Η Ευγενία Δημητροπούλου, σαν ένα άχρονο πλάσμα που είναι, καταφέρνει να φέρει κοντά στα μάτια μας πτυχές του πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από το πρίσμα της αφοπλιστικής παιδικής αθωότητας. Η Ζωή Ξανθοπούλου, με την ξεχωριστή της ευφυΐα, χρησιμοποιεί το ταλέντο που διαθέτει για να φωτίσει κάθε πλευρά μιας ιστορίας, που αγγίζει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής.
Στο έργο του Raschke, η δεκάχρονη Γέτε αφηγείται με απλότητα και συχνές πινελιές χιούμορ – έχει πολύ χαμόγελο αυτό το έργο, άλλοτε πικρό κι άλλοτε λυτρωτικό – τη δική της απώλεια. Δεν κρύβει τίποτα, δεν φοβάται τις λέξεις, δεν φοβάται τις εικόνες. Μαζί της αντικρίζουμε κι εμείς τη φευγαλέα σκιά αυτού που μας στοιχειώνει και τελικά απρόσμενα μας λυτρώνει.
[mc4wp_form id="278"]
