Σε μια καρέκλα που έτριζε κάθε φορά που άλλαζα το δεξί με το αριστερό πόδι ενώ καθόμουν σταυροπόδι, είδα για χ φορά (όπου χ ένα νούμερο αδιάφορο, μη υπολογίσιμο, ασήμαντο, αλλά διψήφιο) μια ταινία αγκαλιά γάτας, από εκείνες τις αγκαλιές που κάνει το αιλουροειδές σου όταν γυρίζεις μετά από τριήμερο. Το σινεμά ήταν γεμάτο, οι καρέκλες έτριζαν τακτικά και ο καθένας χαμογελούσε στον διπλανό του στο αγαπημένο του σημείο.

Στην Πατησίων, στην αγαπημένη μου ευθεία, σκεφτόμουν τι ελπίδες μου δίνει ένα γεμάτο σινεμά, τι ελπίδες μου δίνει το ότι συναντιέται το κεφάλι μου με άλλα, άγνωστα κεφάλια στον πλανήτη της ταινίας – αγκαλιάς γάτας. Χ διαφορετικοί σε όλα μας άνθρωποι (όπου χ τα άτομα που χωράνε στο θερινό Ριβιέρα) συναντηθήκαμε διπλή ταυτόχρονη φορά, μία στο σινεμά του κέντρου της Αθήνας και μία στο σημείο εκείνο του εγκεφάλου που απολαμβάνει την αγκαλιά γάτας.

Στο Chungking Express, που είναι η αγαπημένη μου ταινία και δεν είναι ταυτόχρονα, το γουργουρητό, αν δεχτείς σα δεδομένο ότι η ταινία είναι η γάτα σου, είναι το California Dreamin’. Και λίγο τα άλλα μουσικά κομμάτια. Και λίγο η βροχή. Και λίγο τα τακούνια στους διαδρόμους της πρώτης ιστορίας. Κάθε φορά που τη βλέπω στο σινεμά – στο σπίτι δε μετράει πάντα – το γουργουρητό είναι κι άλλα κι η ταινία – γάτα γουργουρίζει επίμονα και ανησυχώ μήπως χάσει την ανάσα της.

Έχω πολλές τέτοιες ταινίες, με ατελείωτα γουργουρητά. Κι έχω πολλά βραδιά σε καρέκλες που τρίζουν, σε καρέκλες άβολες, σε καρέκλες κόκκινες, σε καρέκλες σκηνοθέτη, σε καρέκλες παλιές που δεν αλλάχτηκαν ποτέ. Βράδια που γεμίζω ελπίδες να τις πάρω μαζί μου μέχρι την επομένη Κυριακή ή μέχρι να μη φτάνουν.

Κι όσο συνεχίζω να βολεύομαι σε τέτοιες καρέκλες και βολεύονται κοντά μου κι εκείνοι που προτιμούν να κάθονται στην πρώτη σειρά, εκείνοι που αν δεν κάτσουν στο κέντρο μουτρώνουν αλλά στην πρώτη γουλιά μπύρας το έχουν ξεχάσει, εκείνοι που στο θερινό απολαμβάνουν το τραπεζάκι, εκείνοι που στο πλάι καταφέρνουν να βλέπουν καλύτερα κι όλοι εκείνοι οι μόνοι τους που μοιράζονται μία από τις μοναξιές που υποφέρεται, τα σινεμά θα γεμίζουν κι ίσως δεν κλείσουν ποτέ. Κι ίσως εκείνα που θα έκλειναν θα σώζονται. Κι ίσως κάποιος από αυτούς που ξαναείδαν το Chungking Express εχθές, ανοίξει μια μέρα ένα δικό του σινεμά, για να προβάλλει τις αγαπημένες του ταινίες όσες φορές θέλει. Κι ίσως οι ελπίδες οι δικές μου προστεθούν με των άλλων. Κι ίσως γίνουν τόσες πολλές που θα σκάσουμε. Αλλά δεν πειράζει καθόλου να σκάσουμε από ελπίδα, από σινεμά, από ταινίες που βλέπουμε για χ φορά στη ζωή μας, από γουργουρητά γατών, από καρέκλες που τρίζουν, από εκείνους που βλέπουν ταινίες μόνοι.

*Μικρή ωδή στο Ιντεάλ που θα λείψει – θα μου λείψει – από τις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας που έρχονται τον Οκτώβριο και στην ανάγκη να μας ταΐζουν ελπίδες τα σινεμά.

*Στη φωτογραφία, ένα κλειστό σινεμά που γίνεται αστυνομικό τμήμα, σκηνή της κινεζικής ταινίας Only the river flows που προβλήθηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας 2023 στο Ιντεάλ.

[mc4wp_form id="278"]