Της πρότεινα να μιλήσουμε για ταξίδια. Περισσότερο για να εμπεδώσω τη διαρκή κίνηση, τη δύναμη που υπάρχει στον άνθρωπο, που περπατάει με άνεση σε μεσαιωνικές πλατείες, βουνά, δρόμους, σοκάκια κι ακτές, δίνοντας αφειδώς ευγνωμοσύνη -γι’ αυτόν τον ελάχιστο, αναγκαίο, μεταμορφωτικό αέρα-. Η Παναγιώτα Χαϊδεμένου είναι ηθοποιός, αλλά στην στρατόσφαιρα, που βρίσκεται συχνά, γίνεται η ψυχή του Βάσκο ντα Γκάμα, φωτογραφίζοντας κυρίως τη ζωή, όπως θα έπρεπε να είναι.