τα πράγματα, όταν δε θα υπάρχω εδώ. Θέλω να φαντάζομαι ότι θα είναι πιο εύκολα. Ότι ο φόβος και η αδικία θα λυγίσουν. Ότι το σκοτάδι δε θα βρίσκει χώρο να απλωθεί. Ότι οι τάξεις θα διαλυθούν. Ότι τα σύμβολα δε θα έχουν καμία αξία. Ότι οι σφαίρες δε θα βρίσκουν τον στόχο.
Στη δική μου λογική, τα πρόσωπα των παιδιών δεν παγώνουν ποτέ. Έχουν πάνω τους μόνο ίχνη από φαγητό κι αγάπη. Τα παιδιά δεν πεθαίνουν.
Το Πάσχα, αυτή η ανοιξιάτικη γιορτή που τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα και η προσδοκία της Ανάστασης συμπέφτει με την προσωπική μας ανάγκη για εξύψωση, έχει εμπνεύσει πολλούς από τους ποιητές μας.
Να είμαστε καλά. Να κοιτάζουμε προς το Βουνό της Χωμήριανης. Στη μεγάλη κορυφή. Με περίσσευμα ανάτασης, αντίστασης, επανάστασης.
Τα Πάσχα είναι ωραία, αλλά δεν αρέσουν πολύ σε αυτούς, που αγαπάνε πιο πολύ από όλους κι από όλα τον εαυτό τους. Έτσι λέει η προ-γιαγιά μου και μετά λέει «θεέ μου, συγχώρα με».