Η Βάσια Τζανακάρη λοιπόν, γράφει και μεταφράζει, ακούει πολλή μουσική, αγαπά τη φύση όπως την αγαπά κάθε άνθρωπός της πόλης που νιώθει την έλλειψη αυτής στο πετσί του, εμπνέεται από το παραμικρό ασήμαντο και περαστικό, έχει την αγάπη για ασπίδα και πιστεύει πως ο έρωτας μπορεί να αναγεννηθεί παντού.
Αυτό εδώ λοιπόν, είναι ένα τέτοιο αφήγημα, γεμάτο κεραυνοβόλο έρωτα, φύση με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, σχήματα λόγου βγαλμένα από ποιητικές συλλογές – δεν έχω διαλέξει ακόμη ποιας γενιάς -, εικόνες δανεικές κι αγύριστες από παραμύθια για μεγάλους χωρίς παιδιά, λέξεις που μπήκαν στη σωστή σειρά για να απαντήσουν στις ερωτήσεις μου.
[mc4wp_form id="278"]
