Διάβασα με μεγάλη θλίψη το άρθρο της Rose Stokes («Νόμιζα πως ζούμε στην εποχή της body positivity. Μετά ήρθε το “shrinking girl summer” – όλοι μικραίνουν εκτός από εμένα;», 10 Αυγούστου). Για άλλη μία φορά, μια υγιής, ευφυής γυναίκα νιώθει ανεπαρκής επειδή έχει μεγαλύτερο μέγεθος από το νούμερο 10.
Στη συνέχεια, με κυρίευσε θυμός, όχι με τη Stokes, αλλά με τα μέσα ενημέρωσης και τις εταιρείες που προωθούν τη λατρεία του αδύνατου. Εγώ γεννήθηκα με μια σπάνια σωματική αναπηρία και χρειάστηκαν χρόνια για να συμφιλιωθώ με το σώμα μου. Η εμφάνισή μου φανερώνει την αναπηρία μου, έχω ουλές από επεμβάσεις και μια σκολίωση που οι χειρουργοί δεν μπόρεσαν να διορθώσουν, ενώ χρησιμοποιώ βοηθήματα κινητικότητας.
Για εμένα, η Stokes φαίνεται ως μια ελκυστική, επιτυχημένη και υγιής γυναίκα χωρίς αναπηρία (αν και αυτό αφορά στην ιδιωτική της ζωή), με την τύχη να έχει δύο παιδιά. Εύχομαι η ίδια κι άλλες γυναίκες να μπορούσαν να δουν τον εαυτό τους έτσι. Μου πήρε χρόνια να αγαπήσω το σώμα μου, να αναγνωρίσω τις αντοχές του, όσα πέρασα και την ευχαρίστηση που μπορεί να προσφέρει και να δεχθεί, όμως είναι εφικτό.
Ζούμε σε δύσκολες εποχές, όπου γυναίκες και άνδρες χωρίς αναπηρία καταστρέφουν την ψυχική τους υγεία και θέτουν σε κίνδυνο τη σωματική τους υγεία με εξαντλητικές δίαιτες και ενέσεις αδυνατίσματος, μειώνοντας τον εαυτό τους για τα βλέμματα των άλλων και τα likes στο TikTok και το Instagram. Ως κοινωνία θα έπρεπε να ντρεπόμαστε που δημιουργούμε αυτές τις συνθήκες, εκθέτοντας ανθρώπους σε διατροφικές διαταραχές, υποσιτισμό και ψυχολογικά προβλήματα.
Έχουμε μόνο ένα σώμα· αν είστε αρκετά τυχεροί ώστε το δικό σας να λειτουργεί σωστά, τότε έχετε κερδίσει το λαχείο. Το μίσος προς τον εαυτό, η ντροπή, η απομόνωση και η επιθυμία για λεπτότητα δεν είναι εγγενή ή αναπόφευκτα στοιχεία του να έχει κανείς παραπάνω βάρος, όπως συχνά υπονοούν άρθρα σαν αυτό της Rose Stokes. Προκαλούνται από τη λιποφοβία.
Αυτό το φαινόμενο έχει αξιοποιηθεί αδίστακτα από τις βιομηχανίες αδυνατίσματος, συμπεριλαμβανομένων των σύγχρονων παρασκευαστών φαρμάκων τύπου GLP-1. Οι εταιρείες αυτές δεν λογοδοτούν όταν τα προϊόντα τους αποτυγχάνουν ή βλάπτουν τους χρήστες· αντίθετα, οι άνθρωποι με παραπάνω βάρος φορτώνονται την ευθύνη. Πάντα πρέπει να προσπαθούμε περισσότερο.
Η άλλη όψη: Κίνημα αποδοχής σώματος
Για μια πιο ισορροπημένη οπτική, ας εξετάσουμε ένα κοινωνικό κίνημα που δρα εδώ και τουλάχιστον 50 χρόνια, ασκώντας κριτική στο «βιομηχανικό σύμπλεγμα παχυσαρκίας». Ο επιστημονικός κλάδος fat studies και το δημόσιο μοντέλο υγείας «health at every size» αποτελούν παρακλάδια αυτού του κινήματος. Πολλοί εργαζόμαστε σε αυτούς τους τομείς, προσφέροντας μια πιο σύνθετη και αισιόδοξη προσέγγιση στη βιωματική εμπειρία ανθρώπων με παραπάνω βάρος.
Το άρθρο της Rose Stokes αγγίζει ευαίσθητες χορδές σε όλο τον γυναικείο χώρο. Θα πρόσθετα πως η δυσμορφία σώματος ποτέ δεν περιοριζόταν μόνο σε γυναίκες που δεν πληρούν τα πρότυπα λεπτότητας.Το κίνημα body positivity απελευθέρωσε όλες τις γυναίκες από αυτά τα αδύνατα πρότυπα. Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις εμφανίστηκε αυτό το κίνημα και οι γυναίκες άρχισαν να διεκδικούν περισσότερο χώρο –και δύναμη– άρχισαν να κυκλοφορούν φάρμακα για να περιοριστούμε ξανά.
Charlotte Cooper – Λονδίνο
Danuta Kean – Hastings, East Sussex
Πηγή: The Guardian
