Η 6η Ιουλίου καθιερώνεται ως Παγκόσμια Ημέρα Φιλιού από το 2000 και μετά, για να έχουμε μια ακόμα αφορμή να τιμήσουμε την τρυφερότητα. Κάθε χρόνο, θυμόμαστε εμβληματικά φιλιά του κινηματογράφου, της λογοτεχνίας, θυμόμαστε και ζηλεύουμε λιγάκι, εμβληματικά φιλιά μεγάλων ερώτων. Υπάρχει ολόκληρη επιστήμη για τη μελέτη του φιλιού και τις αντιδράσεις που προκαλεί σε κάθε σώμα, με τους επιστήμονες να τονίζουν τη σημασία και τη δύναμη του φιλιού κατά του άγχους. Στα πιο πετυχημένα φιλιά της ζωής σου, νιώθεις πως ο χρόνος σταματά στ’ αλήθεια, νιώθεις να κατασπαράζεις και να κατασπαράζεσαι με συναίνεση.
Ο Χούλιο Κορτάσαρ, ο συγγραφέας που μπόρεσε να γράψει για τα πάντα και που κάθε πρότασή του σε βαραίνει γλυκά, έχει περιγράψει το φιλί, χρησιμοποιώντας τις πιο σωστές λέξεις και την αγαπημένη μου παρομοίωση, που αν και έχει εγκατασταθεί στο κεφάλι μου, την ψάχνω συχνά στη σελίδα 54 για να νιώσω το ίδιο απ’ την αρχή. Κάποιος, κάποτε, μου είχε πει πως διαβάζοντας το φιλί του Χούλιο Κορτάσαρ, ακόμα κι αν δεν είχε ποτέ ξανά φιληθεί πριν τη στιγμή της ανάγνωσής του, θα έλεγε πια περήφανα πως το έχει ζήσει. Κι είχε δίκιο.
Διαβάζουμε λοιπόν το κεφάλαιο 7 από το Κουτσό του Χούλιο Κορτάσαρ, σε μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη, των εκδόσεων Opera, και φανταζόμαστε το πιο ωραίο φιλί που έχουμε δώσει.
ΑΓΓΙΖΩ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ, ΑΓΓΙΖΩ το περίγραμμά του μ’ ένα δάχτυλο, το σχεδιάζω σαν να ‘βγαινε απ’ το χέρι μου, σαν να ‘ταν η πρώτη φορά που μισανοίγει το στόμα σου κι εγώ δεν έχω παρά να κλείσω τα μάτια για να το σβήσω όλο και να ξαναρχίσω, κάθε φορά γεννάω το στόμα που ποθώ, το στόμα που το χέρι μου διαλέγει και σου σχεδιάζει στο πρόσωπο, το στόμα που το διάλεξα ανάμεσα σε όλα, που το διάλεξα κυριαρχικά ώστε το χέρι μου να το σχεδιάσει στο πρόσωπό σου, κι από ένα γύρισμα της τύχης που δε χρειάζεται να το ερμηνεύσω, να συμπέσει απόλυτα με το στόμα σου που χαμογελάει κάτω από εκείνο που σχεδιάζει το χέρι μου.
Με κοιτάζεις, από κοντά με κοιτάζεις, όλο κι από πιο κοντά, και τότε παίζουμε τον κύκλωπα, κοιταζόμαστε όλο κι από πιο κοντά, και τα μάτια μεγαλώνουν, πλησιάζουν το ‘να τ’ άλλο, το ‘να καλύπτει τ’ άλλο, και οι κύκλωπες κοιτάζονται, τα χνότα τους μπερδεύονται, τα στόματα αγγίζονται και παλεύουν χλιαρά, δαγκώνονται με τα χείλια, οι γλώσσες ίσα που ακουμπούν στα δόντια, παίζουν στις παρυφές όπου πάει κι έρχεται ένας αέρας βαρύς, φέρνοντας μια γέρικη ευωδιά και μια σιωπή. Τότε τα χέρια μου ψάχνουν να καταδυθούν στα μαλλιά σου, να χαϊδέψουν αργά το βυθό των μαλλιών σου ενώ φιλιόμαστε σαν να ‘ταν το στόμα μας γεμάτο με λουλούδια ή ψάρια, με ζωηρές κινήσεις κι άρωμα σκοτεινό. Κι αν δαγκωνόμαστε, ο πόνος είναι γλυκός, κι αν πνιγόμαστε με μια κοφτή και τρομερή και ταυτόχρονη εισρόφηση της εκπνοής, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι ωραίος. Και υπάρχει ένα και μόνο σάλιο, μία και μόνη γεύση ώριμου φρούτου, κι εγώ σε νιώθω να ριγείς επάνω μου σαν μια σελήνη στο νερό.
Ο Αχιλλέας Κυριακίδης μας έχει διαβάσει το κεφάλαιο 7, κάποτε που δεν μπορούσαμε να φιληθούμε και στερούμασταν επαφών, εδώ.
Και για όσους θέλουν να το ακούσουν στη γλώσσα του συγγραφέα, ακούνε τον Κορτάσαρ να το διαβάζει, εδώ.
Λίγα λόγια για το φιλί της φωτογραφίας
Το Φεστιβάλ των Καννών είχε διαλέξει για την επίσημη αφίσα του για την 71η φετινή διοργάνωση το 2018, μια εικόνα από την ταινία του Ζαν Λικ Γκοντάρ του 1965 «Pierrot le Fou». Η αφίσα, είχε σχεδιαστεί από την 27χρονη γραφίστρια Flore Maquin, και ήταν εμπνευσμένη από το έργο του Γάλλου φωτογράφου Georges Pierre. Η αφίσα έδειχνε τον Belmondo και την Karina να σκύβουν έξω από τα αυτοκίνητά τους για να μοιραστούν ένα φιλί.
Κι αυτό έχει υπάρξει ένα από τα πιο σημαντικά φιλιά του κινηματογράφου.
