Έβαζα το δάχτυλό μου στην πηγή να παγώσει. Μούδιαζε, δεν το ένιωθα από το κρύο. Γελούσε.
Φώναζα το όνομά μου στην τρυπητή ησυχία για να ακούσω την ηχώ. Γελούσε. Έκανα πως σφυρίζω για να μαζευτούν τα πρόβατα κοντά μου. Ξεκαρδιζόταν. Δεν έμαθα ποτέ να σφυρίζω.
Άγγιξε τα σημάδια της, ένα – ένα. Πολλά σημάδια, ασυνήθιστα πολλά. Ήταν η Μέριλιν Μονρόε ή η Νόρμα Τζιν Μόρτενσον, που άλλαξε έντεκα θετούς γονείς χωρίς να γνωρίσει την πραγματική αγάπη. «Όταν ήμουν μικρή, κανείς δε μου είπε ότι είμαι όμορφη. Πρέπει να λέμε σε όλα τα κορίτσια, όταν είναι μικρά, ότι είναι όμορφα. Ακόμα κι αν δεν είναι».
Σήμερα, την πρώτη μέρα του Αυγούστου του 2025, θέλησα να μιλήσω μαζί της (ξανά) για τη ζωή, την ελευθερία, τη δύναμη, την αρμονία. Την αλτρουιστική φύση. Κι εκείνη, όπως πάντα πρόθυμη, από την καρδιά της Σύρου, μού προταξε ένα υπέροχο δελφίνι.
Υπάρχοντας εκατό ολόκληρα χρόνια είναι το ανεξάντλητο οξυγόνο ενός ελατόδασους. Η ζωή στους γκρεμούς. Η αιμάτινη ανατροπή την τελευταία στιγμή.
Κάποιοι άνθρωποι έλαμψαν σαν κάθετο, άσπρο φως. Ήταν όμορφοι, όπως χίλιες επαναστάσεις. Την έλεγαν Τζένη Καρέζη ή Ευγενία Καρπούζη. Καταγόταν από το Μεσολόγγι κι από μια μάνα πολύ προοδευτική. Είχε ιδιαίτερο ταλέντο στην κωμωδία. Και ωραία φωνή. Με ειδοποιό ψεύδισμα και στο γέλιο και τον λυγμό. Και μωβ, μπλε, γαλάζια,…
Τα πάντα είναι υδάτινα. Υδάτινη είναι και η μνήμη. Και σε αυτή της την μορφή δεν πονάει, δεν καταδιώκει. Είναι σαν χάδι.
Όλα τα καλοκαιρινά πρωινά στις ακρογιαλιές μοιάζουν με τα πρώτα πρωινά του κόσμου, έλεγε ο Καμύ.
Όσοι έχουν γενέθλια αυτόν τον μήνα έχουν συλλάβει ότι «το νόημα αναβλύζει από κρυφές πηγές, ενώ το μεταφέρουν ρυάκια που περνάνε δίπλα μας, κάνοντας ελάχιστο θόρυβο».
[mc4wp_form id="278"]
