Της πρότεινα να μιλήσουμε για ταξίδια. Περισσότερο για να εμπεδώσω τη διαρκή κίνηση, τη δύναμη που υπάρχει στον άνθρωπο, που περπατάει με άνεση σε μεσαιωνικές πλατείες, βουνά, δρόμους, σοκάκια κι ακτές, δίνοντας αφειδώς ευγνωμοσύνη -γι’ αυτόν τον ελάχιστο, αναγκαίο, μεταμορφωτικό αέρα-. Η Παναγιώτα Χαϊδεμένου είναι ηθοποιός, αλλά στην στρατόσφαιρα, που βρίσκεται συχνά, γίνεται η ψυχή του Βάσκο ντα Γκάμα, φωτογραφίζοντας κυρίως τη ζωή, όπως θα έπρεπε να είναι.

Παναγιώτα, αρχές Ιουνίου, ήσουν στην Ύδρα. Λίγες μέρες μετά, στους αμπελώνες της Ανδαλουσίας. Ποιο είναι το επόμενο σημείο του χάρτη, που έχεις κυκλώσει;

Τα καλοκαίρια μου, όπως κι αν κυλάνε, περιλαμβάνουν πάντα μια στάση στην αγαπημένη μου Μάνη, μιας και η καταγωγή μου είναι από εκεί. Ένας καφές, λοιπόν, στο καφενείο του χωριού μου είναι το επόμενο καλοκαιρινό μου «όνειρο» .

Πώς προέκυψε αυτή η φάση σου; Ήσουν πάντα σε κίνηση; Έχεις πιάσει τον εαυτό σου να υπερβάλλει πού και πού;

Τα ταξίδια ήταν πάντα κάτι, που αγαπούσα πολύ. Δε θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να γυρίζει από οποιοδήποτε ταξίδι, επαγγελματικό ή προσωπικό, χαρούμενος. Η τάση φυγής υπάρχει μέσα μου από πάντα και η μικρή παύση από οποιαδήποτε ρουτίνα είναι κάτι που κυνηγάω συχνά. Ακόμα και λίγες ώρες μακριά από την βάση μου, για μένα αποτελούν σημείο φόρτισης κι επανεκκίνησης. Η υπερβολή είναι, θεωρώ, κάτι εντελώς υποκειμενικό, μιας και ο καθένας φτιάχνει μια δική του καθημερινότητα, με βάση τις δικές του ανάγκες κι επιθυμίες. Έτσι, τουλάχιστον, θα έπρεπε.

Τα stories σου έχουν πάντα κάτι το κινηματογραφικό. Πώς τα σκέφτεσαι;

Ωραίο σχόλιο! Ευχαριστώ! Δεν σκέφτομαι κάτι. Προσπαθώ μόνο να μοιράζομαι εικόνες, που μου τραβούν το ενδιαφέρον και θα ήθελα να βλέπουν κι άλλοι, μέσα από τα δικά μου μάτια. Για το μόνο που μπορώ να «περηφανευτώ» είναι ότι δεν χρησιμοποιώ φίλτρα και σε καμία περίπτωση, δεν επεξεργάζομαι φωτογραφίες. Ψέματα δε θα πω, φυσικά ένας λόγος είναι το γεγονός ότι δεν τα ξέρω και τα βαριέμαι, αλλά σε κάθε περίπτωση, προτιμώ πάντα μια εικόνα να μένει, όσο γίνεται, ατόφια χωρίς τους υπερβολικούς καλλωπισμούς, που μας έχουν κατακλύσει.

Ποιος είναι ο μήνας του χρόνου, που κάθεσαι, με χαρτί και μολύβι, και λες «εκεί, εκεί, εκεί» «τότε, τότε, τότε», «για να, για να, για».

