Η ζωή μιλά για γεγονότα, για συγκρούσεις, για λάθη και για θριάμβους που δεν προβλέφθηκαν ποτέ. Αυτό μας μένει από δω και πάνω. Μας μένει η ζωή.
[mc4wp_form id="278"]
Στο βουνό της ποιητικής Θήβας, τον Κιθαιρώνα, πριν 100 σχεδόν χρόνια, γεννήθηκε η Έλλη Λούκου. Απρίλη μήνα, μαζί με μαστιχάκια και βιολέτες.
Οι δρόμοι ήταν και θα είναι για πάντα εδώ. Ανοίχτηκαν για να ενώνουν ερήμους, χωριά, βουνά και θάλασσες. Πάνω τους εξακολουθεί να γράφεται η ιστορία. Έχουν μνήμη. Κουβαλούν τις χαρές και τις λύπες, τα γέλια και τα κλάματα, τις πρώτες και τις τελευταίες στιγμές, τις επιστροφές και τους αποχωρισμούς.
Δε θα το πίστευα, αν δεν το έβλεπα. Ο Πάμπλο, ένα καθαρόαιμο λυκόσκυλο, ζει, εδώ και πέντε χρόνια, στο σπίτι με τις πορτοκαλιές.
Γιατί το θαύμα δεν έχει πιθανότητες να εκπέσει ή να χρεοκοπήσει. Είναι ο λογικός τερματισμός, ο κοινός στόχος, που περιέχει τις υπερβάσεις και τα ύψη των πολλών.
Ο Βασίλης Φωτόπουλος, μέσα από τις 17 παρατηρήσεις του, μας υπενθυμίζει τη σημασία των μικρών απολαύσεων και των καθημερινών επιλογών.
Γράφω από την Αιτωλοακαρνανία. Ονειρεύτηκα ότι η μόνη γλώσσα που ήξερα για να μιλήσω στο παιδί μου για ομορφιά και ψυχή ήταν αυτή του δημοτικού τραγουδιού. Κι αυτό το παιδί, που δεν ξέρει από «ισκιερά βουνά», παρόλα αυτά, κλαίει μαζί μου.
Έβαζα το δάχτυλό μου στην πηγή να παγώσει. Μούδιαζε, δεν το ένιωθα από το κρύο. Γελούσε.
Φώναζα το όνομά μου στην τρυπητή ησυχία για να ακούσω την ηχώ. Γελούσε. Έκανα πως σφυρίζω για να μαζευτούν τα πρόβατα κοντά μου. Ξεκαρδιζόταν. Δεν έμαθα ποτέ να σφυρίζω.