Αλλά τι σημαίνει ξεκούραση, όταν το burnout είναι η κανονικότητα; Όταν ακόμη και η αυτοφροντίδα γίνεται εργαλείο κατανάλωσης; Όταν δεν θυμόμαστε πια πώς είναι να κοιμάσαι χωρίς ενοχή; Το Radical Rest δεν είναι απλώς μια θεματική — είναι μια ανάγκη και μια επιτακτική ουτοπία.
Στην αρχή της εβδομάδας, μιας εβδομάδας αφιερωμένης στα μικρά βιβλιοπωλεία των γειτονιών της Αθήνας – αλλά και της επαρχίας – διαβάσαμε και μοιραστήκαμε με άλλους φανατικούς αναγνώστες την είδηση ότι ένα βιβλιοπωλείο που μετράει παρουσία πολλών χρόνων, θα αναγκαστεί να κλείσει εξαιτίας του πιο πεζού και πιο συνηθισμένου λόγου που είναι η απάντηση σχεδόν σε κάθε εύρεση αιτίας κάθε φορά που ένας χώρος πολιτισμού κλείνει: Της ανάπτυξης.
Τον Χρήστο Ρουμελιώτη, τον ανακάλυψα, και λέω ανακάλυψα καθώς κάθε φορά που πηγαίνω σε ένα Printed Athens ART Weekend στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, η αγαπημένη μου στιγμή είναι ο ενθουσιασμός μπροστά από έναν πάγκο ενός καλλιτέχνη που θα προσθέσω την ίδια στιγμή στη λίστα μου στο Instagram, για να μην τον ξεχάσω μέχρι την επόμενη έκθεση. Γρήγορα είδα πως ζωγραφίζει και ζωντανεύει ήρωες και χρώματα σε σχολεία όλης της Ελλάδας, γεγονός που μου τράβηξε την προσοχή. Έχω μαθητές που συνηθίζουν να μου περιγράφουν το σχολείο τους και ποτέ δεν ξεχνούν να μου μιλήσουν για την τέχνη που τα περιβάλλει σε κάθε διάλειμμα και παιχνίδι. Και ξέρουν πάντα να μου περιγράψουν τις ζωγραφιές με τον μοναδικό και τρυφερό τρόπο που μόνο αυτοί ξέρουν κι εγώ τότε είναι που ελπίζω και αντιλαμβάνομαι το χάδι της δημόσιας τέχνης.
Είναι γεγονός πως η Κυψέλη, η πολύχρωμη περιοχή του κέντρου, που αγκάλιαζε ανέκαθεν τη δημιουργικότητα και τη συμπερίληψη, είναι προορισμός για φαγητό, ποτό και ψώνια.
Η Τζένη Μαστοράκη ανήκει στην Γενιά του ’70, ομάδα Ελλήνων συγγραφέων και ποιητών, που άρχισαν να δημοσιεύουν τα έργα τους, κατά τηn δεκαετία του 1970 και ειδικότερα προς το τέλος της Χούντας και τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Το πρώτο της ποίημα εκδόθηκε το 1971. Ποίημα, που συμπεριλήφθηκε στην «Αντι-ανθολογία»…
Μια αλυσίδα Σούπερ Μάρκετ, σίγουρα δε φυτρώνει εκεί που δεν τη σπέρνει κανένας σινεφίλ. Ειδήσεις για σινεμά που κλείνουν, που τα προλαβαίνει η μεγάλη ζωή και δεν τα φτάνει πια η τέχνη. Σινεμά, που έχεις ζήσει ιστορίες αγάπης και αποχαιρετισμού, κλάματος γιατί ταυτίστηκες ή δεν είχες που αλλού να κλάψεις,…
Υπάρχει ένα βιντατζάδικο στην οδό Σποράδων της πολύχρωμης Κυψέλης που μου θυμίζει καταφύγιο σκηνοθετών μιας άλλης εποχής, καλλιτεχνών κατοίκων της Φωκίωνος Νέγρη που δε θα συμβιβάζονταν να ντυθούν με ρούχα άλλου μαγαζιού. Αν έχεις την τύχη να μένεις κοντά, αν έχεις την τύχη να βολτάρεις στις γειτονιές της Αθήνας και…
[mc4wp_form id="278"]