Για μένα, δεν υπάρχει ιδανική περίοδος. Όλος ο χρόνος μπορεί να γεμίζει με προορισμούς, που του ταιριάζουν και σίγουρα εγώ μπορώ να ταξιδεύω όλο τον χρόνο. Λόγω δουλειάς, όμως, είναι τόσο αβέβαιο το πρόγραμμά μου, που συχνά δεν μπορώ να προγραμματίζω και πολύ τα πράγματα. Συνήθως, οργανώνω κάτι τελευταία στιγμή και φεύγω με αυτό τον ενθουσιασμό. Έχω την τύχη να ταξιδεύω συχνά για επαγγελματικούς λόγους κι έτσι παίρνω «το οξυγόνο» μου, ανά τακτά διαστήματα.

Τυχερή! Μοιράσου, αν θες, κάποιες ταξιδιωτικές εμπειρίες σου, που εμπεριέχουν τις δύο λέξεις «πρώτη φορά».

Πρώτη φορά, ταξίδεψα στη Β΄ Γυμνασίου με τους συμμαθητές μου και βρεθήκαμε στο Παρίσι. Ακόμα ευγνωμονώ τους γονείς μου γι’ αυτή την ευκαιρία. Πρώτη φορά, άλλαξα ήπειρο και πήγα με μια διοργάνωση για το θέατρο στο Βιετνάμ. Εμπειρία ζωής! Πρώτη φορά, πήγα στην Πάρο με την παρέα μου και είδα «να χαράζει στο Αιγαίο». Κάθε προορισμός έχει μέσα του «πρώτες φορές», έχει εμπειρίες και σίγουρα απρόοπτα.

Είσαι ηθοποιός. Πόσο σπουδαία άσκηση είναι το ταξίδι γι’ αυτό το επάγγελμα;

Θεωρώ μεγάλη. Και σίγουρα, όσο πιο διαφορετικό το μέρος και οι άνθρωποι που θα δεις, τόσο μεγαλύτερη και η έμπνευση που θα πάρεις. Ας σκεφτούμε μόνο πόσο υλικό μπορεί να συλλέξει κάποιος σε ένα ελληνικό χωριό από ανθρώπους που ζουν μόνιμα εκεί. Ο τρόπος ζωής, οι ντοπιολαλιές, η καθημερινότητα των ανθρώπων, που ζουν διαφορετικά από εσένα, είναι πάντα πηγή έμπνευσης, όχι μόνο για το θέατρο, αλλά και για τη ζωή. Είναι μικρά καμπανάκια για πράγματα που θες να αλλάξεις ή που είσαι ευγνώμων για αυτά.

Υπήρξαν, μέχρι στιγμής, συναντήσεις με ανθρώπους, που δεν είχαν καμία σχέση με σένα, αλλά, παρόλα αυτά, τις θυμάσαι ως πολύ δυνατές;

Φυσικά και υπήρξαν. Όπως ανέφερα και παραπάνω, ταξιδεύω συχνά και για δουλειά, κυρίως στην Ιταλία, κι εκεί γνωρίζω ανθρώπους εντελώς διαφορετικούς, όχι μόνο ξένους, αλλά και Έλληνες. Με έχει σοκάρει, για παράδειγμα, περπατώντας σε δρόμους της Φλωρεντίας, με πόση ευκολία Έλληνες μιλούσαν ρατσιστικά και δυνατά για ομοφυλόφιλο άντρα, που πέρασε από δίπλα τους. Θα μου πεις, σπουδαία νέα, αλλά βλέπεις πως το μέρος δεν αλλάζει και τον άνθρωπο.

