Είχα δει μια σειρά ντοκιμαντέρ, με κεντρικό θέμα τη ζωή. Πιο συγκεκριμένα, μελετούσε τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες εμφανίστηκε και εξελίχθηκε η ζωή στη Γη. Προχωρώντας το ένα βήμα παραπέρα, «πείραζε» τις ζωογόνες συνιστώσες κι εκτιμούσε ποια θα ήταν η μορφή της ζωής υπό διαφορετικά δεδομένα. Για παράδειγμα, πώς θα έμοιαζε η ζωή σ’ έναν πλανήτη όπως η Γη, αλλά με δύο μικρούς ήλιους αντί για έναν μεγάλο; Ή τι θα γινόταν αν το ένα ημισφαίριο είχε μόνιμα νύχτα και το άλλο μόνιμα μέρα;
Υποθέσεις που φέρνουν πονοκέφαλο. Όμως, εκείνο που μού έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η υπόθεση ενός πλανήτη πανομοιότυπου με τη Γη, αλλά με τη διπλάσια ηλικία. Εδώ είμαστε. Η πιο εξελιγμένη μορφή ζωής εκεί είχε δημιουργήσει αποικίες σε κοντινούς πλανήτες και δορυφόρους αφού είχε εξαντλήσει– καλή ώρα – τους πόρους του δικού της. Η τεχνολογία είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε είχε δημιουργήσει τεχνητά περιβάλλοντα, μέσα στα οποία μπορούσαν να επιβιώνουν και να αναπτύσσονται όλοι οι οργανισμοί.
Το πιο απίστευτο; Το επίπεδο της φυσικής νοημοσύνης των κυρίαρχων όντων ήταν τόσο υψηλό, που δε χρειαζόταν καν σώμα για να φιλοξενηθεί. Εγκέφαλοι σε γυάλες και τα ρομπότ να κάνουν τις δουλειές! Αδιανόητο. Άραγε αυτά τα πλάσματα θα ήταν σε θέση να καταργήσουν την εκμετάλλευση του ενός από το άλλο ή θα έκαναν ακόμα σαχλαμάρες τρώγοντας ωμό αλεύρι στο TikTok;
Πίσω στα δικά μας τώρα. Οι άνθρωποι το 2025 έχουν συχνά την ψευδαίσθηση ότι η εκδοχή του κόσμου που βιώνουν είναι η μοναδική. Ζουν σα να μην ξέρουν ότι θα πεθάνουν. Δεν είναι φτιαγμένοι για να αντιμετωπίζουν τα ασαφή όρια της πραγματικότητας. Πολλές φορές, δεν αντέχουν τον πόνο και την απώλεια. Κλείνονται στη φούσκα της αυτοπροστασίας τους και δε βλέπουν πέρα από τη μύτη τους. Περιμένουν άσκοπα τη σωστή στιγμή, που θα τα φέρει όλα στη θέση τους, ενώ ο χρόνος γλιστράει ανάμεσά τους. Είναι νωρίς ακόμα για την εξέλιξή τους κι αργά για τη μικρή ζωή τους. Τα αυτονόητα θα τα λύσουν οι άλλοι στο μέλλον, αυτοί οι πανέξυπνοι που θα έχουν τα μυαλά τους σε γυάλα. Θα έχουν συνειδητοποιήσει τα πάντα, αλλά δε θα έχουν σώμα να τα αισθανθούν. Ειρωνεία.
Δεν ξέρω πώς θα είναι τα πράγματα, όταν δε θα υπάρχω εδώ. Θέλω να φαντάζομαι ότι θα είναι πιο εύκολα. Ότι ο φόβος και η αδικία θα λυγίσουν. Ότι το σκοτάδι δε θα βρίσκει χώρο να απλωθεί. Ότι οι τάξεις θα διαλυθούν. Ότι τα σύμβολα δε θα έχουν καμία αξία. Ότι οι σφαίρες δε θα βρίσκουν τον στόχο. Ότι οι αλυσίδες θα κοπούν. Και οι άνθρωποι – όπως και να είναι –θα στέκονται δίπλα, δίπλα και θα σκέφτονται για εμάς τους παλιούς– κι ας ήμασταν λίγοι και μικροί – ότι κάποτε κι εμείς προσπαθήσαμε.
