Όταν διαβάζω κείμενα του Άγγελου Ρέντουλα ενεργοποιείται, με έναν τρόπο, η διαφραγματική μου αναπνοή, πώς να το πω, ηρεμώ. Όπως, όταν συγκινούμαι με το ελάχιστο της ποίησης, αθροίζοντας μέσα μου το σύμπαν (ναι, το καταφέρνω). Η περιγραφή, η μετάδοση της βαθιάς εμπειρίας, η καδραρισμένη στιγμή, που τα έχει όλα κι…