Σε μια υγιή ψυχική λειτουργία, η ντροπή λειτουργεί σαν συναγερμός συνείδησης. Σου λέει: «Πρόσεξε, παρεκκλίνεις από κάτι που έχει αξία για σένα ή για τους άλλους». Δεν χρειάζεται νόμος ή τιμωρία, μόνο η ίδια η εσωτερική φωνή. Και για να το πάω κατευθείαν εκεί που θέλω, ρωτάω: πώς θα ήταν ο κόσμος με την απουσία της ντροπής;
Γράφω από την Αιτωλοακαρνανία. Ονειρεύτηκα ότι η μόνη γλώσσα που ήξερα για να μιλήσω στο παιδί μου για ομορφιά και ψυχή ήταν αυτή του δημοτικού τραγουδιού. Κι αυτό το παιδί, που δεν ξέρει από «ισκιερά βουνά», παρόλα αυτά, κλαίει μαζί μου.
Κι άλλοι θάνατοι. Κι άλλες ζωές σε προκαθορισμένες ανηφόρες. Άνθρωποι που δεν πρόλαβαν. Που πλήρωσαν ακριβά μια ελευθερία, ένα τραγούδι, μια αγάπη. Λίγες λέξεις. Γράφω κάτι για όλο αυτό. Ματώνει η άκρη του δεξιού μου αντίχειρα από τη ρυθμική ένταση, που πετρώνει το σώμα μου.
Όσοι ζούμε στις πόλεις κι εργαζόμαστε σε γραφεία χάνουμε πολλές στιγμές από την επαφή με τη φύση.
[mc4wp_form id="278"]
