Η 6η Ιουλίου καθιερώνεται ως Παγκόσμια Ημέρα Φιλιού από το 2000 και μετά, για να έχουμε μια ακόμα αφορμή να τιμήσουμε την τρυφερότητα. Κάθε χρόνο, θυμόμαστε εμβληματικά φιλιά του κινηματογράφου, της λογοτεχνίας, θυμόμαστε και ζηλεύουμε λιγάκι, εμβληματικά φιλιά μεγάλων ερώτων. Υπάρχει ολόκληρη επιστήμη για τη μελέτη του φιλιού και τις…
Ρωτούσα, μαθητής, τον αγαπημένο μου δάσκαλο στην έκθεση: «Πώς γίνεται να γράφω για ένα θέμα όσο πιο αυτόματα γίνεται με αρχή, μέση και τέλος»; «Εμένα, όταν με ρωτάνε κάτι, σκέφτομαι μαρξιστικά και απαντάω. Μην τα θέλεις όλα μασημένη τροφή», μου έλεγε. Δεν καταλάβαινα τότε τι εννοούσε. Πώς γίνεται να μπλέξω…
Όταν ήμουν μικρή, τα καλοκαίρια, «πήγαινα τα playmobil μου για μπάνιο», στη θάλασσα, φυσικά. Τους χειμώνες, τα σκέπαζα για να μην κρυώνουν. Αυτή ακριβώς τη φράση είπα σε πέντε παιδιά της Β’ Δημοτικού, που, με το μάτι –γαρίδα, με ρώτησαν «και ήσουν χαρούμενη»; Ναι, ήμουν χαρούμενη, απάντησα και έγινα φίλη…
Μια αλυσίδα Σούπερ Μάρκετ, σίγουρα δε φυτρώνει εκεί που δεν τη σπέρνει κανένας σινεφίλ. Ειδήσεις για σινεμά που κλείνουν, που τα προλαβαίνει η μεγάλη ζωή και δεν τα φτάνει πια η τέχνη. Σινεμά, που έχεις ζήσει ιστορίες αγάπης και αποχαιρετισμού, κλάματος γιατί ταυτίστηκες ή δεν είχες που αλλού να κλάψεις,…
Ιούλιος. Η ζέστα του καλοκαιριού. H ελπίδα ότι όλα αλλάζουν. Μεταμορφώνονται. Ανάσα για την ψυχή και το σώμα. Βαλίτσες στο πάτωμα. Ακουμπισμένα κατάχαμα τα όνειρα για ήλιο και φως. Για το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Για την καυτή άμμο. Για τα μεσημέρια που ο ήλιος καίει και το λευκό φως…
Στα τελευταία γενέθλια, στις 28 Ιουνίου 2023, τού γράψαμε «να ζήσεις χίλια καλοκαίρια και να δοκιμάσεις όλα τα παγωτά της Άλμπα». «Σας ευχαριστώ για όλα, χαρά μου», η απάντηση. Δεν ξέραμε τίποτα. Κάτι μας τριβέλιζε, όμως. Κάπως μας ακούστηκε αυτό το «για όλα». Μετά ήρθε η ταλαιπωρία του Ν. Και…
Τι ωραία που θα ήταν να πετάξουμε ένα φουσκωτό στρώμα σε μια γωνιά του σπιτιού μας, να κοιμίσουμε κανέναν άνθρωπο, να του φτιάξουμε και σπιτικό πρωινό, να μας πληρώσει και να φύγει. Έτσι σκέφτηκαν δυο σαΐνια το 2007, στο Σαν Φρανσίσκο, ψάχνοντας τρόπους να τσοντάρουν για το νοίκι, το οποίο…
Το αγαπημένο μου εξώφυλλο CD, έχει μια γιαγιά να ανεβαίνει μια κάπως ανηφόρα και να σέρνει ένα αγροτικό εργαλείο. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 2014 για να συνειδητοποιήσω πως δεν είναι δυνατό να αρνούμαι καμία ανάμνηση. Χρόνια μετά, μια άλλη φωτογραφία μου θυμίζει το ίδιο, ενώ με βαράει κάποιος ανεμιστήρας και…
Συνομιλώ με ένα παιδί. Πρώτα λέμε για τον παπαγάλο του Μετς, που έφυγε από την Αθήνα, έντρομος, την ημέρα του καύσωνα και πήγε στην Αίγινα. Πήρε το γρήγορο πλοίο από τον Πειραιά κι έφτασε στο νησί πρωί – πρωί. Έχει αλλεργία στη ζέστη. Μετά, λέμε για τα χταπόδια. Ή μάλλον…
Με την πανδημία Covid-19 και τις καραντίνες να έχουν γίνει (μακρινό, αλλά όχι ξεχασμένο) παρελθόν, καταλάγιασαν μέσα μου κάποιες σκέψεις και έφτασε η στιγμή να αναλογιστώ πώς με άλλαξε αυτό το συλλογικό τραύμα που ζήσαμε. Αφορμή, μία συζήτηση, που κάναμε με την Ξένια (Σαφαρή), σχετικά με το περιεχόμενο του νέου…
Μια μυθική γυναίκα, η απόλυτη μελαχρινή, που άφησε εποχή για το ταλέντο και τη φινέτσα της, η Ανούκ Εμέ, πέθανε χθες, 18 Ιουνίου, σε ηλικία 92 ετών. Γεννήθηκε στις 27 Απριλίου του 1932, στο Παρίσι. Είναι Εβραία και ονομάζεται Françoise Serina Dreyfus. «Ανούκ» είναι το όνομα της έφηβης, που υποδύεται…
Έχω μια γιαγιά που είναι από ένα χωριό που δεν ξαναπήγε ποτέ. Από ένα χωριό με λάθος όνομα, λάθος τύχη και τις πιο λάθος αναμνήσεις. Αυτή η γιαγιά, πέρασε πάνω κι από ολόκληρη τη ζωή της για να αποδείξει το “σαν άντρας”, την αόρατη απαίτηση της κοινωνίας. Αυτή η γιαγιά,…
[mc4wp_form id="278"]
