Τη μοναδική φορά που την είδα, ήταν ήδη στην πιο «ψηλή κορυφή της Αντίπαρου». Έτοιμη για το μέλλον. Ήμουν παιδί ανάμεσα σε πολλά άλλα παιδιά. Αυτό καταλάβαμε, αυτό έγινε. Στην απογείωσή της, μάς χάρισε μωβ ανεμώνες και τη ζωή που δεν έζησε.
Το καλοκαίρι είναι μια μεγάλη γιορτή, ένα τεράστιο πάρτι γενεθλίων με χιλιάδες κεράκια σε μια ουράνια τούρτα, που όλος ο αέρας του κόσμου δεν φτάνει για να τα σβήσει. Χρειάζεται να μένουν εκεί αναμμένα για να υπάρξει αυτό το φως και το φως αυτό χρειάζεται για να γίνει μια απέραντη λευκότητα και να κρύψει κάθε ασχήμια.
Το σημαντικότερο και αναλοίωτο στοιχείο διαχρονικά παραμένει η αλήθεια. Είναι το στοιχείο, που προσδίδει αυθεντικότητα στα πάντα. Οι υπαρξιακές ανησυχίες των ανθρώπων είναι πάντα οι ίδιες και, όταν αυτές εκφράζονται αυθεντικά, — με οποιαδήποτε μορφή τέχνης, σε οποιοδήποτε χρόνο — περνάνε από χέρι σε χέρι.
Πριν δέκα χρόνια, καλοκαίρι πάλι, μπροστά μου, μια γυναίκα απάγγελνε το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη «Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ.Χ.». Καθισμένη στον καναπέ της, φορούσε μαύρα γυαλιά και κόκκινο κραγιόν. Τα καλά της. Ήταν 87 χρόνων και είχε τέλεια μαλλιά. Έμενε στην οδό Καψάλη. Κάπνιζε.
[mc4wp_form id="278"]
