Αν υπάρχει ένας δρόμος στο Παγκράτι που οι άνθρωποί του θα ήθελαν να κρατήσουν έξω από τον ίλιγγο της ασαφούς γεωγραφίας, της «ανακαίνισης» και της ομοιομορφίας αυτός είναι η Ευτυχίδου.
[mc4wp_form id="278"]
Το να βοηθάμε τους άλλους μπορεί να δημιουργήσει έναν βρόχο θετικής ανατροφοδότησης: Επειδή το να κάνουμε καλό είναι καλό εξ ορισμού, ο αλτρουισμός μπορεί να γεννήσει περισσότερο αλτρουισμό και καλύτερη ευημερία.
Η ιστορική σημασία των τρίτων χώρων Τα καφενεία του 17ου αιώνα προσέφεραν δημοκρατικούς χώρους συνάντησης (αν δεν ήσουν γυναίκα). Επαναστάσεις ξεκίνησαν σε αμερικανικά και γαλλικά καφέ τον 18ο αιώνα. Ιστορικά, ήταν καταφύγιο. Η Σιμόν ντε Μποβουάρ, στα απομνημονεύματά της, περιγράφει πώς περνούσε ολόκληρες ημέρες στο Café de Flore τον παγωμένο…
Σε όλους εκείνους που δείχνουν τον δρόμο.
Οι δρόμοι ήταν και θα είναι για πάντα εδώ. Ανοίχτηκαν για να ενώνουν ερήμους, χωριά, βουνά και θάλασσες. Πάνω τους εξακολουθεί να γράφεται η ιστορία. Έχουν μνήμη. Κουβαλούν τις χαρές και τις λύπες, τα γέλια και τα κλάματα, τις πρώτες και τις τελευταίες στιγμές, τις επιστροφές και τους αποχωρισμούς.
Οι ειδικοί εξηγούν γιατί είναι τόσο δύσκολο να απομακρυνθούμε από τις τοξικές φιλίες, παρά τις αρνητικές συνέπειες.
Οι μοναχικοί άνθρωποι έχουν διπλάσιες πιθανότητες να εμφανίσουν κατάθλιψη και μπορεί επίσης να αντιμετωπίσουν αυξημένο άγχος και αυτοκτονικές σκέψεις. Πρόκειται για μια βιολογική ωρολογιακή βόμβα, που απειλεί όχι μόνο την κοινωνική ζωή αλλά και την ίδια την ζωή.
Η κλιματική αλλαγή είναι γνωστό πως δεν αποτελεί μόνο επιστημονικό ζήτημα. Αφορά στην καθημερινότητα, την ποιότητα ζωής και την οικονομική κατάσταση δισεκατομμυρίων ανθρώπων, που θα χρειαστεί στο μέλλον να προσαρμόσουν με επώδυνο τρόπο, πολλές από τις δραστηριότητές τους.
Βιβλία! Βιβλία! Να μια μαγική λέξη που είναι σα να κραυγάζει κανείς: «Αγάπη, αγάπη!». Αυτό θα έπρεπε να απαιτούν οι λαοί, με την ίδια ένταση που διεκδικούν το ψωμί ή που προσεύχονται να βρέξει αρκετά για τη σπορά τους.
Έμαθα πώς να μαθαίνω. Να παρατηρώ τα πάντα. Τα χέρια, τα βλέμματα, τα στόματα. Τους ανθρώπους πίσω απ’ το τιμόνι, τους ανθρώπους που περπατούν σιωπηλά. Η ακοή μου οξύνθηκε. Έπαιξα από την αρχή τα αγαπημένα μου τραγούδια, οι ήχοι και οι στίχοι έφταναν «πειραγμένοι» στ’ αυτιά μου. Μίλησα με μια κρυμμένη ορμή για όλα αυτά που μας καίνε– με το δίκιο μας και την καρδιά μας. Μέτρησα προσεκτικά τις λέξεις για να μην κάνω λάθος. Όχι επειδή φοβάμαι τον κίνδυνο να γίνω γελοίος, αλλά για να είμαι όσο πιο ειλικρινής μπορώ.