Διάβασα κάποτε ένα κείμενο, που είχε γράψει, όταν έχασε την γιαγιά της. Την αποχαιρετούσε με ένα πικρό χαμόγελο, ηχηρό κιόλας, αφήνοντας να φανούν οι πιο διάφανες λεπτομέρειες. Η ηθοποιός Αλίκη Κακολύρη, που χωράει στον ίδιο καμβά τα πιο αταίριαστα πράγματα του Γαλαξία, για να καταλήξει –πάντα- με μπάσα φωνή στην πιο ώριμη κατακλείδα: ότι σημασία έχει μόνο το παρόν και ότι «η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία, κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις». Αυτό το καλοκαίρι, με τους «Τέλειους ξένους» θα γυρίσει όλη την Ελλάδα, ενώ στην απόλυτη ησυχία της θ’ ακούει όπερα και θα γράφει (ετοιμάζει το πρώτο θεατρικό της κείμενο). Έχει τα πιο μαύρα μαλλιά και το θάρρος να εγκαταλείπει βεβαιότητες.
Αλίκη, είσαι απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών, μόλις δύο χρόνια. Πόσο πυκνός ήταν ο καιρός που ακολούθησε της αποφοίτησής σου;
Μπήκα από νωρίς σε ένα απαιτητικό πρόγραμμα ζωής, με γυρίσματα, πολύωρες πρόβες, που έπειτα ακολούθησαν οι παραστάσεις. Θα έλεγα ότι ήταν κάπως γνώριμος αυτός ο τρόπος ζωής για εμένα, καθώς (και) κατά την φοίτησή μου στην Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών δεν μπορούσα εύκολα να συνδυάσω τα ωράρια με την προσωπική μου ζωή. Αυτό ήταν, λοιπόν, ένας νέος στόχος: να είμαι δημιουργική, αποδοτική, να έχω έμπνευση, αλλά να μην ξεχνώ να έχω έμπνευση και για τη ζωή.
Αναρωτιέμαι πόσο ξέγνοιαστα πέρασες ως φοιτήτρια. Ένιωσες ότι εκείνα τα χρόνια ήταν κάπως προστατευμένα; Είχες προετοιμάσει τον εαυτό σου;
Λόγω της ιδρυματοποίησης, που υφίστανται οι φοιτητές των δραματικών σχολών, δεν μπορώ να μιλήσω για ξεγνοιασιά. Υπήρχε αυστηρό πρόγραμμα καθημερινά, που φυσικά είχε ως αποτέλεσμα τη σωματική κούραση. Η αλήθεια είναι ότι, επειδή παράλληλα εργαζόμουν τα βράδια, σχεδόν καθόλη τη διάρκεια των σπουδών μου, δε φανταζόμουν ότι μπορούσα να υπερβώ τα όριά μου, πολλές φορές και να θέσω την υγεία μου σε κίνδυνο. Όμως επιβίωσα και κατάλαβα ότι τελικά δεν υπάρχει «δεν μπορώ», αλλά «δεν θέλω». Είναι όλα θέμα προσωπικών στόχων και οπτικής, που έχει ο καθένας για τη ζωή. Ο μόνος που μπορεί να σε προστατεύει από τους εξωτερικούς παράγοντες είσαι εσύ ο ίδιος, θέτοντας πάντα τα όριά σου.
Πέφτω συχνά σε βίντεο που ανεβάζεις στο ίνσταγκραμ. Έχεις χιούμορ. Μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ηθοποιοί. Ποια είναι η δική σου θέση.
Ζώντας και υπάρχοντας στο 2024, τα social media είναι αναπόφευκτο κομμάτι της ζωής μας. Μ’ αρέσει να το αντιμετωπίζω όλο αυτό με ελαφράδα, χιούμορ κι αυθεντικότητα. Δεν είμαστε μονοδιάστατοι, όπως πολλοί θα ήθελαν να φαίνονται. Έχουμε τα καλά μας, τα κακά μας, τα άσχημα. Παράλληλα, συμβαίνουν καθημερινά τόσα πράγματα στην κοινωνία, και εμείς συνεχίζουμε να συνυπάρχουμε, όπως πριν, να ανεβάζουμε story, να αναρωτιόμαστε, να θλιβόμαστε, έπειτα ξανά ανεβάζουμε story, να ξεχνιόμαστε, να γελάμε. Το θέμα δεν είναι η αυτοπροβολή μέσω των social, αλλά η θέση που πρακτικά παίρνουμε στη ζωή μας για καθημερινά ζητήματα, καθώς και ο τρόπος που ζούμε.
