Όταν χρειάστηκε να αλλάξω γειτονιά και προσπαθώντας πολύ να παραμείνω στο κέντρο από συνήθεια, το Λιλά, ένας ιστορικός θερινός κινηματογράφος που λειτουργεί ανελλιπώς από το 1967 στην οδό Νάξου, με έκανε να μετακινηθώ και να διαλέξω ένα σπίτι σε έναν δρόμο που για όσο κρατά το καλοκαίρι μυρίζει νυχτολούλουδο και…
Κάποιον Ιούλιο, σε ένα θερινό σινεμαδάκι της επαρχίας, με πολύ λουλούδι και δροσιά, είχε πάρει το μάτι μου μια κυρία, γύρω στα ογδόντα, με λευκό, λινό φόρεμα κι ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Ήρθε, μίλησε με τους ανθρώπους στο ταμείο και την καντίνα, είδε την ταινία (“Umberto D”. του Βιτόριο…
[mc4wp_form id="278"]
