Δεν πήρα το βλέμμα μου από τη γραμμή του ορίζοντα. Εκεί, στο βάθος είναι οι εφεδρικές ανάσες της ελπίδας. Το νερό για τα δέντρα. Το φαγητό για τα παιδιά. Εκεί, επουλώνεται το τραύμα ενός Ιούλιου, που αγαπάει, εν γένει, τους ανθρώπους. Κυρίως, διανέμει δίκαια τη φαντασία του. Αυτή είναι η πρόθεση του Ιούλιου.

Ένα κάστρο από χρυσή, υγρή άμμο. Ένα ροζ φτυάρι. Μια γυναίκα με άσπρα μαλλιά, τρία μωρά, που επιπλέουν σαν λευκές ζύμες στο πράσινο νερό. Ας μην αφαιρεθεί τίποτα.

Όσοι έχουν γενέθλια αυτόν τον μήνα έχουν συλλάβει ότι «το νόημα αναβλύζει από κρυφές πηγές, ενώ το μεταφέρουν ρυάκια που περνάνε δίπλα μας, κάνοντας ελάχιστο θόρυβο».

Τους ακούω προσεκτικά και χωρίς δυσπιστία. Ψάχνοντας τα ηχοτοπία της αδημονίας. Και την υλική πραγματικότητα των τζιτζικιών.

ΥΓ: Στους συντάκτες του Fortuno, Ελένη Δασκαλάκη και Βασίλη Φωτόπουλο, που γιορτάζουν, σήμερα 24 Ιουλίου και αύριο 25, τον θρίαμβο ενός ακόμη κύκλου γύρω από τη Γη.