Πώς μπορεί κάποιος να αναρρώσει από το burnout όταν πρέπει να συνεχίσει ακριβώς αυτά που το προκάλεσαν; Τα τελευταία επτά χρόνια εργάζομαι σε κυβερνητικές θέσεις και έχω υποστεί έντονο εκφοβισμό και μισογυνισμό. Την ίδια στιγμή, ακόμη και οι καλοί συνάδελφοι φοβούνται ή σιωπούν λόγω πίεσης.
Αυτή την περίοδο είμαι με σύμβαση σε μια πραγματικά υπέροχη ομάδα, αλλά είναι βραχυπρόθεσμη και τώρα πρέπει ξανά να ψάξω για δουλειά. Έχω καλούς φίλους, στηριζόμαστε μεταξύ μας, χρησιμοποιώ τις υπηρεσίες υποστήριξης εργαζομένων και έχω εξαιρετική θεραπεύτρια. Οικονομικά νιώθω ασφαλής, αρκεί να συνεχίσω να έχω το ίδιο εισόδημα.
Γενικά γνωρίζω πως τα καταφέρνω και επιβιώνω, αλλά νιώθω εξαντλημένη. Δεν μπορώ καν να σκεφτώ διακοπές, αφού θα βγουν από τις αποταμιεύσεις μου. Με δυσκολία αντέχω να κοιτάξω αγγελίες εργασίας, πόσο μάλλον να κάνω αίτηση ή να προσποιηθώ σε συνέντευξη. Απλά δεν αντέχω!
Εύχομαι να είχα ένα ταμείο εμπιστοσύνης ή έναν σύζυγο που να πληρώνει τους λογαριασμούς μου. Θα έπαιρνα τρεις μήνες άδεια για να φροντίσω τον εαυτό μου και μετά θα ξεκινούσα ξανά. Έχω ζήσει μια υπέροχη ζωή. Αγαπώ το σπίτι, τη γάτα, το στιλ μου, τους φίλους μου, τη νοημοσύνη και τις δυνατότητές μου. Όμως το burnout με κρατάει πίσω.
Πώς μπορώ να λύσω αυτό το πρόβλημα; Πολλά βιβλία και blogs για burnout θεωρούν δεδομένο πως υπάρχει δεύτερο εισόδημα για να καλύψει τις ανάγκες όσο κάνεις διάλειμμα — όμως είμαι μόνη. Πώς παίρνει κανείς πραγματικά μια ανάσα;
Η Eleanor απαντά: Έχετε ακούσει ότι τα σκυλιά από καταφύγια κοιμούνται συχνά ασταμάτητα την πρώτη εβδομάδα στο νέο τους σπίτι; Νιώθουν επιτέλους ασφαλή, μακριά από το χάος, και βυθίζονται σε βαθύ ύπνο μετά από μακρόχρονη εγρήγορση.
Πολλοί από εμάς λαχταρούμε κι εμείς να “κατεβάσουμε ρολά”, αλλά κανείς δεν έρχεται να μας πάρει σπίτι του. Πώς μπορείς να νιώσεις ότι επιτρέπεται επιτέλους να ξεκουραστείς όταν πάντα υπάρχει ένας λογαριασμός ή μια υποχρέωση; Πού βρίσκεις ανάπαυλα όταν το περιβάλλον σου δεν σε αφήνει ποτέ να σταματήσεις;
Αλλαγή οπτικής στη φροντίδα εαυτού
Ένα μικρό βήμα είναι να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις τη φροντίδα εαυτού: όχι ως δραστηριότητα, αλλά ως συναίσθημα. Η βιομηχανία της αυτοφροντίδας παρουσιάζει την “ξεκούραση” σαν σύνολο πράξεων — διακοπές, διαλογισμό, γυμναστική — συχνά με κόστος. Καμία δραστηριότητα όμως δεν προσφέρει αποκατάσταση αν νιώθεις μικρή ή φθαρμένη όσο τη κάνεις.
Οι δραστηριότητες βοηθούν όταν είναι δρόμοι προς ένα συναίσθημα — αλλά η ουσία είναι το ίδιο το συναίσθημα. Αν “εκτελείς” κάτι που υποτίθεται πως θα σε χαλαρώσει ενώ το στρες σε ακολουθεί παντού ή αν αυτό που χρειάζεσαι δεν είναι η ηρεμία αλλά η ελευθερία ή ο ενθουσιασμός, τότε δεν ωφελείς πραγματικά τον εαυτό σου.
Βοηθάει να ονομάσεις με ακρίβεια το συναίσθημα που χρειάζεσαι. Όχι “θέλω να μην καώ” αλλά “θέλω να νιώσω ασφαλής”, “να είμαι ο εαυτός μου”, “να νιώσω πως αξίζω”. Τότε μπορείς να ψάξεις τρόπους για αυτά τα συναισθήματα χωρίς μήνες άδειας με έξοδα.
Αντί για τη δραστηριότητα “όχι οθόνες”, βάλε στόχο να νιώσεις περήφανη για κάτι που έκανες σήμερα. Αντί για “μεγάλη βόλτα”, στόχευσε στο συναίσθημα της προσοχής στο παρόν. Μήπως τα λίγα διαλείμματα χαλάρωσης που έχεις σου προσφέρουν αυτό που χρειάζεσαι; Υπάρχουν μικροί τρόποι για αυτά τα συναισθήματα μέσα στη δουλειά;
Μικρές παραχωρήσεις στην καθημερινότητα
Μια άλλη στρατηγική είναι οι παραχωρήσεις όπου μπορείς. Είσαι εμφανώς έξυπνη, ενεργητική και ικανή — αυτά τα στοιχεία όμως μπορούν εύκολα να μετατραπούν σε εμμονή με την τελειότητα σε κάθε πτυχή της ζωής σου. Δεν χρειάζεται! Καθάρισε πιο αραιά. Φάε κατεψυγμένο φαγητό. Κάνε τα γραφειοκρατικά τόσο όσο χρειάζεται ώστε η ζωή σου να μη χειροτερέψει — και σταμάτα εκεί.
Όλα αυτά έχουν όρια: όσα κι αν κάνεις μέσα στο μυαλό σου, κάποια προβλήματα είναι εξωτερικά. Εδώ μιλάμε για τάξη, εργασία και την ανάγκη ανταλλαγής χρόνου με χρήμα — δεν είναι απλώς ψυχολογική εμπειρία αλλά εμπειρία εξουσίας.
Δεν είναι δική μας ευθύνη να σταματήσουμε τη δουλειά — αυτό ίσως φαίνεται απογοητευτικό αλλά μπορεί και να κινητοποιεί: μας δίνει ανθρώπους με τους οποίους μπορούμε να συνδεθούμε και να διεκδικήσουμε μαζί τους αλλαγές.
Οι άλλες γυναίκες στον κλάδο που αντιμετωπίζουν μισογυνισμό, όσοι ανησυχούν για τη σύνταξη — ένας τρόπος για να ξεπεράσεις την αίσθηση ήττας είναι η επαφή όχι μόνο με τα ίδια τα συναισθήματα αλλά και με τις αιτίες τους.
Πηγή: The Guardian
