Η παράσταση που κέρδισε το πρώτο βραβείο κοινού στο πλαίσιο του GRAPE 2025, του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, επιστρέφει στο Θέατρο Σταθμός με νέο κύκλο παραστάσεων και παράταση έως τις 28 Απριλίου.
[mc4wp_form id="278"]
Η Ευγενία Δημητροπούλου, σαν ένα άχρονο πλάσμα που είναι, καταφέρνει να φέρει κοντά στα μάτια μας πτυχές του πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από το πρίσμα της αφοπλιστικής παιδικής αθωότητας. Η Ζωή Ξανθοπούλου, με την ξεχωριστή της ευφυΐα, χρησιμοποιεί το ταλέντο που διαθέτει για να φωτίσει κάθε πλευρά μιας ιστορίας, που αγγίζει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής.
Στο έργο του Raschke, η δεκάχρονη Γέτε αφηγείται με απλότητα και συχνές πινελιές χιούμορ – έχει πολύ χαμόγελο αυτό το έργο, άλλοτε πικρό κι άλλοτε λυτρωτικό – τη δική της απώλεια. Δεν κρύβει τίποτα, δεν φοβάται τις λέξεις, δεν φοβάται τις εικόνες. Μαζί της αντικρίζουμε κι εμείς τη φευγαλέα σκιά αυτού που μας στοιχειώνει και τελικά απρόσμενα μας λυτρώνει.
Με δύο μοναδικές εκδηλώσεις τιμά την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης και Θεάτρου το θέατρο Σταθμός.
Μια σκηνή γεμάτη καπνούς, ένα κίτρινο φως που θα αρχίσει να αναβοσβήνει μετά την έναρξη της παράστασης που θυμίζει το φως των δωματίων εκείνων που «φιλοξενούν» πόνο και απόγνωση και ηθοποιοί, τέσσερις «ήρωες» στα μάτια όσων προτιμούν την επιφάνεια και μια γυναίκα, σύμβολο και υποχρέωση μαζί.
Μιλώντας με τον Αλέξανδρο Κτιστάκη, είμαι σίγουρη ότι έχω να κάνω με έναν άνθρωπο, που δεν ξεμακραίνει από την απλότητα, τη σύνδεση και το νιώσιμο, με έναν άνθρωπο που κατάλαβε από παιδί ότι το άνοιγμα νέων συνόρων είναι μέσα στις πιθανότητες –αρκεί να μην χάνεις, ούτε λεπτό, το σθένος.
Στη σημερινή εποχή, της απόλυτης εξειδίκευσης, οι θεατράνθρωποι παλιάς κοπής έχουν εκλείψει. Ο Μάνος Καρατζογιάννης είναι «αναγεννησιακός». Ένας άνθρωπος πολυσχιδής, που διαρκώς εξελίσσεται. Ευγενής και σεμνός, εργατικός και ακούραστος, καλλιεργημένος, δημιουργικός, προσγειωμένος.