Η Γιούλικα Σκαφιδά, τον Νοέμβριο του 2023, απέκτησε το πρώτο της παιδί. Ένα ξανθό αγόρι, που φοράει μπλουζάκια με δεινόσαυρους και περουβιανά λάμα και που τώρα, πια, κάποιους μήνες μετά τον ερχομό του, μοιάζει να απολαμβάνει τις ιστορίες της μαμά του, στο νανούρισμα, τις βόλτες, στις αγκαλιές. Σε μια φωτογραφία, με το μικροσκοπικό του χέρι, ακουμπά την καρδιά της Γιούλικας. Δεν το θεωρώ τυχαίο. Ξέρει. Μια αμοιβαία έκφραση ευγνωμοσύνης, σε μια διαδρομή που διαρκώς κατακτιέται και επαναπροσδιορίζεται. Τα παιδιά ανακαλύπτουν τα πάντα στο ελάχιστο. Αυτή είναι η δύναμή τους.
Γιούλικα, με πόση ευκολία ή δυσκολία άρχισε να διαμορφώνεται η νέα, ενιαία ρουτίνα μαμάς – μωρού με τον ερχομό του γιου σου;
Ερχόμενη από το μαιευτήριο στο σπίτι, ήμουν λίγο χαμένη, κατά κάποιο τρόπο, αλλά έτοιμη να αντιμετωπίσω οποιαδήποτε δυσκολία και να προσαρμοστώ στη νέα πραγματικότητα. Νομίζω ότι αυτό είναι το μυστικό για κάθε νέο γονιό. Να μην πανικοβάλλεται σ’ αυτόν το δρόμο, που ανοίγεται μπροστά του και που είναι γεμάτος περιπέτειες και καινούριες συνήθειες. Είχα φυσικά και τη μαμά μου, τις πρώτες μέρες, που με βοήθησε πολύ και φυσικά δίπλα μου την παιδίατρο, η οποία με βοήθησε να αποκτήσω αυτοπεποίθηση και να μου φύγει το άγχος. Φτιάξαμε την ρουτίνα μας σχετικά γρήγορα, γιατί απ’ ό,τι κατάλαβα έχω ένα καλόβολο μωρό, που δεν γκρινιάζει πολύ και κοιμάται αρκετά. Είναι παρόλα αυτά μια δύσκολη περίοδος η αρχική. Γιατί όταν λέμε ότι κοιμόταν αρχικά, εννοούμε ότι κοιμόταν τρεις ώρες! Θέλει υπομονή και ετοιμότητα. Είναι όμορφο ταξίδι όμως.
Ήταν όπως το φανταζόσουν;
Η αλήθεια είναι πως ο καθένας, βάση της δικής του εμπειρίας, θα σου πει και μία διαφορετική ιστορία, όσον αφορά στους πρώτους μήνες με το παιδί. Άκουσα προσεκτικά όλες τις ιστορίες, κράτησα κάποια πράγματα που θεωρούσα χρήσιμα, αλλά ήμουν σίγουρη ότι με το δικό μου παιδί θα κάνουμε ένα δικό μας ξεχωριστό ταξίδι, που μπορεί να έχει ομοιότητες με τον άλλον, αλλά θα είναι μια δική μου ξεχωριστή εμπειρία. Βάση, λοιπόν, όλων αυτών, δεν περιμένω τίποτα. Περιμένω το πιο δύσκολο και το πιο εύκολο, ταυτόχρονα.
Έχεις σκεφτεί καθόλου να περνάτε περισσότερο χρόνο στην επαρχία; Λαμβάνοντας υπόψη ότι το φυσικό περιβάλλον, η εγγύτητα και οι χαλαροί ρυθμοί δεν χαρακτηρίζουν την Αθήνα.
Εγώ γεννήθηκα στην επαρχία, στην Καλαμάτα, την δεκαετία του ’80, που τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Στην Αθήνα, στο κέντρο, η βόλτα με το μωρό είναι μια περιπέτεια κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πέρα από το άγχος αν κρυώνει ή αν ζεσταίνεται, αν πεινάει ή αν πρέπει να το αλλάξεις, έχεις και το άγχος μη σας πατήσει κάποιο μηχανάκι στο πεζοδρόμιο, ή μήπως σου πέσει το καρότσι, επειδή πρέπει να το κατεβάσεις από το πεζοδρόμιο, γιατί κάποιος έχει παρκάρει στην διάβαση και την ράμπα. Όποτε βρίσκω ευκαιρία, πάω στην Καλαμάτα και περνάμε χρόνο, κάνοντας βόλτα στην παραλία ή περπατώντας στην πόλη. Είναι όμορφα και ήρεμα και με κάθε ευκαιρία το σκάμε από την Αθήνα.
Έχει κούραση, ένα «ουφ» ο πρώτος καιρός;
Ναι, έχει κούραση ο πρώτος καιρός, όσο βολικό να είναι το μωρό, όσο και να κοιμάται έχει κούραση. Είτε γεννήσεις φυσιολογικά είτε με καισαρική, έχεις ακόμα πόνους, το σώμα αργεί να επανέλθει, έχεις άγχος κι αγωνία και φυσικά δεν κοιμάσαι το βράδυ. Όσον αφορά σε αυτό, προσωπικά εμένα μου επηρέαζε όλη μου την μέρα, ο λίγος ύπνος. Εκτός αυτού, έχεις έναν άνθρωπο, που έχεις την ευθύνη κι αυτό είναι ένα γλυκό βάρος, που αν όμως δεν το διαχειριστείς σωστά, μπορεί να σε εξοντώσει ψυχολογικά. Αν για παράδειγμα σηκώνεσαι το βράδυ κάθε δέκα λεπτά να δεις αν το μωρό αναπνέει – το έκανα για λίγες μέρες –, η κούραση και σωματική και ψυχολογική είναι αβάσταχτη.
Του διαβάζεις τα βράδια; Του τραγουδάς; Του αφηγείσαι ιστορίες;
Του λέω συνέχεια ιστορίες και τώρα που έχει αρχίσει να τρώει τού κάνω διάφορα σκετς. Η αγαπημένη μας ιστορία, αυτές τις μέρες, είναι μία ιστορία με νεράιδες που τον επισκέφτηκαν στο μαιευτήριο και τραγουδούσαν γύρω από την κούνια του, όλη τη νύχτα! Είναι εντυπωσιακό πως ένα μωράκι, χωρίς ουσιαστικά να καταλαβαίνει τα λόγια, παρασύρεται από την αλλαγή της φωνής, καθώς λες την ιστορία. Σίγουρα, θα λέμε πολλά παραμύθια και πολλές ιστορίες. Η αλήθεια είναι πως ίσως λόγω της φύσης της δουλειάς μου, δε μου είναι και τόσο δύσκολο!
*Φωτογραφίες: Mike Tsolis
