Ένας παλιός αφροαμερικανικός πνευματικός ύμνος ξεκινάει με τον σπαρακτικό στίχο “Lord, I don’t want to die in the storm”, ο οποίος με το βάρος και την απλότητα που τον διακρίνει αποδίδεται στα ελληνικά με τη φράση «Κύριε, δε θέλω να πεθάνω μέσα στη θύελλα». Τραγουδήθηκε από ανθρώπους που στερούνταν την ελευθερία τους, σαν κραυγή απελπισίας και ταυτόχρονα πίστης, ζητώντας έλεος σ’ έναν κόσμο που δεν τους αναγνώριζε ως ίσους. Δεν έκαναν κάτι κακό, μόνο που είχαν διαφορετικό χρώμα και γεννήθηκαν σε λάθος τόπο και λάθος εποχή.
Κάποιοι από αυτούς φαντάζονταν ότι κάποτε στο μέλλον τα πράγματα θα αλλάξουν, πως οι κοινωνίες θα ωριμάσουν και θα μάθουν από τα λάθη τους, ότι ο κόσμος θα προοδεύσει και θα πατάει πάνω στη δικαιοσύνη και την ελευθερία. Σήμερα, κάποιοι από εμάς εξακολουθούμε να κρατάμε αυτήν την ελπίδα, ακόμα και όταν βλέπουμε ότι όλη η βία του κόσμου συνεχίζει να πλήττει τους πιο ευάλωτους.
Ένα παιδί στη Γάζα συνεχίζει να έχει το ίδιο βλέμμα με έναν σκλάβο στα αμερικανικά χωράφια κι ας μην έχουν «συναντηθεί» ποτέ. Ικέτες. Παρακαλούν όποιον θεό πιστεύουν. Θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Πέφτουν στα γόνατα και φιλούν τα ματωμένα χέρια του αφέντη τους. Η ζωή τους κρέμεται από μια κλωστή που είναι δεμένη με τα χέρια ανθρώπων που τους βλέπουν σαν αριθμό και παράπλευρες απώλειες σε παιχνίδια εξουσίας και συμφερόντων.
Αρρωστημένα μυαλά οραματίζονται «δημοκρατίες» και «κράτη» που χρειάζεται να σκοτώνουν παιδιά για να εδραιώσουν την «ασφάλειά» τους. Δεν έχουν πρόβλημα να κάνουν business με δολοφόνους, να τους σφίγγουν το χέρι χαμογελώντας και να φωτογραφίζονται μαζί τους. Κι ύστερα έρχονται και μας λένε: «ούτε εμείς θέλουμε να σκοτώνονται άμαχοι. Τι νομίζετε, ότι εσείς είστε πιο ευαίσθητοι από εμάς;». Ναι, είμαστε. Η διαφορά μας είναι ότι εσείς είστε έτοιμοι να σκοτώσετε γι’ αυτό που πιστεύετε κι εμείς έτοιμοι να πεθαίνουμε γι’ αυτό που πιστεύουμε.
Πρόσφατα, διάβασα κάπου ότι στον πόλεμο, οι πολιτικοί δίνουν τα όπλα, οι πλούσιοι τον σκοπό και οι φτωχοί δίνουν τα παιδιά τους. Όταν τελειώσει ο πόλεμος, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, οι πολιτικοί μοιράζονται το κέρδος και οι φτωχοί κλαίνε τα παιδιά τους πάνω τα παγωμένα μάρμαρα. Κι εμείς που ζούμε κοντά και μακριά από τη φωτιά, αισθανόμαστε ανήμποροι να κάνουμε κάτι, πέρα από το μιλάμε. Να κρατήσουμε με νύχια και με δόντια την ανθρωπιά μας. Να διαφυλάξουμε το μήνυμα της ιστορίας που λέει πως ο δρόμος της ευημερίας περνάει μέσα από την ειρήνη και τη συμφιλίωση. Να δυναμώσουμε την κραυγή εκείνων που λένε «θέλω να ζήσω». Εκείνων που διαχρονικά ζούσαν μέσα στη «θύελλα» χωρίς να το έχουν διαλέξει και προσεύχονταν λέγοντας: «Let the wind blow East, let the wind blow West — Lord, I don’t want to die in the storm».
