Άγγιξε τα σημάδια της, ένα – ένα. Πολλά σημάδια, ασυνήθιστα πολλά. Ήταν η Μέριλιν Μονρόε ή η Νόρμα Τζιν Μόρτενσον, που άλλαξε έντεκα θετούς γονείς χωρίς να γνωρίσει την πραγματική αγάπη. «Όταν ήμουν μικρή, κανείς δε μου είπε ότι είμαι όμορφη. Πρέπει να λέμε σε όλα τα κορίτσια, όταν είναι μικρά, ότι είναι όμορφα. Ακόμα κι αν δεν είναι».
Σήμερα, την πρώτη μέρα του Αυγούστου του 2025, θέλησα να μιλήσω μαζί της (ξανά) για τη ζωή, την ελευθερία, τη δύναμη, την αρμονία. Την αλτρουιστική φύση. Κι εκείνη, όπως πάντα πρόθυμη, από την καρδιά της Σύρου, μού προταξε ένα υπέροχο δελφίνι.
Υπάρχοντας εκατό ολόκληρα χρόνια είναι το ανεξάντλητο οξυγόνο ενός ελατόδασους. Η ζωή στους γκρεμούς. Η αιμάτινη ανατροπή την τελευταία στιγμή.
Κάποιοι άνθρωποι έλαμψαν σαν κάθετο, άσπρο φως. Ήταν όμορφοι, όπως χίλιες επαναστάσεις. Την έλεγαν Τζένη Καρέζη ή Ευγενία Καρπούζη. Καταγόταν από το Μεσολόγγι κι από μια μάνα πολύ προοδευτική. Είχε ιδιαίτερο ταλέντο στην κωμωδία. Και ωραία φωνή. Με ειδοποιό ψεύδισμα και στο γέλιο και τον λυγμό. Και μωβ, μπλε, γαλάζια,…
Τα πάντα είναι υδάτινα. Υδάτινη είναι και η μνήμη. Και σε αυτή της την μορφή δεν πονάει, δεν καταδιώκει. Είναι σαν χάδι.
Όλα τα καλοκαιρινά πρωινά στις ακρογιαλιές μοιάζουν με τα πρώτα πρωινά του κόσμου, έλεγε ο Καμύ.
Όσοι έχουν γενέθλια αυτόν τον μήνα έχουν συλλάβει ότι «το νόημα αναβλύζει από κρυφές πηγές, ενώ το μεταφέρουν ρυάκια που περνάνε δίπλα μας, κάνοντας ελάχιστο θόρυβο».
Τη μοναδική φορά που την είδα, ήταν ήδη στην πιο «ψηλή κορυφή της Αντίπαρου». Έτοιμη για το μέλλον. Ήμουν παιδί ανάμεσα σε πολλά άλλα παιδιά. Αυτό καταλάβαμε, αυτό έγινε. Στην απογείωσή της, μάς χάρισε μωβ ανεμώνες και τη ζωή που δεν έζησε.
Το καλοκαίρι είναι μια μεγάλη γιορτή, ένα τεράστιο πάρτι γενεθλίων με χιλιάδες κεράκια σε μια ουράνια τούρτα, που όλος ο αέρας του κόσμου δεν φτάνει για να τα σβήσει. Χρειάζεται να μένουν εκεί αναμμένα για να υπάρξει αυτό το φως και το φως αυτό χρειάζεται για να γίνει μια απέραντη λευκότητα και να κρύψει κάθε ασχήμια.
Το σημαντικότερο και αναλοίωτο στοιχείο διαχρονικά παραμένει η αλήθεια. Είναι το στοιχείο, που προσδίδει αυθεντικότητα στα πάντα. Οι υπαρξιακές ανησυχίες των ανθρώπων είναι πάντα οι ίδιες και, όταν αυτές εκφράζονται αυθεντικά, — με οποιαδήποτε μορφή τέχνης, σε οποιοδήποτε χρόνο — περνάνε από χέρι σε χέρι.
Πριν δέκα χρόνια, καλοκαίρι πάλι, μπροστά μου, μια γυναίκα απάγγελνε το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη «Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ.Χ.». Καθισμένη στον καναπέ της, φορούσε μαύρα γυαλιά και κόκκινο κραγιόν. Τα καλά της. Ήταν 87 χρόνων και είχε τέλεια μαλλιά. Έμενε στην οδό Καψάλη. Κάπνιζε.
Έχοντας μεγάλη αγάπη για την ιστορία, έχω την εντύπωση ότι η κατανόησή της σε βάθος έχει τη δυνατότητα να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Το να μοιράζεσαι, για παράδειγμα, μαρτυρίες ανθρώπων που επέζησαν από σκοτεινές εποχές – όπως το Ολοκαύτωμα ή άλλες γενοκτονίες – μοιάζει με το χτύπημα ενός συναγερμού που φωνάζει: αυτά δεν πρέπει να ξανασυμβούν. Κι όμως εξακολουθούν να συμβαίνουν. Πώς είναι δυνατόν; Μήπως υπάρχουν πάρα πολλοί κακοί άνθρωποι από όσους θα έπρεπε;
[mc4wp_form id="278"]
