Έχουμε χτίσει έναν εσωτερικό κόσμο γεμάτο μικρά κομμάτια. Άναρχος, πολύχρωμος, ενίοτε ελαφρώς χαοτικός – αλλά αληθινός. Κι όπως λέει ο Φοίβος, αν είμαστε σε κάτι στ’ αλήθεια καλοί, είναι ότι απλά συνεχίζουμε.
[mc4wp_form id="278"]
Το παιδικό βιβλίο το αγαπώ πολύ. Από όταν κατάλαβα ότι μπορώ να βρίσκω σε αυτό την ησυχία για να ονειρεύομαι. Από όταν μπόρεσα να φέρω τις θάλασσες του Μεσαγρού και της Σουβάλας στο μπαλκόνι μου και να «παίζω με μια παρέα από ξυπόλυτα παιδιά, του 1936». Ακόμη και τώρα, κουβαλώ μαζί μου αυτά τα βιβλία, που έχουν μέσα τα «ορνιθοσκαλίσματά μου», βελάκια και πρόσωπα με χαμόγελα και ήλιους και λίγη άμμο και την χρονολογία 1995.
Η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου είναι μια υπενθύμιση. Είναι μια υπενθύμιση της αξίας της φιλαναγνωσίας. Της φιλαναγνωσίας που καλλιεργεί τη σημασία των βιβλίων. Των βιβλίων που διαβάζονται από γονείς, από εκπαιδευτικούς και από τα παιδιά που έμαθαν να διαβάζουν και εξασκούνται στο διάβασμα αγκαλιά με τα παιδικά βιβλία που δανείστηκαν από τη σχολική βιβλιοθήκη.
Αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου. Πρόσωπα με ολοκληρωμένη χαρακτηρολογική δομή υψώνονται, γίνονται ορατά και προσβάσιμα. Το φορτίο τους μοιράζεται σαν καύσιμο στους θεατές. Άνθρωποι κοπιάζουν για να δώσουν ή καλύτερα να προσφέρουν. Κάθε φορά, με το βλέμμα στραμμένο στην πιο ηχηρή αλήθεια.