Αν υπάρχει ένας δρόμος στο Παγκράτι που οι άνθρωποί του θα ήθελαν να κρατήσουν έξω από τον ίλιγγο της ασαφούς γεωγραφίας, της «ανακαίνισης» και της ομοιομορφίας αυτός είναι η Ευτυχίδου. Με τις πολύ συγκεκριμένες πολυκατοικίες, τα μαγαζιά με τα γλυκά, τα ζεστά πανωφόρια, τα ανθοπωλεία και τα γυαλιά όρασης. Ένας δρόμος που μοιάζει φρενήρης από τα πολλά πέρα δώθε, αλλά που, κάποια στιγμή, όταν κατεβαίνουν τα ρολά, έρχεται η ησυχία.

Τα τρόλεϊ φωσφορίζουν τις διαδρομές. Το σύμπαν της Κυψέλης, το τέρμα της νύχτας. Μόνο ο ήχος της σύνδεσης. Το τελευταίο, το προτελευταίο. Το ακούραστο τρόλεϊ 11.

Νομίζω ότι αυτός ο δρόμος υπάρχει επειδή όλοι έχουν ένα μικρό όνομα και διανύουν το πεζοδρόμιο σαν να θέλουν να πάρουν μικρές μικρές ανάσες.

Πουθενά αλλού, εδώ γύρω, δεν έχουν τόση βαρύτητα οι αποχαιρετισμοί. Σκουριάζουν αμέσως τα ρολά, γεμίζει σκόνη το τζάμι, ο κόσμος αφήνει λουλούδια και γράμματα.

«Θα μας λείψει η καλημέρα σου, αγαπημένε μας φίλε». Για τον νέο άνθρωπο στο καφεκοπτείο, που δώριζε καραμέλες καλημερίζοντας τους πάντες. Και πριν λίγο καιρό, «κλειστό λόγω πένθους» το πανάρχαιο ζαχαροπλαστείο. Πάλι ιδιόχειρα γράμματα, πάλι «σκουριά».

Κάθε αποχώρηση είναι τρομερή. Είναι σαν κατάρρευση. Με πολλή αγωνία για ό,τι έρθει.

Στην Ευτυχίδου, πάντως, οι βάσεις είναι γερές.