Τότε, ήταν οι κορυφές των βουνών, μετά ο ήλιος, το σταφύλι, η παγκόσμια Γυναίκα. Φέτος, το καρπούζι της αντίστασης και της επιμονής. Η αρχιτέκτονας και σχεδιάστρια κοσμημάτων, Φαίη Παπανίκου, κάθε φορά, καταφέρνει τη συγκίνηση πολύ απλά. Σαν νερό που τρέχει. Γιατί ζει στο «εδώ και το τώρα», με τις χιλιάδες ρωγμές και τις άπειρες εκδοχές ομορφιάς και με την πίστη σε έναν κόσμο, που πρέπει να υπάρξει, επιτέλους. Δίκαιος και ειρηνικός. Χωρίς το φορτίο της οδύνης. Ελεύθερος.
Σήμερα, την πρώτη μέρα του Αυγούστου του 2025, θέλησα να μιλήσω μαζί της (ξανά) για τη ζωή, την ελευθερία, τη δύναμη, την αρμονία. Την αλτρουιστική φύση. Κι εκείνη, όπως πάντα πρόθυμη, από την καρδιά της Σύρου, μού πρόταξε ένα υπέροχο δελφίνι.
«Το δελφίνι, ένα μυθικό σύμβολο, έχει εξυμνηθεί κι αποτελέσει, ήδη από την αρχαιότητα, σημαντική πηγή έμπνευσης. Είναι συνδεδεμένο με την παιδική μας ηλικία και την ξεγνοιασιά. Σηματοδοτεί το καλοκαίρι και ενεργοποιεί τις -καλά φυλαγμένες- μνήμες μας. Κρατώντας σαν φυλαχτό εκείνη τη στιγμή, που αντικρίσαμε ένα δελφίνι να αναδύεται, στο βάθος του ορίζοντα. Αυτή τη μαγική στιγμή, που είναι ικανή να μας συνδέει με τη βαθιά παιδικότητά μας.
To στοίχημα; Μεγάλο.
Να δημιουργηθεί ένα κόσμημα με ανάλαφρη δομή και γεωμετρικό σχεδιασμό, μίνιμαλ – πιστό στην αισθητική του brand- εισάγοντας, ωστόσο, κάτι νέο, κάτι φρέσκο. Την κίνηση και τη ζωή. Αν και απαιτητικά στην κατασκευή τους -όπως το βραχιόλι και το δαχτυλίδι- η οργανική μορφή του, η πρώτη από την απαρχή του brand – ήρθε να ορίσει για εμάς μια νέα εποχή.
Στην ολοκλήρωση ενός κύκλου, των δέκα χρόνων ζωής του εργαστηρίου μας, στην Αθήνα, ήρθε να σηματοδοτήσει μια σημαντική στιγμή, τόσο στον σχεδιασμό όσο και στην ψυχή μας, εισάγοντας, χωρίς φόβο πια -τις καμπύλες, τη ρευστότητα, τις γλυκές απολήξεις.
Ίσως λόγω της εμπειρίας, της ωριμότητας, της εμπιστοσύνης στον σχεδιασμό και την αξία μας.
Ίσως και λόγω της εποχής μας, που επιτάσσει την αντίστασή μας. Μια αντίσταση απέναντι στο σκοτάδι, την απαισιοδοξία, την απουσία ελπίδας.
Ίσως η πιο βαθιά αντίσταση να ξεκινάει από εκεί.
Να παραμείνουμε άνθρωποι. Ζωντανοί, δυνατοί, επιμένοντας στην ύπαρξη με ουσία. Κολυμπώντας σε βαθιά νερά, αλλά πάντα βγαίνοντας στην επιφάνεια και προσεγγίζοντας το φως. Για εμάς και για όσους συμπνέουμε μαζί, σε καθαρά και διαυγή νερά.
Καλώς ήρθες, δελφίνι, καλώς ήρθες, Αύγουστε»!
