Άρα η ποίηση είναι παντού κι εμείς ξεχνάμε να τη δούμε, ή την αποφεύγουμε, ή δεν την αντέχουμε, ή δεν είμαστε σίγουροι γι’ αυτή και για εμάς.
[mc4wp_form id="278"]
Εν μέσω «ιστορικών» παγκόσμιων μεταβολών, διεθνούς και εγχώριου παραλογισμού, ανοίγω την πόρτα, βγαίνω στο δρόμο και μυρίζω κάτι διαφορετικό, αλλά ταυτόχρονα γνώριμο. Είναι αυτό που φοβάμαι μήπως δεν προλάβω να το πιω μέχρι την τελευταία του σταγόνα. Είναι αυτό που «σπάει» τον πάγο στις αρθρώσεις μου και κάνει την κίνησή μου πιο ανάλαφρη.
Τα «Μαλαματένια λόγια», κάθε φορά, ακούγονται πιο δυνατά κι από τον ήχο των δακρύων. Σκάνε σαν βεγγαλικά και οι λέξεις. Μία προς μία. Και στη φράση «μαλαματένια λόγια στο χορτάρι ποιος βρίσκει για την άλλη την γενιά» φυσάει πάντα δυνατός αέρας.
Είμαστε περισσότερες. Είμαστε περισσότερες πια που παίρνουμε τηλέφωνο και ρωτάμε «Πώς είσαι; Έφτασες σπίτι;» Και μπορεί να μην έχουμε μια οικογενειακή γενεαλογία μαγισσών να αποδείξουμε, αλλά είμαστε περισσότερες αυτές που φροντίζουμε να είμαστε εδώ, και να είμαστε καλά, κοντά η μία στην άλλη.