
Στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, έχω παρακολουθήσει πολύ διαφορετικές παραστάσεις μεταξύ τους, όπως παραστάσεις που είναι ωδή στην τέχνη του θεάτρου μόνο με τα σώματα των ηθοποιών και τα λόγια τους, αλλά και παραστάσεις πληθωρικές με τη χρήση διαφόρων μέσων και σκηνικών. Κάθε φορά, ό, τι και αν έχω δει μου δίνει να πάρω κάτι μαζί μου στον γυρισμό για το σπίτι που το σκέφτομαι και του αλλάζω θέσεις στο κεφάλι μου, ενώ ταυτόχρονα είμαι σίγουρη πως κάθε θεατρικό έργο μου γεμίζει πολλές ξεχασμένες γωνιές κι ας μην το συνειδητοποιώ το ίδιο βράδυ που πήγα στο θέατρο.

Η Λάλι είναι μια σεξεργάτρια που ζει σε ένα ημιυπόγειο στη συνοικία Ραβάλ, κοντά στο λιμάνι της Βαρκελώνης, μαζί με τον Κάρλος, τον άνεργο εραστή και προαγωγό της. Έχει έναν τακτικό πελάτη, τον Νταβίντ, ιδιοκτήτη βιβλιοπωλείου. Η Λάλι αρχίζει σιγά σιγά να αναπτύσσει μια ιδιαίτερη σχέση με τον Νταβίντ, που της δίνει βιβλία να διαβάζει και της ανοίγει έναν καινούριο κόσμο, με αποτέλεσμα να θέλει να εγκαταλείψει το πεζοδρόμιο. Η αλλαγή αυτή δεν αρέσει καθόλου στον Κάρλος, που η προοπτική να χάσει τη Λάλι τον τρομάζει για πολλούς λόγους. Όταν η γυναίκα του Νταβίντ πεθαίνει, εκείνος προτείνει στη Λάλι να εργαστεί στο βιβλιοπωλείο του. Είναι η ώρα των αποφάσεων, και η Λάλι χαίρεται που οι δυο άντρες θα τα βρουν επιτέλους μεταξύ τους. Τι σημαίνει όμως αυτό για τη ζωή της Λάλι; Είναι αλήθεια ότι κρατάμε την τύχη μας στα χέρια μας; Ισχύει για όλους αυτό; Για όλες τις γυναίκες;
Στο έργο του Βρέχει στη Βαρκελώνη ο Πάου Μιρό μας ταξιδεύει, με όχημα ένα ιδιότυπο ερωτικό τρίγωνο, στην Βαρκελώνη των αντιφάσεων, συλλαμβάνοντας το σύγχρονο πνεύμα της ιστορικής γειτονιάς El Raval, όπου το περιθώριο συνεχίζει να συναντά την «επίσημη» κοινωνία και ο κοινωνικός αποκλεισμός την ελπίδα.
Αυτό που ευχαριστήθηκα περισσότερο από όλα στην παράσταση Βρέχει στη Βαρκελώνη ήταν το τέλος γιατί ήταν πιο ρεαλιστικό από ότι περίμενα και γιατί ήταν τελικά μια υπενθύμιση που επιλέγω να αγνοώ και που η Λάλι αγνοεί επίσης μέσα στη θέληση της για αλλαγή. Κι όσο συνεχίζω να σκέφτομαι περί παράστασης και αποφάσεων, ευχαριστήθηκα σίγουρα τη φυσικότητα της Λάλι, το μυαλό της που την ωθούσε στην αναζήτηση λέξεων μιας άλλης ζωής, την ελπίδα της που δεν έσβηνε ούτε στο υπόγειο που έμενε, την τρυφερότητα που ήξερε τόσο καλά να δείχνει ακόμα κι αν δεν ήταν η ίδια αποδέκτης της ποτέ.
Σκέφτομαι πως τελικά ευχαριστήθηκα τη Λάλι και μόνο αυτή – κατ’ επέκταση και την ενσάρκωσή της από τη Δήμητρα Ματσούκα – γιατί δεν είχαν σημασία οι άντρες που όριζαν το παρόν και το μέλλον της, ή τουλάχιστον τόση σημασία όσο η ίδια. Και δεν πείραξε τελικά καθόλου που δεν πρόλαβα να δω κάποιο βάθος στους χαρακτήρες τους. Γιατί αυτή η παράσταση, που αν και έχανε σε βάθος όσον αφορά στους άντρες – σ’ αυτούς που κατά τα άλλα ορίζουν παροντικές και μελλοντικές ζωές – είναι μια ακόμα παράσταση που μιλάει για μια γυναίκα θύμα του φύλου της κι είναι μια ακόμα παράσταση να μας θυμίσει πως η δυστυχία έχει φύλο κι αυτή και είναι γυναίκα.
Η παράσταση συνεχίζεται στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν και αν αναζητάτε μια παράσταση που στέκεται στο ύψος της όσον αφορά στις ερμηνείες της, την αφήγησή της και το σκηνικό – κρεβάτι της, κλείστε τα εισιτήριά σας.

Κείμενο: Πάου Μιρό
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Μετάφραση: Els de Paros
Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού
Σχεδιασμός Φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Σκηνογράφος: Αντώνης Δαγκλίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Πάνος Κορογιαννάκης
Βοηθός σκηνογράφου: Αγγελική Πολίτη
Σχεδιασμός Βίντεο: Παντελής Μάκκας
Επιμέλεια κίνησης: Ξένια Θεμελή
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Βίντεο/trailer: Θωμάς Παλυβός
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Ερμηνεία: Δήμητρα Ματσούκα, Κώστας Καζανάς, Ανδρέας Κοντόπουλος
Κλείστε τα εισιτήριά σας, εδώ.