Νομίζω ότι αυτή ήταν η Μελίνα Μερκούρη. Γεννημένη για να διανύσει τη γη, με ένα κόκκινο φόρεμα, στο ύψος ενός κόσμου που συμμετέχει στην ιστορία και στον ήχο της σύγκρουσης.
[mc4wp_form id="278"]
Κι αν με ρωτάς, δεν ξέρω αν ισχύει ή αν το οφείλω στη φαντασία μου: στις φωτογραφίες, άρα ίσως και στην πραγματικότητα, υπάρχει ένα φως. Και υπήρχε και στα πρόσωπα το ίδιο φως.
Μια στάλα δικαιοσύνη να ‘ναι πάντα η ζωή,
κι ας μην την βλέπει το μάτι, ας την νιώθει η ψυχή.
Η διαδικασία αυτή, που ονομάζεται «διμερείς ενσωματώσεις», βοηθά τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου να συνεργαστούν, ενισχύοντας τις νευρωνικές συνδέσεις.
Το Μουσείο Μαρία Κάλλας του Δήμου Αθηναίων τιμά την ημέρα μνήμης θανάτου της μεγάλης ντίβας με δύο τιμητικές προβολές του ντοκιμαντέρ “CALLAS”, παρουσία του δημιουργού του Tony Palmer.
Οι δρόμοι ήταν και θα είναι για πάντα εδώ. Ανοίχτηκαν για να ενώνουν ερήμους, χωριά, βουνά και θάλασσες. Πάνω τους εξακολουθεί να γράφεται η ιστορία. Έχουν μνήμη. Κουβαλούν τις χαρές και τις λύπες, τα γέλια και τα κλάματα, τις πρώτες και τις τελευταίες στιγμές, τις επιστροφές και τους αποχωρισμούς.
Νέα έρευνα δείχνει πως δραστηριότητες, όπως το πλέξιμο προσφέρουν γνωστικά και ψυχικά οφέλη, ιδιαίτερα στους νεότερους που αναζητούν διέξοδο από την ψηφιακή κόπωση.
Τι αποκαλύπτουν οι επιστήμονες για τον ρόλο των ονείρων στη μνήμη, τα συναισθήματα και τη δημιουργικότητα.
Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί το καλοκαίρι του 1984 ήταν τόσο ξεχωριστό, ενώ στην πραγματικότητα δεν έκανα τίποτα ιδιαίτερο! Δεν βγήκα καν από τη Τορρεχόν ντε Αρντόθ, ούτε καν από τη γειτονιά μου. Η μητέρα μου, που σήμερα απολαμβάνει την πολυπόθητη σύνταξή της, τότε είχε μόλις ξεκινήσει να εργάζεται σε μια ταπεινή…
Το χωριό μου φαίνεται στη μύτη μιας πλαγιάς του βουνού, μέσα σ’ ένα πυκνό δάσος από έλατα. «Καλώς ήρθατε στο Λιβαδάκι», ο πολιτιστικός σύλλογος. Ένα ξεχασμένο μέρος στα σύνορα τριών νομών, Αιτωλοακαρνανίας, Ευρυτανίας, Φωκίδας, με μόλις 43 μόνιμους κατοίκους.