Ημερομηνία:December 15, 2025, Monday

Editor’s Choice

Today:December 15, 2025, Monday

Editor’s Choice

Αλίκη: Στην απογείωσή της, μάς χάρισε μωβ ανεμώνες και τη ζωή που δεν έζησε

Τη μοναδική φορά που την είδα, ήταν ήδη στην πιο «ψηλή κορυφή της Αντίπαρου». Έτοιμη για το μέλλον. Ήμουν παιδί ανάμεσα σε πολλά άλλα παιδιά. Αυτό καταλάβαμε, αυτό έγινε. Στην απογείωσή της, μάς χάρισε μωβ ανεμώνες και τη ζωή που δεν έζησε.

Γιορτή

Το καλοκαίρι είναι μια μεγάλη γιορτή, ένα τεράστιο πάρτι γενεθλίων με χιλιάδες κεράκια σε μια ουράνια τούρτα, που όλος ο αέρας του κόσμου δεν φτάνει για να τα σβήσει. Χρειάζεται να μένουν εκεί αναμμένα για να υπάρξει αυτό το φως και το φως αυτό χρειάζεται για να γίνει μια απέραντη λευκότητα και να κρύψει κάθε ασχήμια.

Σχεδόν παιδιά

Το σημαντικότερο και αναλοίωτο στοιχείο διαχρονικά παραμένει η αλήθεια. Είναι το στοιχείο, που προσδίδει αυθεντικότητα στα πάντα. Οι υπαρξιακές ανησυχίες των ανθρώπων είναι πάντα οι ίδιες και, όταν αυτές εκφράζονται αυθεντικά, — με οποιαδήποτε μορφή τέχνης, σε οποιοδήποτε χρόνο — περνάνε από χέρι σε χέρι.

Μανόλης και Λούλα Αναγνωστάκη: Μια στιγμή δική τους

Πριν δέκα χρόνια, καλοκαίρι πάλι, μπροστά μου, μια γυναίκα απάγγελνε το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη «Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ.Χ.». Καθισμένη στον καναπέ της, φορούσε μαύρα γυαλιά και κόκκινο κραγιόν. Τα καλά της. Ήταν 87 χρόνων και είχε τέλεια μαλλιά. Έμενε στην οδό Καψάλη. Κάπνιζε.

Θα βάλω τα καλά μου

Έχοντας μεγάλη αγάπη για την ιστορία, έχω την εντύπωση ότι η κατανόησή της σε βάθος έχει τη δυνατότητα να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Το να μοιράζεσαι, για παράδειγμα, μαρτυρίες ανθρώπων που επέζησαν από σκοτεινές εποχές – όπως το Ολοκαύτωμα ή άλλες γενοκτονίες – μοιάζει με το χτύπημα ενός συναγερμού που φωνάζει: αυτά δεν πρέπει να ξανασυμβούν. Κι όμως εξακολουθούν να συμβαίνουν. Πώς είναι δυνατόν; Μήπως υπάρχουν πάρα πολλοί κακοί άνθρωποι από όσους θα έπρεπε;

Αποχαιρετώντας τον σπουδαίο Πετρολούκα Χαλκιά

Ακούω τον ήχο του κλαρίνου του κι από εδώ που είμαι, εδώ που χάνουν, κάθε τόσο, τον προσανατολισμό τους αρχαία πουλιά και κουρασμένοι αέρηδες, αγιοποιώ ξανά και ξανά το χώμα και τις κοφτερές πέτρες, τις κορυφές και τα παγωμένα νερά, τα μονοπάτια των ηρώων, τα ίχνη της πετροπέρδικας, τα βελούδινα κέρατα του ζαρκαδιού, την ερημιά της πληρότητας.

Ένας χρόνος Fortuno μέσα από τα μάτια των συντακτών του

Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος από τότε που το Fortuno έγινε ο επιλεκτικός μας τόπος. Σήμερα, δεν θυμόμαστε απλώς. Σήμερα, ονειρευόμαστε, πιο συνειδητά από ποτέ, αυτή η ζωντανή κοινότητα συντακτών κι αναγνωστών να συνεχίζει να μεγαλώνει και να εμπνέεται.

[mc4wp_form id="278"]