Ηθοποιός και δραματουργός, με μια βαθιά, καθαρή κι ευαίσθητη κοινωνική φωνή, που δε φοβάται να μιλήσει για όλα αυτά που μας καίνε. Στη συνέντευξη, συζητήσαμε για τις διαδρομές που έχει διανύσει, όχι μόνο πάνω στη σκηνή, αλλά και μέσα στους ανθρώπους. Μιλήσαμε για τις πηγές της έμπνευσής της, τα όμορφα πράγματα, πάνω στα οποία δουλεύει, και για τη φλόγα της ελπίδας που παραμένει ζωντανή.
Ο Μάκης Παπαδημητρίου είναι ηθοποιός που με χιούμορ και φυσικότητα σε κάνει να γελάς, να συγκινείσαι και να σκέφτεσαι. Μιλήσαμε μαζί του για τη διαδρομή, τις επιλογές και τη ματιά του πάνω στην τέχνη και τη ζωή.
Η Λίλα Μπακλέση είναι από εκείνες τις ηθοποιούς που σε κερδίζουν από το πρώτο λεπτό. Με το βλέμμα και τη φωνή της, με μια φυσική ευγένεια και μια εσωτερική δύναμη, είτε πάνω στη σκηνή είτε μπροστά στην κάμερα, μεταφέρει πάντα κάτι αληθινό στα μάτια των θεατών.
Η Λουκία Μιχαλοπούλου, ήδη από την εφηβική της ηλικία, ήξερε πως ήθελε να αφιερωθεί σε κάτι, για το οποίο θα μπορούσε ακόμα και να δώσει τη ζωή της — χωρίς τότε να γνωρίζει ακριβώς τι ήταν αυτό. Ο δρόμος την έφερε σ’ έναν τόπο, που, όπως λέει, δεν έχει χρόνο: το θέατρο. Με ευαισθησία, εσωτερική ένταση κι ένα σπάνιο μέτρο στην έκφραση, καταφέρνει, κάθε φορά, να συνδέεται με τις λέξεις των κειμένων και τον φανταστικό κόσμο, που αυτές χτίζουν, μπαίνοντας στη θέση της ηθοποιού-δημιουργού.
Ο Αργύρης Ξάφης επιδιώκει να εμβαθύνει στον λόγο, στο σώμα, στο πολιτικό και υπαρξιακό βάθος κάθε ρόλου, αφήνοντας πάντα χώρο στην αλήθεια. Από τη σκηνή του θεάτρου «Αμόρε», μέχρι τους πολλαπλούς ρόλους στην παράσταση «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σ’ αυτό το μέρος», μαθαίνει και εξελίσσεται. Φέτος το καλοκαίρι, συμμετέχει στην «Ανδρομάχη» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαπα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου — μια ακόμη διαδρομή στη συνεχή του αναμέτρηση με το αρχαίο δράμα.
Στην αρχή της εβδομάδας, μιας εβδομάδας αφιερωμένης στα μικρά βιβλιοπωλεία των γειτονιών της Αθήνας – αλλά και της επαρχίας – διαβάσαμε και μοιραστήκαμε με άλλους φανατικούς αναγνώστες την είδηση ότι ένα βιβλιοπωλείο που μετράει παρουσία πολλών χρόνων, θα αναγκαστεί να κλείσει εξαιτίας του πιο πεζού και πιο συνηθισμένου λόγου που είναι η απάντηση σχεδόν σε κάθε εύρεση αιτίας κάθε φορά που ένας χώρος πολιτισμού κλείνει: Της ανάπτυξης.
Μιλήσαμε με την Αναστασία Δαφερέρα, μια εικαστικό που με τα σχέδια και τα χρώματά της, δίνει φωνή στις γυναίκες, στη νοσταλγία και στα ζώα και συζητήσαμε για την τέχνη της και την έμπνευσή της, αλλά και για το πώς η φωνή των καλλιτεχνών μπορεί να εκφράσει όσους δεν έχουν την ευκαιρία και τον χώρο να υψώσουν φωνή και ανάστημα.
Η χορεύτρια και χορογράφος, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, από την ηλικία των έξι, έμαθε να εκφράζεται με το σώμα κι από τότε, όλα πήραν τον δρόμο τους. Μέσα από τη πορεία της της στον σύγχρονο χορό, ερευνά, αφηγείται και μεταμορφώνεται. Σε κάθε χρόνο και σε κάθε καιρό, δημιουργεί τις δικές της εικόνες και μας μιλά με τη δική της «φωνή» — μια «φωνή» που εκφράζεται μέσα από την κίνηση. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, μιλά για τις ρίζες της, τις καλλιτεχνικές της αναζητήσεις, το βίωμα που τη διαμορφώνει και τη δύναμη, που την τραβάει μπροστά.
Τον Χρήστο Ρουμελιώτη, τον ανακάλυψα, και λέω ανακάλυψα καθώς κάθε φορά που πηγαίνω σε ένα Printed Athens ART Weekend στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, η αγαπημένη μου στιγμή είναι ο ενθουσιασμός μπροστά από έναν πάγκο ενός καλλιτέχνη που θα προσθέσω την ίδια στιγμή στη λίστα μου στο Instagram, για να μην τον ξεχάσω μέχρι την επόμενη έκθεση. Γρήγορα είδα πως ζωγραφίζει και ζωντανεύει ήρωες και χρώματα σε σχολεία όλης της Ελλάδας, γεγονός που μου τράβηξε την προσοχή. Έχω μαθητές που συνηθίζουν να μου περιγράφουν το σχολείο τους και ποτέ δεν ξεχνούν να μου μιλήσουν για την τέχνη που τα περιβάλλει σε κάθε διάλειμμα και παιχνίδι. Και ξέρουν πάντα να μου περιγράψουν τις ζωγραφιές με τον μοναδικό και τρυφερό τρόπο που μόνο αυτοί ξέρουν κι εγώ τότε είναι που ελπίζω και αντιλαμβάνομαι το χάδι της δημόσιας τέχνης.
Στο απόηχο της ανακοίνωσης της Βρετανικής Κυβέρνησης πως θα προβάλει την πολύ δημοφιλή σειρά του Netflix “Adolescence” δωρεάν σε όλα τα γυμνάσια και λύκεια της χώρας, αναρωτήθηκα αν οι έφηβοι μαθητές μου παρακολούθησαν τη σειρά, αν τη συζήτησαν με γονείς, καθηγητές, φίλους και συμμαθητές, αν συνειδητοποίησαν κάτι, αν τους ήταν οικείοι οι όροι που ακούγονται και επικοινωνούνται στη σειρά, αν μιλάνε, πόσο μιλάνε, πόσο ανάγκη έχουν να μιλάνε.
[mc4wp_form id="278"]