Πώς είναι οι συνεργασίες με ανθρώπους του χώρου που μετρούν χρόνια στο επάγγελμα;
Η παρατήρηση και ο χρόνος, που περνάς μαζί τους, είναι σπουδαία εφόδια. Επιλέγεις, όμως, τι θα πάρεις από τον καθένα. Αν και επιλέγω συνειδητά να τους παρατηρώ πρώτα ως ανθρώπους κι έπειτα ως καλλιτέχνες.
Η τηλεόραση μπήκε νωρίς στη ζωή σου. Σου άρεσε αυτό;
Όσοι πιστεύουν ότι το να κάνεις τηλεόραση είναι κάτι απλό κι εύκολο έχουν πέσει έξω. Οι ρυθμοί είναι πολύ γρήγοροι για να αποδώσεις, όπως φαντάζεσαι, το περιεχόμενο. Χρειάζεται εμπειρία και μαεστρία. Είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε κάποιον, αλλά ίσως αν πρώτα μπαίναμε στη θέση του να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Ευγνωμονώ την τύχη και τις επιλογές μέχρι στιγμής και δεν θα άλλαζα απολύτως τίποτα.
Έχεις χρόνο για σένα; Να διαβάσεις, να πας μια βόλτα, να αποκεντρωθείς;
Όποιος ψάχνει βρίσκει, είναι θέμα προτεραιοτήτων. Τους τελευταίους έξι μήνες, μού αρέσει να περνάω χρόνο με τους ανθρώπους, όχι απαραίτητα φίλους, αλλά ανθρώπους που μπορεί να γνωρίσω κάποια δεδομένη στιγμή. Τους αφουγκράζομαι και τους σέβομαι, αφού ο ένας διαθέτει στον άλλον το πολυτιμότερο αγαθό, που είναι ο χρόνος. Αυτό αναλογίζομαι αυτή την περίοδο και προσπαθώ να το εκτιμήσω. Την δύναμη που έχει το παρόν. Παράλληλα, προσπαθώ να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Γιατί έχω βάλει στόχο να γράψω το πρώτο μου θεατρικό έργο. Αξίζει μια προσπάθεια πάντα με χιούμορ, αντίληψη της στιγμής κι ελαφράδα.
Τι σε ησυχάζει; Τι σου δίνει ώθηση;
Η όπερα έχει έναν τρόπο να ηρεμεί την ψυχή μου. Συγκεκριμένα, το “Vesti La Giubba” και το “E lucevan le stelle”. Ώθηση και έμπνευση για κάθε μου βήμα είναι το ανθρώπινο είδος και οι τόσες ιστορίες, που ο καθένας μας έχει να διηγηθεί. Λατρεύω να ακούω ιστορίες ζωής από τον μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο. Εξάλλου, αυτό είναι και το επάγγελμα ενός ηθοποιού.
Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που διάβασες, άκουσες, είδες και σου έκανε εντύπωση;
Το νέο άλμπουμ των Hermanos Gutiérrez. Δυο καστανά μάτια και δυο σκούρα φρύδια, σήμερα το πρωί.
Για το «Κακολύρη» τι ακούς;
Ότι αντί για «Κακό-» θα έπρεπε να λέει «Καλό-».
Ποια είναι τα επαγγελματικά σχέδια; Διακοπές θα πας;
Αντί για διακοπές, θα ζήσω μια ενδιαφέρουσα περιοδεία με τη θεατρική παράσταση «Τέλειοι Ξένοι» του Πάολο Τζενοβέζε, σε σκηνοθεσία Πέτρου Λαγούτη και Γιώργου Πυρπασόπουλου. Είμαστε μια υπέροχη ομάδα, που αποτελείται από καταπληκτικούς συναδέλφους, αλλά πρώτα απ’ όλα ωραίους ανθρώπους. Το αντιλαμβάνομαι ήδη ως «διακοπές», αφού θα ταξιδέψουμε παρέα σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, ξεκινώντας παραστάσεις στα ανοιχτά θέατρα της Αττικής από τις 29/6. Πρώτος σταθμός (εντός Αττικής) το Βεάκειο, ενώ ακολουθούν το Θέατρο Βράχων στις 30/6 και το Υπαίθριο Θέατρο ΕΗΜ στα Γιάννενα, στις 8/7.
