Γιατί ποίηση είναι ο κόσμος της συλλογικότητας. Γιατί ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Βάρναλης, ο Αναγνωστάκης, ο Λειβαδίτης, ο Λόρκα, ο Σεφέρης, ο Νερούδα βρήκαν όλες εκείνες τις λέξεις, που ανατρέπουν την ήττα και το τέλος. Κοίταξαν τον ίδιο ορίζοντα. «Λίγο ακόμα θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο, τη θάλασσα να κυματίζει». Ένας άνδρας, πάνω από 80 χρόνων, στα αριστερά του Στάδιου. Με δυνατή φωνή. Πίσω του, η οδός Άγρας και το σπίτι του Γιώργου Σεφέρη. Η ροή του χρόνου, αδιάκοπη