Καμία ίαση, λοιπόν. Ούτε καν περπατώντας απλώς σε δρόμους της Φλωρεντίας. Νιώθεις ενοχές σκεπτόμενη τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες πίσω από την «ελευθερία» του να φεύγεις;

Ενοχές θα ένιωθα, αν δεν κόπιαζα κι εγώ σε μια Ελλάδα που αγκομαχά. Ο τρόπος που επιλέγει ο καθένας να αξιοποιεί τα χρήματά του είναι κάτι εντελώς προσωπικό και που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει από μια εικόνα. Εγώ, για παράδειγμα, ταξιδεύω και συχνά αμείβομαι για αυτό. Είναι κάτι που επιλέγω να μην δείξω στα social media μου, αλλά οι δικοί μου άνθρωποι γνωρίζουν πολύ καλά. Το πιο εύκολο σχόλιο σε όλα είναι το «αυτή/ος κάνει ζωάρα» κι εγώ το έχω ακούσει, πολλές φορές, χωρίς κανείς να ξέρει πόσα λεφτά έχω στο πορτοφόλι μου. Σίγουρα, νιώθω τυχερή που μπορώ να κάνω πράγματα που αγαπώ και δεν το θεωρώ καθόλου δεδομένο.

Για μένα, «ζωάρα» είναι ο δρόμος, που περιέχει όλα σου τα όνειρα. Χωρίς εκπτώσεις και μετριότητες. Άρα, ναι, κάνεις ζωάρα, Παναγιώτα Χαϊδεμένου! Και μπράβο. Επίσης, πώς βιώνεις αυτό το λεπτό όριο ανάμεσα στο «μοιράζομαι μια στιγμή» και στο «προβάλλω»;

Έτσι κι αλλιώς τώρα πια όλα έχουν γίνει ένα μεγάλο χάος. Είναι φορές που ούτε ξέρεις πώς πρέπει να αντιδράσεις. Εγώ τα social media μου τα χρησιμοποιώ, πέρα από επαγγελματικούς λόγους, σαν ένα προσωπικό ημερολόγιο. Ημερολόγιο, όμως, μόνο καλών στιγμών, μιας και δύσκολες στιγμές μου δεν έχω μοιραστεί ποτέ. Άρα, εν μέρει, κοροϊδεύω. Όταν παντού υπάρχει πόλεμος, νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις γι’ αυτό. Παράλληλα, όμως, πρέπει να διαφημίσεις και μια παράσταση που παίζεις. Κομμάτι σου και το ένα, κομμάτι σου και το άλλο. Θες απλά να μοιραστείς μια στιγμή δική σου, χωρίς να αγνοείς τι γίνεται γύρω σου. Η κοινωνική μπάλα, δυστυχώς, έχει προ πολλού χαθεί. Έτσι, λοιπόν, ο καθένας ας μοιράζεται αυτά που νιώθει κι αυτά τα μαγικά κουμπάκια επιλογής (follow, unfollow, block, delete) ας κάνουν επιτέλους τη δουλειά τους. Απλά, χωρίς σχόλια και κακίες.

Αλλάζει το βλέμμα σου απέναντι στην πραγματικότητα, όταν είσαι εκτός;

Αλλάζει το βλέμμα μου, γενικά! Σίγουρα, πέρα από την πλάκα, αυτή η απόσταση από την δική σου πραγματικότητα βοηθάει πάρα πολύ. Είτε για να σκεφτείς πιο καθαρά, είτε για να δεις πράγματα που ίσως αγνοούσες. Κάθε ταξίδι έχει κάτι να σου δείξει. Έχει κάτι να σου πει. Είναι σαν να κλείνεις για λίγο τα μάτια και να βλέπεις μετά πιο καθαρά.

Ακούς στις πόλεις, που επισκέπτεσαι, ή βλέπεις γραμμένη τη λέξη «Ελευθερία»;

Βρήκες μια λέξη που αγαπώ και προσπαθώ να μου υπενθυμίζω καθημερινά. Έτσι αν τη δω κάπου γραμμένη θα την προσέξω σίγουρα. Η λέξη που βλέπω να κυριαρχεί, και δεν είναι καθόλου τυχαίο, είναι η λέξη «ειρήνη». Ίσως γιατί η ύπαρξή της θα φέρει και την ελευθερία σε πολύ κόσμο.

Ωραία ιδέα πάντως να πάμε σ’ ένα μέρος και να την γράψουμε, πρώτοι εμείς!

Μαζί σου!